Ostatnia, najdojrzalsza i powszechnie uważana za najważniejszą powieść Fiodora Dostojewskiego
Opowiada historię ojcobójstwa, w którą w różny sposób zamieszani są trzej synowie zamordowanego. Każdy z nich, dręczony poczuciem winy, stara się znaleźć swoje miejsce w mrocznym świecie Karamazowów.
Dostojewski był mistrzem analizy najmroczniejszych zakątków duszy ludzkiej i targających człowiekiem namiętności. W Braciach Karamazow roztrząsa odwieczne dylematy ludzkości: istnienie wolnej woli, Boga, zła, miłości. Powieść ta uznana została przez wielu myślicieli, takich jak Zygmunt Freud czy Albert Einstein, za jedno z najwybitniejszych dzieł literatury światowej.
Jest to skrócona wersja książki
| Autor | Fiodor Dostojewski |
| Wydawnictwo | Wydawnictwo MG |
| Rok wydania | 2014 |
| Oprawa | twarda |
| Liczba stron | 560 |
| Format | 14.5 x 20.5 cm |
| Numer ISBN | 978-83-7779-232-2 |
| Kod paskowy (EAN) | 9788377792322 |
| Waga | 559 g |
| Wymiary | 145 x 205 x 39 mm |
| Data premiery | 2014.10.21 |
| Data pojawienia się | 2014.10.21 |
Produkt niedostępny!
Ten produkt jest niedostępny. Sprawdź koszty dostawy innych produktów.
"Bracia Karamazow" jest ostatnią powieścią w dorobku Fiodora Dostojewskiego i jednocześnie jedną z najpopularniejszych, najmądrzejszych książek literatury światowej. Jestem kolejny raz zachwycona geniuszem Dostojewskiego, który doceniają czytelnicy na całym świecie. Twórczość tego autora zachwyciła takie osoby jak np. Bułhakow, Freud czy Einstein. Już sam ten fakt świadczy o tym, z jak wyjątkowym pisarzem mamy do czynienia. Nie przedłużając wstępu, przejdźmy do konkretów...
Głównymi bohaterami są trzej bracia - Dymitr, Iwan i Alosza. Każdy z nich posiada dość wybuchowy charakter (wyjątkiem jest Alosza, który najlepiej z nich opanował sztukę panowania nad emocjami). Bracia Karamazow są tykającą emocjonalną bombą, która w końcu wybucha. Dochodzi do morderstwa...
Dostojewski, jak zawsze, rozwija fabułę we wszystkie możliwe strony, na wszelkie możliwe sposoby. Uwielbiam ten zabieg, ponieważ stosuje go bardzo niewielu autorów, a szkoda! Bo to właśnie dzięki wszechstronnemu rozwijaniu nawet najmniejszych wątków, powieść staje się o wiele atrakcyjniejsza dla czytelnika. To jest jeden z najmocniejszych powodów, dla których ciągle wracam do twórczości Dostojewskiego. Autor znowu przedstawia czytelnikom psychologiczny portret zbrodniarza i znowu zmusza do refleksji. Nie zabrakło tu tematyki dobra i zła, wiary, miłości, ateizmu, moralności... Miłośnicy Dostojewskiego dobrze wiedzą, że autor ten w swoich powieściach przedstawił mnóstwo perspektyw, z których można obserwować i oceniać zachowanie poszczególnych bohaterów. Chylę czoła przed literackim mistrzem, jakim jest Dostojewski. Brawo!
Być może niektórzy z Was pomyślą, że ciągłe powtarzanie tych samych motywów staje się dla odbiorcy nudne. Nic bardziej mylnego! Faktem jest, że Dostojewski stale wraca do oklepanych tematów, ale przedstawia je z kilkunastu różnych stron. Nie wiem jak można nudzić się twórczością Dostojewskiego, bowiem są to dzieła, które pamięta się przez całe życie. Uniwersalne, niesamowite arcydzieła, które otworzą Wam oczy na wiele kwestii, o których być może nigdy wcześniej nie pomyśleliście. Naprawdę warto sięgnąć po "Braci Karamazow", ponieważ jest to jedna z najbardziej wartościowych książek, jakie w ogóle powstały.
