Światło głębin

Rozczarowała mnie ta książka. Spodziewałam się ekscytującej i pełnej wrażeń przygody, a zamiast tego wynudziłam się.

Autorka miała dobry pomysł na fabułę. Jak teraz myślę o istocie tej książki, to uważam, że to był nawet bardzo dobry pomysł. Jednak sposób, w jaki zostało wszystko przedstawione mnie przytłoczył. Było za dużo opisów, które nic nie wnosiły, a za mało wciągających i emocjonujących wydarzeń. Oprócz kilku momentów w książce niemal nic się nie dzieje. Przyznaję, że autorce udało się wykreować interesujący świat, stworzyć nietypowy, dość mroczny klimat i nietuzinkowe postacie, jednak jak dla mnie to zdecydowanie za mało, żeby uznać, że dobrze spędziłam czas z książką.

Jeśli lubicie niespieszną fabułę i dłuższe opisy oraz ciekawi Was wątek fantasy związany z morskimi bogami, to może ten tytuł trafi w Wasz gust.

"Strach to przerażająca siła, Hark. Zmienia, zniekształca, wywołuje szaleństwo. To mroczna otchłań, w której rodzą się potwory. Doskonale się tam czują."

Miriady to zajmujący tysiące kilometrów archipelag, otoczony przez Morze Grozy. Kilkadziesiąt lat temu żyli w nim bogowie. Co się z nimi stało? Między ludźmi krążą różne opowieści, a każda z nich jest niedopowiedziana, osnuta tajemnicami.

Hark to na pozór zwyczajny chłopak, walczący o przeżycie i utrzymujący się z drobnych oszustw i kradzieży. Pewnego dnia zostaje złapany i sprzedany na aukcji. Od tego czasu nic już nie będzie takie samo. Hark zacznie nowe życie w sanktuarium i stanie się posiadaczem serca jednego z przerażających bóstw. Jak możecie się domyślić, nie wyniknie z tego nic dobrego. Czy Hark pokona demony przeszłości i będzie w stanie zmierzyć się z własnymi słabościami i przekonaniami? Komu może zaufać? Czy może liczyć na dawnych przyjaciół? Musicie przekonać się o tym sami 😉

Nie będę Wam wmawiać, że od początku pokochałam tą historię. Niestety było na odwrót. Przeprawa przez pierwsze 130 stron była dosyć męcząca. Nie mogłam się wgryźć w styl pisania autorki, losy Harka były mi obojętne, a od historii ciągle coś mnie odrywało. Natomiast po przekroczeniu tego progu, zaczęłam coraz bardziej wciągać się w fabułę. Polubiłam głównego bohatera, z ciekawością przewracałam kolejne kartki i powoli przekonywałam się do tej powieści. Z każdym rozdziałem było coraz lepiej, a końcówka wciągnęła mnie w wir emocji, akcji i niespodziewanych wydarzeń. Dlatego nie zrażajcie się, jeśli na początku będziecie się trochę nudzić. Dajcie tej książce szansę, bo mimo swych nielicznych wad, jest naprawdę warta przeczytania.

Dużym plusem jest niewątpliwie kreacja świata i klimat powieści - mroczny, ciężki i surowy. Wszystko jest doskonale dopracowane. Autorka niczego nie traktuje z przymrużeniem oka i machnięciem ręki, lecz wyposaża historię w nawet najdrobniejsze szczególiki. Opowieści o bóstwach nadają książce uroku i wiarygodności. Kolejnym atutem są bohaterowie, zwłaszcza ci niesłyszący. No bo przecież rzadko takich spotykamy, prawda? Wszystkie postacie są dodatkowo potraktowane z większą głębią. Mają swoją przeszłość, a ich zachowania nie biorą się z niczego - są racjonalnie uzasadnione.

Mogłabym się przyczepić do dialogów, czasami były odrobinę drętwe i sztuczne - nie oszukujmy się, przywódca gangu raczej nie używa sformułowań typu "hocki-klocki". Podczas czytania brakowało mi niestety też czegoś, czego nie potrafię opisać, czegoś nieuchwytnego, które wypełniłoby pewnego rodzaju pustkę. Jednak oprócz tych niewielkich wad, nie znalazłam nic, co by mi bardzo przeszkadzało. Styl pisania autorki, mimo że momentami trochę toporny i trudny, był piękny - znalazłam w książce mnóstwo fascynujących cytatów, które trafiły do mojego serca.

Podsumowując, "Światło głębin" to idealna pozycja dla fanów morskich opowieści, gotowych zmierzyć się z żyjącymi w otchłani potworami. Polecam ją Wam serdecznie, chociaż muszę zaznaczyć też, że nie jest to historia, która przypadnie do gustu każdemu.

