Boulevards de ceinture

Jean... Qu est-ce que tu dirais si j avais fait quelque chose de grave ? ? J avoue que cette question ne m avait pas alarmé. Peut-etre a cause du ton détaché qu elle avait pris, comme on cite les paroles d une chanson ou les vers d un poeme. Et a cause de ce : ? Jean... Qu est-ce que tu dirais... ? c était justement un vers qui m était revenu a la mémoire : ? ... Dis, Blaise, sommes-nous bien loin de Montmartre ? ? ? Qu est-ce que tu dirais si j avais tué quelqu un ? ? J ai cru qu elle plaisantait ou qu elle m avait posé cette question a cause des romans policiers qu elle avait l habitude de lire. C était d ailleurs sa seule lecture. Peut-etre que dans l un de ces romans une femme posait la meme question a son fiancé. ? Ce que je dirais ? Rien. ? Melé de pres a une affaire crimi...

Szkatułkowa opowieść o wyobcowaniu i walce z niepamięcią. U progu drugiej wojny światowej pięcioletni Jacques Austerlitz trafia do Wielkiej Brytanii, gdzie adoptuje go dwoje walijskich protestantów. Wkrótce chłopiec poznaje jednak swoje prawdziwe nazwisko i kraj pochodzenia, a po latach – jako dorosły mężczyzna – rozpoczyna długą wędrówkę, na końcu której spodziewa się znaleźć klucz do zrozumienia własnej tożsamości. Na swój cichy, przesycony melancholią iironią sposób ostatnia proza Sebalda należy do najważniejszych książek minionych dekad – pisze w posłowiu do książki Wojciech Nowicki. – Zawdzięcza to literackiej klasie, owej frazie, zdolnej unieść jej główne tematy: Zagładę, zagłady, niemożność dopasowania ipragnienie odosobnienia...

Chodzenie (1971) to arcymistrzowskie pod względem językowym i stylistycznym opowiadanie, w którym narrator i niejaki Oehler podczas wspólnego spaceru rozmawiają o naturze myślenia, rozumu i istnienia jako takiego. Amras (1964) – dwaj bracia próbują popełnić samobójstwo, zostają odratowani i umieszczeni w Amras, w należącej do ich wuja wieży, która z jednej strony stanowi schronienie przed oszczerstwami ze strony społeczeństwa, z drugiej zaś więzienie. Sława Lisiecka – tłumaczka literatury niemieckojęzycznej, od 2011 prowadzi wydawnictwo Od Do. Przełożyła około 100 pozycji książkowych, w tym powieści Thomasa Bernharda: Autobiografie (1999), Wymazywanie (2005), Zaburzenie (2009) oraz Amras. Chodzenie (2018). Jest laureatką wielu nagród translatorskich, w t...

Intrygująca niebeletrystyczna książka Javiera Maríasa o ciągłym splataniu się rzeczywistości z fikcją Wszystko zaczęło się w 1989 roku, kiedy to Marías opublikował swą oksfordzką powieść Wszystkie dusze. Podobieństwa między autorem a bohaterem stały się podstawą do plotek i domysłów, a na dodatek znajomi pisarza rozpoznawali się (zwykle niesłusznie) w postaciach i obrażali o fikcyjne przecież opisy – rzeczywistość została skolonizowana przez literacką fikcję. Zabawne (nie dla wszystkich) losy książki prowadzą do innych opowieści: o zmarnowanym pisarskim talencie Johna Gawswortha, króla karaibskiej wysepki Redondy, na której obecnie panuje sam Marías; o gwieździe brytyjskiej literatury lat 20. ubiegłego wieku zabitej w zagadkowych okolicznościac...

De profundis to książka leżąca na pograniczu spowiedzi złamanego człowieka i eseju poświęconego istocie sztuki. W listach do przyjaciela Wilde rozpatruje swoje dotychczasowe życie, w bezkompromisowy sposób pisze o kulturze i sztuce XIX wieku, a także opisuje angielskie więzienie – wyjątkowo poruszające i zawierające wiele ciekawych spostrzeżeń są listy dotyczące reform więziennictwa. Dla każdego, kogo interesuje ten wielki twórca, jest to pozycja obowiązkowa.