Istnieją dzieła wielkie, legendarne, takie, które po ponad stu latach nie straciły na swojej aktualności. Nad „Braciami Karamazow” zachwycali się nie tylko krytycy, ale i wielkie umysły tego świata. I mi przyszło zmierzyć się z misją omówienia tej lektury, co nie będzie łatwym zadaniem. Jednak co u Dostojewskiego jest proste?
„Głupota jest jasna i niewymyślna, rozum zaś wykręca się i zasłania, rozum jest podły, głupota zaś uczciwa i prosta.”
Samego autora chyba nie muszę Wam przedstawiać. Tak jak kocham Bułahakowa, tak i dla Dostojewskiego znajdzie się miejsce w moim sercu. Ten rosyjski, dziewiętnastowieczny autor uważany jest za mistrza prozy psychologicznej. Wymagający twórca, po którego zdecydowanie warto sięgnąć.
Ostatnia i najdojrzalsza powieść Fiodora Dostojewskiego uważana jest za kulminacyjny punkt w jego twórczości. W latach 1878-1880 w czasopiśmie „Russkij Wiestnik” ukazywały się kolejne części tego genialnego utworu, by na sam koniec całościowe wydanie ujrzało światło dzienne.
„Bracia Karamazow” to historia ojcobójstwa, w które po części zamieszani są wszyscy synowie zamordowanego. Autor, jak to ma w zwyczaju, skupia się na motywach bohaterów i dogłębnie analizuje ich psychikę. Porusza częste, ale ciągle aktualne tematy i zagląda w najmroczniejsze zakątki duszy człowieka.
Mam wrażenie, że dla Dostojewskiego fabuła jest tylko pretekstem do przekazania swojego poglądu na świat. Jest łącznikiem na linii autor-czytelnik. Główny prym wiedzie tutaj funkcja dydaktyczna dzieła. Autor, podobnie jak w „Zbrodni i karze”, poucza odbiorcę o moralności i odpowiedzialności za swoje czyny, wplatając w to swoje poglądy na temat Boga, polityki czy problemów społecznych.
Poruszając temat relacji ojca z potomkami, Dostojewski nie bał się pokazać dwóch stron medalu. Fiodor Karamazow nie jest przykładem ojca idealnego, zdecydowanie daleko mu do takiego. Nie będąc dla swoich dzieci przykładem do naśladowanie, nie zasłużył na ich szacunek. Kto wie, może nawet nie będą one w stanie obdarzyć nim kogokolwiek. Nic dziwnego, że Freud zachwycał się tym dziełem, w końcu bardzo lubił takie tematy.
„Ten, kto spłodził, nie jest jeszcze ojcem, ojcem jest ten, kto spłodził i zasłużył na miano ojca.”
Nie będę próbowała interpretować „Braci Karamazow”. Nie mam do tego wystarczającej wiedzy, a pseudointeligentne frazesy wypadłyby jeszcze bardziej blado niż zwykle Bardziej dociekliwych i ciekawych tej historii odsyłam do najlepszego źródła, czyli samej powieści.
Czytając ostatnią książkę Dostojewskiego, przygotujcie się na tak typową u tego autora wielowątkowość. Streszczenie wszystkich byłoby zadaniem ocierającym się o niemożliwe i tak naprawdę bezsensowne. Jest to też lektura dość toporna. Wdrążenie się w nią zajmuje sporo czasu i ciężko ją przeczytać jednym tchem, nawet jakby się bardzo chciało. „Bracia Karamazow” wymagają niesamowitego skupienia i uwagi, gdyż łatwo się w tekście zagubić. Jeśli nie macie wystarczająco dużo czasu, nawet do niej nie siadajcie. Ja popełniłam ten błąd, dlatego lektura, choć przyjemna, zajęła mi kilka tygodni.