Nie będę ukrywać, że duże znaczenie przy wyborze tej książki do przeczytania, miała okładka. Niby oczywista, z motywami morskimi, jednak miała coś, co mnie przyciągnęło. I tak samo jest z treścią tej książki. Niby dla młodzieży, a jednak dla wszystkich, bo świat i problemy tam przedstawione są uniwersalne dla każdego wieku.

Wchodzimy w morską toń, poznajemy wielowątkową historię, która jest nasycona niesamowitym klimatem. Mrocznym, nieprzewidywalnym, ciężkim i pełnym niepewności, lęku, ale też poświęcenia w imię przyjaźni. Akcja toczy się raz spokojnie, po to by potem zalać nas falą wydarzeń. Są momenty stateczne, które pozwalają nam głębiej wejść w myśli bohaterów, ale potem nadrabiamy to wartką akcją. Postacie są dobrze wykreowane, każdy ma indywidualny charakter, a ich zachowanie rozwija się z biegiem wydarzeń. Nie jest to powieść krótka czy z tych "błyskawicznych", jednak styl autorki jest przyjemny i dzięki niemu płyniemy przez całą książkę.

Moje pierwsze spotkanie z autorką na pewno nie będzie ostatnim, bo polubiłam sposób w jaki potrafi przedstawić historię. Polecam.

Sekrety pod falami.

Jak wygląda świat w morskich głębinach? Czy gości tam jeszcze choćby odrobina magii? Patrząc na przepiękną okładkę „Światła głębin” aż chce się wierzyć, że tak. Kiedy jednak zagłębimy się w tę lekturę, to pierwsze zauroczenie okładką oraz oczarowanie potencjałem tej historii dosyć szybko zostanie zastąpione przez nagłą świadomość tego, iż znaleźliśmy się oto tak naprawdę nie tylko w świcie magii, ale także grozy, chciwości i strachu. Nie będą nam tutaj śpiewać piękne syrenki, a trytony nie będą tańczyć pośród fal – pojawią się za to okrutni bogowie Miriad, który nie powiedzieli jeszcze w historii świata swego ostatniego słowa.

Wstępem do opowiedzianej w „Świetle głębin” historii jest na wpół prawdziwa, a na wpół legendarna opowieść o pradawnej wojnie pomiędzy bogami Miriad. Dawne bóstwa pełne były okrucieństwa, zła i zawiści, które doprowadziły do wyniszczającego konfliktu w podwodnym świecie – konfliktu, który zakończył się katastrofą i śmiercią bóstw. Czy one jednak aby na pewno umarły?...

Chyba jednak nie do końca – piętnastoletni Hark znalazł bowiem bijące serce jednego z tych pradawnych potworów. Chłopak powinien był natychmiast je zniszczyć, jednak… dzieje się inaczej. Hark wpada bowiem na myśl, że może użyć serca dla ratowania życia swojego najlepszego przyjaciele, Jelta. Fakt – serce bóstwa ma ogromną moc… Czy nie obróci się ona jednak przeciw wszystkim tym, którzy odważą się z niej skorzystać?

Z początku wydaje się, że nic złego się nie dzieje. Jelt żyje, serce spełniło swoje zadanie i to jest najważniejsze. Chłopak jednak zaczyna się stopniowo zmieniać… Staje się z biegiem czasu takim samym potworem jak ten, który nosił w sobie wcześniej przeklęte, znalezione serce… Czy Hark zdoła po raz kolejny uratować przyjaciela – tym razem przez nim samym i przed tym, co pożera go od środka?

„Światło głębin” to bez wątpienia idealna książka na wakacje. Odnajdziemy na jej kartach magię, wielką przygodę, nutkę strachu i motyw odwiecznej walki dobra ze złem. A wszystko to w co prawda przerażającej, ale jednak na swój sposób wciąż urzekająco pięknej, baśniowej konwencji wprost ze świata legendarnych Miriad. Osobiście jestem tą książką po prostu oczarowany. Przeczytajcie ją koniecznie!

https://cosnapolce.blogspot.com/2021/07/swiato-gebin-frances-hardinge.html

Literatura młodzieżowa w porównaniu z innymi rodzajami literatury jest według mnie najbardziej wymagająca. Nie wystarczy napisać tutaj kilku zdań prostych, dać kolorowe ilustracje czy wplątać księżniczkę, smoka lub mówiące zwierzęta jak w dziecięcej. Nie może też być napisana w sposób zbyt zwiły, poetycki czy brutalny albo zawierać aspekty, które zrozumie jedynie dojrzały czytelnik (rozwody, problemy rodzinne, miłosne uniesienia). Literatura młodzieżowa powinna znajdować się równo pomiędzy literaturą dziecięcą a książkami dla dorosłych, co często jest niezwykle trudnym zadaniem dostarczającym wielu problemów.