Dans un wagon, des passagers entament une conversation sur les relations de couple et le nombre croissant de divorces en Russie. Un homme, jusque-la silencieux, prend la parole. Pour lui, l'amour n'existe pas... A mesure que le train avale les kilometres, ce mystérieux inconnu fait part de sa pensée singuliere au narrateur. Il lui confie aussi la lente agonie de son propre couple et sa plongée dans les affres de la jalousie. Surtout, il dévoile son identité, ainsi que le terrible crime qu'il a commis. A travers ce court roman, cette "oeuvre féroce lancée contre la société" selon Romain Rolland, Tolstoi dresse un portrait complexe de son personnage principal.

?Il suffit d'une minute pour vous faire perdre l'éternité.? De Goethe a Lovecraft en passant par Polidori, Gautier ou Stoker, les grands noms du roman fantastique sont réunis dans cette anthologie qui met a l'honneur l'une des créatures les plus fascinantes de la littérature d'épouvante : le vampire. Ce recueil rassemble La Fiancée de Corinthe, Le Vampire, La Morte amoureuse, Car la vie est dans le sang, L'Invité de Dracula, Aylmer Vance et le Vampire, Le Gardien du cimetiere et La Maison maudite. ? Objet d'étude : Le monstre, aux limites de l'humain ? Dossier pédagogique spécial nouveaux programmes ? Prolongement : Le vampire, un monstre comme les autres? Classe de sixieme.

Niewielu jest autorów, którzy w tak radykalny sposób jak Peter Handke dostosowali swoje życie do własnego powołania. Pisarz bowiem nie tylko tworzy dzieło, ale sam jest przez nie kształtowany, podobnie jak prawo, które nie opisuje jakiegoś naturalnego stanu społeczeństwa, ale nieustannie wywiera wpływ na jego los. Rozpoczynając swoją przygodę z pisarstwem, Handke swemu – odczuwanemu jako chaotyczne i niepewne – istnieniu, bardzo wcześnie nadał właściwe prawo – Malte Herwig.

„Jazz, panie Brubeck kocham od zarania. Pamiętam jak dziś ten dzień po lekcjach, kiedy kolega z podstawówki imieniem Bartek, mający majętną rodzinę w Ameryce, puścił mi u siebie w domu świeżo nadesłaną płytę z negro spirituals. Runął na mnie ocean rytmicznego śpiewu i powalił swoją mocą. Odtąd bez względu na zagłuszenia chciwie wsłuchiwałam się w Voice of America, a zwłaszcza w Jazz Hour, którą prowadził aksamitnym barytonem Willis Conover. Był na naszej komunistycznej ćwierćkuli Wielkim Guru, i gdy przyjechał do Warszawy na jedno z pierwszych Jazz Jamboree w Filharmonii Warszawskiej, publiczność na jego widok wstała z miejsc, nagradzając go niemilknącymi oklaskami. Takie to były czasy.”

Modiano jest mistrzem kreowania atmosfery niedomówienia, niejasności, lekkiej grozy. – „Magazyn Literacki Książki” 31 grudnia 1941 popołudniówka „Paris-Soir” opublikowała ogłoszenie o poszukiwaniach piętnastoletniej uciekinierki Dory Bruder. Po latach stare wydanie gazety wpada w ręce pewnego pisarza, który przed laty bywał w okolicy zamieszkanej przez rodziców dziewczynki. Między 25 lutego 1926, dniem narodzin Dory, a 13 sierpnia 1942, datą wywiezienia jej do obozu w Drancy, mężczyzna poszukuje okruchów życia, które pokonają zapomnienie, i emocjonalnie, acz precyzyjnie kolejno je przekazuje czytelnikowi, wprowadzając go w czasy okupacji Paryża i żółtej gwiazdy Dawida skazującej wielu na śmierć.

?J'avais peur de m'endormir et de lui confier dans mon sommeil ce que je gardais pour moi depuis si longtemps : René, le chien, la photo perdue, les abattoirs, le bruit des sabots qui vous réveille tr?s tôt le matin.?