To „jedno z najwybitniejszych dzieł literatury światowej” w zamyśle miało być tylko początkiem cyklu „Żywot wielkiego grzesznika”. Śmierć autora sprawiła jednak, że nigdy nie poznamy dalszych losów Aloszy. Pozostają nam jedynie domysły.
Trudno recenzować książkę, która uznana została, za jedną z najwybitniejszych książek jakie kiedykolwiek powstały.Każdy czytelnik, zabierając się za lekturę, takiego dzieła, ma pewne obawy, przed wyrażeniem swojej opinii.
Nie inaczej jest i ze mną.
Autora, nikomu przybliżać chyba nie trzeba.Najznakomitszy twórca rosyjski, autor Zbrodni i kary, czy Biesów, należy do tych pisarzy, których trzeba znać, nie znaczy to, że każdy, ma od razu zabierać się za Braci Karamazow, jak ktoś napisał, lżejsza w odbiorze jest Zbrodnia i kara, czy nawet Biesy.
Karamazow, to inny wszechświat.
Nie da się tej książki przeczytać w parę dni, trzeba się zagłębić w ten niespieszny rytm i wczuć się po prostu w lekturę.
A jest niesamowicie mądra i dużo mówiąca, o nas ludziach pozycja.Mroczne zakątki ludzkiej duszy, sumienie, nasze czyny i ich wpływ na innych, wiara w boga, lub negowanie wszystkiego.Każdy interpretuje inaczej, ale każdy powinien sobie uzmysłowić, że książka, mimo upływu lat, nadal, w swoim wydźwięku, jest niesamowicie aktualna i ważna.
Klasyka, którą można przeczytać, bo nie oszukujmy się, nikt nie lubi, gdy mu się narzuca cokolwiek, choćby była to lektura książki.
Jak zabrać się do omawiania dzieła tak wielkiego, jak to, skoro przez ponad 130 lat, jakie upłynęły od wydania „Braci Karamazow”, nie tylko nieprzebrane rzesze krytyków wypowiadały się na powieści tej temat, ale także i wielkie persony tego świata, jak Freud czy Einstein, zachwycały się jej siłą? Nie mniej spróbuję, każde w końcu pokolenie ma swój głos, a dzieła Dostojewskiego aktualne są przecież dla każdych czasów, bo zmienia się tylko świat, nie ludzka natura, a to ją przede wszystkim analizował mistrz.
Wiek XIX. Fiodor Karamazow to człek o hulaszczym usposobieniu i wielkiej ignorancji do świata i obowiązków. Szczególnie do tych, które odnoszą się do jego dzieci. Los tak jednak splata losy rodziny Karamazowów, że oto ojciec i trzej niewychowywani przezeń synowie, spotykają się po latach. Przyczyna tego jest nad wyraz prosta – jeden z synów, Dymitr, chce uzyskać od ojca należne mu dobra materialne. Spór rozsądzić ma zaś świętobliwy starzec Zosima, którym zafascynowany jest kolejny z braci, Aleksy, pragnący zostać mnichem. Spotkanie w klasztorze pogłębia jednak kryzys, a kulminacją całości staje się ojcobójstwo. Zabić jest łatwo, gorzej potem żyć. I to nie tylko temu, który życia kogoś pozbawił…
Dualizm ludzkiej natury i jego najmroczniejsze zakamarki to ukochany temat Dostojewskiego. Chyba nikt przed nim nie zanalizował tak umysłu zbrodniarza i wpływów zbrodni na ten sam umysł, jak uczynił to on w „Zbrodni i karze”. I nikt chyba jak on nie potrafił pisać tak, by rzeczami nad wyraz codziennymi, niemalże brakiem zdarzeń, przykuć uwagę czytelnika na dziesiątki stron. „Bracia Karamazow” to doskonała niemal kompilacja wszystkich najważniejszych dla autora rzeczy. Psychoanaliza tak zbrodni, jak i zwykłych ludzi, niesamowity portret własnych czasów i przejmujący komentarz społeczno-filozoficzny, podbarwiony odniesieniami do życia samego pisarza. Niespiesznie snuje Dostojewski swoją opowieść, pozornie nie ma w niej nagłych zwrotów akcji, pozornie nie dzieje się właściwie nic, ot rozmowy i opowieści, ot zwyczajność, a jaka bije z tego siła! jaki geniusz! i jaka prawda! Aż szkoda, że autor zmarł wkrótce po publikacji, nie będąc w stanie spełnić swoich planów o kontynuowaniu losów Aloszy.