"Światło głębin" Frances Hardinge to typowa młodzieżówka, w której elementy lekkiego fantasy splatają się z wątkami zakrawającymi o groźne i niebezpieczne. I która, nawiązując do wstępu, idealnie plasuje pomiędzy niewymagającymi historiami dla dzieci a odrobinę zawiłymi fragmentami o odkrywaniu prawdy o własnych lękach i wyznawanych wartościach.

W książce Hardinge głównym bohaterem jest Hark, czyli nastoletni chłopak, który próbuje zarobić na jedzenie drobnymi oszustwami. Nie ma żadnej rodziny, jedynie przyjaciela Jelta lubiącego się rządzić i stawiać na swoim. To właśnie niemądry pomysł Jelta (zaznaczę też, że nieco nielegalny) sprawia, że Hark ląduje wystawiony na aukcji - dalsze życie Harka, a przynajmniej kilka następnych lat, związane będą więc wyłącznie z właścicielem, który zamierza go zakupić. Tak właśnie wygląda sprawiedliwość panująca na Tęsknocie Pani.

Życie Harka zmienia się o sto osiemdziesiąt stopni, kiedy ląduje jako pomoc w ośrodku a la dom spokojnej starości, gdzie rezydentami są starzy kapłani mający niegdyś bezpośredni kontakt z bogami. Ludzie z Miriad (wysp) wierzą bowiem w potwory zamieszkujące głębię Morza Grozy, do których się modlą i jakim składają ofiary - a przynajmniej działo się tak w dawnych czasach, bo po wojnie bogowie sami się pożarli/pozabijali.

Na jaw wyjdą dawne, skrywane tajemnice. Hark pozna nieciekawą prawdę o bogach-potworach, a przy okazji wplącze się w sytuacje tragiczne. Zalezie za skórę samej Rigg, przewodniczącej największej mafii panującej na wyspach, a przyjaźń z Jeltem... Cóż, powiedzmy, że jej kwintesencja trochę się zmieni.

"Światło głębin" to historia niepozbawiona oryginalnych wątków oraz fragmentów pełnych akcji. Książkę czyta się szybko i sprawnie głównie w celu poznania zakończenia niż zbadania głębi postaci czy motywów nimi kierujących. Cała historia była ciekawa, ale nie wciągnęła mnie na tyle, bym nie potrafiła się oderwać.

Historia, jak już wspomniałam, była bogata w wiele nietuzinkowych pomysłów. Przede wszystkim w Świetle głębin zachwycają rozbudowane postaci bogów. Pierwszy raz w literaturze młodzieżowej spotykam się z pokazaniem ich jako groźnych, nierozumnych potworów, którzy jedyne, co zamierzają, to się nażreć - mówiąc kolokwialnie. Ciekawym elementem powieści było również wprowadzenie wątku kapłanów oraz ucałowanych przez morze. Z racji tego, że akcja toczyła się na wyspach, każdy mieszkaniec utrzymywał się i jadł to, co wypłynęło z morza. A jak najlepiej zdobyć skarby czy pożywienie? Oczywiście, nurkując. Trzeba jednak pamiętać, że woda, zwłaszcza na niższych poziomach, bywa zdradziecka i że zbyt szybkie wynurzenie albo zanurzenie może powodować różne choroby, np. głuchotę. Autorka bardzo sprytnie przemyciła tę kwestię do książki - co więcej, stworzyła nawet język migowy jako teoretycznie ten uniwersalny.

Wrażenie zrobił na mnie też pomysł związany z zaniechaniem praw fizyki. W Morzu Grozy bowiem oddychało się strachem. Nie wyjaśnię dokładnie, o co chodzi, ale zaznaczę, że to dość nietuzinkowe i mocno interesujące podejście do tematu.

Nie oszukujmy się. "Światło głębin" to lektura, która nie zwala z nóg. Historia po prostu płynie, czasami nabierając, a czasami zwalniając tempa. Po przeczytaniu nie czułam, żeby specjalnie zapadła mi w pamięć - traktowałam książkę raczej jako chwilową rozrywkę. Nie związałam się szczególnie z bohaterami, a miejsce akcji nie błagało, bym pozostała tam na dłużej. To dobra książka, ale nie świetna.