Marzycielska Katarzynka mieszka z tatą w Paryżu, chodzi na lekcje tańca, nosi okulary. Jej świat pełen jest ciepła i ojcowskiej miłości, ale też wiele w nim tajemnic i niedopowiedzeń, zagadkowych osób i niepokojących wydarzeń. Czas trwania: ok. 60 min Czyta: Katarzyna Herman

Pour la premiere fois depuis quinze ans, le nom de cette femme lui occupait l'esprit, et ce nom entraînerait a sa suite, certainement, le souvenir d'autres personnes qu'il avait vues autour d'elle, dans la maison de la rue du Docteur-Kurzenne. Jusque-la, sa mémoire concernant ces personnes avait traversé une longue période d'hibernation, mais voila, c'était fini, les fantômes ne craignaient pas de réapparaître au grand jour. Qui sait ? Dans les années suivantes, ils se rappelleraient encore a son bon souvenir, a la maniere des maîtres chanteurs. Et, ne pouvant revivre le passé pour le corriger, le meilleur moyen de les rendre définitivement inoffensifs et de les tenir a distance, ce serait de les métamorphoser en personnages de roman.

Comme son papa, Catherine Certitude porte des lunettes. Et une paire de lunettes, cela complique parfois la vie : par exemple lorsqu'elle est obligée de les enlever au cours de danse. Car Catherine r?ve de devenir une grande danseuse comme sa maman qui vit ? New York. Mais ses lunettes lui offrent l'avantage de pouvoir vivre dans deux mondes différents : le monde réel, tel qu'elle le voit, quand elle les porte, et un monde plein de douceur, flou et sans aspérité si elle les ôte. Un monde o? elle danse comme dans un r?ve?

Jean... Qu est-ce que tu dirais si j avais fait quelque chose de grave ? ? J avoue que cette question ne m avait pas alarmé. Peut-etre a cause du ton détaché qu elle avait pris, comme on cite les paroles d une chanson ou les vers d un poeme. Et a cause de ce : ? Jean... Qu est-ce que tu dirais... ? c était justement un vers qui m était revenu a la mémoire : ? ... Dis, Blaise, sommes-nous bien loin de Montmartre ? ? ? Qu est-ce que tu dirais si j avais tué quelqu un ? ? J ai cru qu elle plaisantait ou qu elle m avait posé cette question a cause des romans policiers qu elle avait l habitude de lire. C était d ailleurs sa seule lecture. Peut-etre que dans l un de ces romans une femme posait la meme question a son fiancé. ? Ce que je dirais ? Rien. ? Melé de pres a une affaire crimi...

Comment devenir traître, comment ne pas l'etre ? C'est la question que se pose le héros du récit qui travaille en meme temps pour la Gestapo française et pour un réseau de résistance. Cette quete angoissée le conduit au martyre, seule échappatoire possible. Par ce livre étonnant, tendre et cruel, Modiano tente d'exorciser le passé qu'il n'a pas vécu. Il réveille les morts et les entraîne au son d'une musique haletante, dans la plus fantastique ronde de nuit.

Na spotkanie z japońskim wydawcą do Paryża przyjeżdża poczytny angielski powieściopisarz. Ambrose Guise przez lunetę spogląda na miasto, które zdaje mu się odległe, jakby z innej planety. Dwadzieścia lat wcześniej jego serce biło w jednym rytmie z tym miastem, jego życie wpisane było w paryskie ulice. Wplątany w niezrozumiałą dla niego samego aferę kryminalną musiał opuścić Paryż. Teraz jest tu znów. Chciałby odnaleźć to miasto, odnaleźć kobietę, którą niegdyś poznał, znaleźć samego siebie.

Marzycielska Katarzynka mieszka z tatą w Paryżu, chodzi na lekcje tańca, nosi okulary. Jej świat pełen jest ciepła i ojcowskiej miłości, ale też wiele w nic tajemnic i niedopowiedzeń, zagadkowych osób i niepokojących wydarzeń. Historię Katarzynki napisał Patrick Modiano, wybitny francuski prozaik, laureat m.in. Nagrody Akademii Francuskiej oraz Nagrody Goncourtów (za znaną w Polsce powieść "Ulica ciemnych sklepików"). Wdzięk kameralnej opowieści podkreślają ilustracje Jean Jacques`a Sempe, współtwórcy m.in. postaci Mikołajka z książek rene Goscinnego.