Wielka to powieść, absolutnie wielka, przesycona mądrością i dojrzałością, i znakomite, należne jej, jest także wydanie w twardej oprawie, przełożone na nowo, i pięknie wyglądające na półce. Polecam. „Bracia Karamazow” to coś, co znać powinien każdy, literatura z najwyższej półki, coś do smakowania i zachwycania się nim, coś, co wywarło olbrzymi wpływ na kulturę i wywiera nadal, o czym świadczyć może fakt przeniknięcia wątków i postaci Dostojewskiego nawet do komiksów amerykańskiego głównego nurtu. Sięgnijcie więc koniecznie i rozsmakujcie się a ja dziękuję wydawnictwu MG za udostępnienie mi egzemplarza do recenzji.
Jak zabrać się do omawiania dzieła tak wielkiego, jak to, skoro przez ponad 130 lat, jakie upłynęły od wydania „Braci Karamazow”, nie tylko nieprzebrane rzesze krytyków wypowiadały się na powieści tej temat, ale także i wielkie persony tego świata, jak Freud czy Einstein, zachwycały się jej siłą? Nie mniej spróbuję, każde w końcu pokolenie ma swój głos, a dzieła Dostojewskiego aktualne są przecież dla każdych czasów, bo zmienia się tylko świat, nie ludzka natura, a to ją przede wszystkim analizował mistrz.
Wiek XIX. Fiodor Karamazow to człek o hulaszczym usposobieniu i wielkiej ignorancji do świata i obowiązków. Szczególnie do tych, które odnoszą się do jego dzieci. Los tak jednak splata losy rodziny Karamazowów, że oto ojciec i trzej niewychowywani przezeń synowie, spotykają się po latach. Przyczyna tego jest nad wyraz prosta – jeden z synów, Dymitr, chce uzyskać od ojca należne mu dobra materialne. Spór rozsądzić ma zaś świętobliwy starzec Zosima, którym zafascynowany jest kolejny z braci, Aleksy, pragnący zostać mnichem. Spotkanie w klasztorze pogłębia jednak kryzys, a kulminacją całości staje się ojcobójstwo. Zabić jest łatwo, gorzej potem żyć. I to nie tylko temu, który życia kogoś pozbawił…
Dualizm ludzkiej natury i jego najmroczniejsze zakamarki to ukochany temat Dostojewskiego. Chyba nikt przed nim nie zanalizował tak umysłu zbrodniarza i wpływów zbrodni na ten sam umysł, jak uczynił to on w „Zbrodni i karze”. I nikt chyba jak on nie potrafił pisać tak, by rzeczami nad wyraz codziennymi, niemalże brakiem zdarzeń, przykuć uwagę czytelnika na dziesiątki stron. „Bracia Karamazow” to doskonała niemal kompilacja wszystkich najważniejszych dla autora rzeczy. Psychoanaliza tak zbrodni, jak i zwykłych ludzi, niesamowity portret własnych czasów i przejmujący komentarz społeczno-filozoficzny, podbarwiony odniesieniami do życia samego pisarza. Niespiesznie snuje Dostojewski swoją opowieść, pozornie nie ma w niej nagłych zwrotów akcji, pozornie nie dzieje się właściwie nic, ot rozmowy i opowieści, ot zwyczajność, a jaka bije z tego siła! jaki geniusz! i jaka prawda! Aż szkoda, że autor zmarł wkrótce po publikacji, nie będąc w stanie spełnić swoich planów o kontynuowaniu losów Aloszy.