Polecam na nudny wieczór i nie tylko dla młodzieży. W "Świetle głębin" kilka wątków zaskoczy was oryginalnością, a motyw bogów-potworów spodoba się chyba każdemu. Pewne jest to, że podczas lektury miło spędzicie czas, ponieważ taka wyprawa na wyspy pełne kolorów czy skarbów z pewnością niejednemu przyniesie wytchnienie od burej rzeczywistości.

Czy niebezpieczna, mroczna przyjaźń jest według Was tak samo ważna, jak ta czysta, bezinteresowna?

Piętnastoletni Hark znajduje bijące serce jednego z bogów Miriad. Bogowie ci nie żyją od kilkudziesięciu lat, ginąc w walkach między sobą, a ich szczątki nadal spoczywają na dnie morza. Hark nie chce, by serce trafiło w niepowołane ręce. Chce natomiast uratować życie swojego najlepszego przyjaciela Jelta. Nie wie tylko, z jakimi konsekwencjami przyjdzie mu się zmierzyć. Przyjaciel zmienia się pod wpływem impulsów, które przekazuje serce. Ile będzie w nim prawdziwego Jelta, a ile morskiego monstrum? Czy Harkowi uda się uratować jedyną osobę, która jest mu bliska?

"Wielcy bogowie byli tajemniczy. Hipnotyczni. Ich niezwykłość, gigantyczne rozmiary...[...] Budzili szok, fascynację. Ale czarne ślepia rekina mają w sobie więcej ciepła i zrozumienia, i prawie tyle samo inteligencji. Kiedy bogowie stawali się coraz ogromniejsi i coraz potężniejsi, działo się z nimi coś niedobrego. Mąciły im się umysły. Zaczynali tracić pamięć."

Może zacznę od tego, że przez połowę książki miałam ciężko się wgryźć. Musiałam zgłębić świat Miriad, poznać bohaterów, miejsca, wczuć się w tamtejszy klimat i oczywiście rozpoznawać bogów. Bogowie ci żywią się strachem, który dociera do głębin morza. Na pewno pomocna jest w tym grafika z ich nazwami, znajdująca się na końcu książki, tak jak mapa wysp, znajdujących się w tej krainie, na wewnętrznej stronie okładki. Moja wyobraźnia mimo wszystko musiała szybciej pracować, ale wyszło to tylko na plus. Autorka wykreowała ciekawy świat, choć dość smutny, w pewien sposób brutalny. Czułam się, jakbym trafiła w miejsce sprzed kilkuset lat. Większość dzieci była sierotami, które trafiały do przytułku. Wyspa Tęsknota Pani, na której mieszkał chłopiec, słynęła z fabryki kleju i tak jak reszta sąsiadujących wysp, prowadziła handel morski. Handel ludźmi czy nacinanie ucha, które świadczyło o tym, na ilu przewinieniach cię złapało i ile jeszcze brakuje do szubienicy, to część świata Harka.

"Ludzie w ogóle ich nie obchodzili. Nie istniały żadne traktaty. Nie nauczyliśmy się z nimi rozmawiać, bo nie można było ich do niczego przekonać. Nawet ci, którzy rozumieli ludzką mowę, byli w jakiś sposób szaleni. Najwięksi bogowie - najpotężniejsi - nie mieli więcej rozumi od zwierząt."

Ciekawym zabiegiem i myślę, że ukłonem, był wątek ludzi z wadą słuchu. Tak zwani "ucałowani przez morze", którzy w wyniku nurkowania w podwodnym świecie morza Miriad tracili słuch, budzili szacunek wśród społeczności. Jednak porozumiewanie się z nimi nie różniło się od powszechnego kontaktu - "miganiem" czy też odczytywaniem słów z ruchu warg mówiącego. Bardzo ciekawy wątek i naprawdę było go nie mało 🙂

Cała historia zmusza nas do wyobrażenia sobie pewnych aspektów świata Miriad i na pewno znajdziecie bohatera, którego polubicie. Będziecie cieszyć się z małych sukcesów, irytować z dziwnej relacji, jaka jest między Harkiem i Jeltem, kibicować bohaterom, ale przyjdą też te smutne chwile... Mimo początkowego zniechęcenia, wczłapywania się w świat morskich, okrutnych bogów uważam, że jest to naprawdę dobra książka z gatunku fantastyki, gdzie przyjaźń wystawiona jest na próbę. Czy mrok, który otula Harka i jego relację z Jeltem, zostanie rozjaśniona przez światło czystej, pięknej przyjaźni? Czy zostanie pożarta przez bogów? Polecam się przekonać 🙂