Wielka to powieść, absolutnie wielka, przesycona mądrością i dojrzałością, i znakomite, należne jej, jest także wydanie w twardej oprawie, przełożone na nowo, i pięknie wyglądające na półce. Polecam. „Bracia Karamazow” to coś, co znać powinien każdy, literatura z najwyższej półki, coś do smakowania i zachwycania się nim, coś, co wywarło olbrzymi wpływ na kulturę i wywiera nadal, o czym świadczyć może fakt przeniknięcia wątków i postaci Dostojewskiego nawet do komiksów amerykańskiego głównego nurtu. Sięgnijcie więc koniecznie i rozsmakujcie się a ja dziękuję wydawnictwu MG za udostępnienie mi egzemplarza do recenzji.
Słynna powieść Fiodora Dostojewskiego, opowiadająca o losach byłego studenta Rodiona Raskolnikowa, który postanawia zamordować i obrabować bogatą lichwiarkę Pomysł na tę powieść narodził się w czasie, kiedy sam autor przebywał na katordze. Zainteresował się wtedy psychologią współwięźniów, wśród których byli i tacy, którzy zostali skazani za morderstwo. Bohater powieści, 23-letni były student prawa, jest półsierotą, ma jednak kochająca rodzinę. Jego matka i siostra darzą go głęboką miłością i wspierają finansowo. Jednak bohater, zbuntowany przeciw porządkowi świata, decyduje się popełnić morderstwo. Jest przekonany, że jako jednostka wybitna ma prawo zabijać, gdyż geniusz usprawiedliwia wszystkie zbrodnie na „zwykłych” ludziach. Mord...
Wspomnienia z martwego domu to najbardziej osobiste dzieło Fiodora Dostojewskiego W 1849 roku Dostojewski za przynależność do Koła Pietraszewskiego został skazany na karę śmierci przez rozstrzelanie. W ostatniej chwili car odwołał tę karę i zamienił ją na więzienie połączone z ciężkimi robotami. Pisarz przebywał na katordze cztery lata, a doświadczenia zebrane w tym okresie pozwoliły mu przedstawić w powieści obraz życia w syberyjskim więzieniu. Swoje wspomnienia Dostojewski wkłada w usta szlachcica, Aleksandra Pietrowicza Gorianczykowa, skazanego za zabójstwo żony na dziesięć lat ciężkich robót. Opisuje zwyczaje panujące w twierdzy, relacje między współwięźniami, ich historie, zachowania, postawy i charaktery, przedstawia różne fragmenty katorżni...
Światowy bestseller. Ponad milion sprzedanych egzemplarzy. Mała kawiarnia w Tokio pozwala swoim gościom na podróż w czasie. Pod warunkiem, że wrócą, zanim wystygnie kawa. A gdyby móc cofnąć się w czasie? Gdyby choć na chwilę wrócić do przeszłości i spróbować coś wyjaśnić, czemuś zaradzić, spotkać się z kimś, może po raz ostatni… W małej bocznej uliczce w Tokio ukryła się klimatyczna kawiarnia, która od ponad stu lat serwuje starannie parzoną kawę. Krążą pogłoski, że swoim klientom oferuje też wyjątkową możliwość podróży w czasie. W „Zanim wystygnie kawa” spotykamy cztery osoby, z których każda ma nadzieję skorzystać z tej oferty. Ktoś chce się skonfrontować z dawną miłością, ktoś powrócić do czasów sprzed utraty pamięc...
Fiodor Dostojewski – mistrz zaglądania do duszy – w czterech nowelach, które prezentujemy Państwu w tym tomie opowiada cztery cudownie różne historie. Ich spoiwem jest sam Dostojewski, jego bohaterowie zawieszeni w świecie iluzji, zazwyczaj w hierarchii społecznej gdzieś pośrodku, z marzeniami by być bogatsi, by żyć pełnią życia a nie w duszącej atmosferze ich otaczającej, którą przecież sami tworzą. Pełni przebiegłości i wyszukanych form towarzyskich, pełni grzeczności a zarazem brutalni w swych dążeniach. Białe noce: – to losy naiwnego marzyciela pogrążonego we własnym świecie, przechadzającego się całymi dniami po Petersburgu, samotnie, poza społeczeństwem. Na moście spotyka kobietę, to jedyna istota, która go słucha a później on jej s...
Oto powieść z utworów Dostojewskiego, kto wie, czy nie największa, na pewno zaś najgłębiej badająca mroczne tajniki duszy, a zarazem wzywająca do wytrwania w poszukiwaniu piękna jej wnętrza, chrześcijańskiej caritas, miłości współczującej i wybaczającej. Taki jest główny bohater, książę Lew Myszkin, który bez grosza przy duszy przyjeżdża do Rosji, by objąć spory majątek. Swej dobrotliwości, pokorze oraz irytującej wręcz naiwnej ufności do ludzi, zawdzięcza on tytułowy przydomek, jakim obdarzają go inne postaci. Myszkin to postać z innego czasu i innych krain. Być może zagubiona wprost z Ewangelii w XIX-wiecznym świecie, bezwzględnym dla słabych, pełnym nierówności i złych namiętności. Książę Myszkin chce naśladować Chrystusa, chce by...
Oto książka dla wszystkich, którzy chcą rozwinąć swoją samoświadomość, aby lepiej zrozumieć siebie, innych ludzi i cały świat dokoła. Dla tych, którzy pragną odkryć głębszy cel swego życia i dowiedzieć się, jak go osiągnąć. W tej książce Eckhart Tolle odwołuje się bezpośrednio do swego bestseleru Nowa Ziemia i do zawartych tam najbardziej inspirujących idei i spostrzeżeń. Wskazuje, jak rozpoznać źródło wewnętrznych konfliktów, w których ciągle tkwimy jak zdystansować się od codziennych trosk i od spraw materialnych jak uwolnić się od uwarunkowań przeszłości, od uraz i pretensji - a wszystko po to, by przebudzić się duchowo, zyskać pełną świadomość własnego ja oraz "jedności ze wszystkim, co istnieje", i dzięki temu stworzyć sob...
Dzieje Fabrycego del Dongo – młodszego syna mediolańskiego arystokraty i bogacza, który odrzuca syna, ponieważ ten przejawia fascynację Napoleonem. Brak miłości ojcowskiej z nawiązką rekompensują Fabrycemu kobiety, od ukochanej ciotki, przez markietanki, aktorki i właściwie wszystkie, które spotyka na swej drodze. Stendhal cudownie plecie burzliwą historię miłości między Fabrycym, hrabiną Sanseverina i córką strażnika więzienia. Znajdziemy w tej opowieści mistrzowskie opisy uczuć, zawiłe intrygi i znakomite portrety psychologiczne. A także opis uroczego świata, którego dawno już nie ma.
Pozycja zaliczana do powieści sentymentalnych w dorobku pisarza. W utworach tych autor nie wzdraga się przed obnażaniem jasnych i ciemnych (tych jest więcej) stron z życia marginesów społecznych Petersburga. Znamienne jest to, że zło i zgnilizna moralna dominują nad dobrem. Dominują naturalnie w sensie ilościowym, bo przewagę moralną Dostojewski daje dobru. Skrzywdzeni i poniżeni to przede wszystkim powieść o przebaczeniu. Dokładniej mówiąc, o przebaczeniu przez ojca córce, ale i na odwrót. Narrator, Iwan Pietrowicz, to młody pisarz ledwo wiążący koniec z końcem. Nosi on wyraźne cechy samego Dostojewskiego. Nasz narrator jest postacią jednoznacznie pozytywną, altruistyczną i praktycznie pozbawioną wad. Wyidealizowany i poczciwy Wania w żadnym wypadku nie...
Czy mamy zapominać dobrych poetów z przeszłości, dlatego że byli tylko dobrymi poetami? Przecież to bardzo wiele: być dobrym poetą i stworzyć przez lata dziesiątki niezwykłych wierszy, wśród nich takie, które, mimo pozornej prostoty, ciągle stanowią dla nas zagadkę. Leopold Staff był nauczycielem poetów XX wieku a równocześnie wiecznym uczniem rzemiosła poetyckiego. Jego twórczość prowadziła nieustanny dialog z kulturą polską i podtrzymywała jej związek z tradycją europejską. Doskonałość tej liryki była zdobywana stałym wysiłkiem, prawie niezauważalnym, wytrwałym dążeniem do precyzji słowa. Dzięki pracy poety to, co bezkształtne, stawało się jasnością. Przygotowany przeze mnie wybór wierszy Leopolda Staffa z komentarzami znawców poezji i...
Krzysztof Kamil Baczyński (1921-1944) – polski poeta, żołnierz Armii Krajowej, przedstawiciel pokolenia Kolumbów. Pochodził z inteligenckiej rodziny, ojciec był żołnierzem Legionów Polskich, historykiem i krytykiem literatury, a matka nauczycielką i autorką podręczników szkolnych. Od 1931 r. uczęszczał do Państwowego Gimnazjum im. Stefana Batorego, już wtedy odznaczał się wielkim znawstwem literatury, zarówno polskiej, jak i światowej. W czasie II wojny światowej był kierownikiem działu poezji konspiracyjnego miesięcznika „Droga”. Zginął, biorąc udział w powstaniu warszawskim, 4 sierpnia 1944 r. Baczyński jest powszechnie uznawany za najwybitniejszego twórcę pokolenia wojennego, jego utwory to przejmujący obraz tragedii okupacyjnej swego pokolenia,...
Dawno, dawno temu, gdzieś za Cieśniną Andromedzką żyli sobie Palibaba-intelektryk, Królewna Elektrina i robot Automateusz... Nowe wydanie jednej z najsłynniejszych książek Stanisława Lema! Bajki robotów po raz pierwszy ukazały się w 1964 roku. Od tego czasu nieustannie bawią i zadziwiają swą oryginalnością. Lem, jak sugeruje już sam tytuł, połączył w tej książce światy na pozór sobie obce: baśniową akcję przeniósł w kosmos, a księżniczki i czarodziejów zamienił na inteligentne i przede wszystkim obdarzone uczuciami maszyny. Powstał w ten sposób utwór wymykający się wszelkim klasyfikacjom, dzieło, które może być czytane przez młodszych czytelników, ale także przez wymagających miłośników fantastyki naukowej, skrzące się błyskotliwym h...
W duszy bohaterów Dostojewskiego zawsze toczy się walka pomiędzy dobrem a złem, ale zenit osiąga ona właśnie w duszy głównego bohatera tej powieści, dziewiętnastoletniego Arkadiusza Wiersiłowa Znajduje się on w okolicznościach, które czynią problem wyboru możliwym i nieuniknionym. Możliwość zawiera się w jego młodości, nieukończeniu procesu kształtowania osobowości. Nieuniknioność zawiera się w stanie już zaczętego rozpadu jego osobowości, moralnego i psychicznego. Pisarz pokazuje, jak formuje się ona przez chciwość, żądzę zysku i rozpustę. W dodatku młokos to młody chłopak, który kocha swego ojca, ale do końca nie potrafi odpowiedzieć na pytanie, czy jest on bohaterem, czy łajdakiem.
`Wspomnienia z martwego domu` to wybitna, a zarazem najbardziej osobista powieść Fiodora Dostojewskiego, w której opisał on życie w syberyjskim więzieniu. Pisarz m.in. za krytykę carskiej polityki został skazany na karę śmierci. Ostatecznie, car zmienił wyrok na więzienie i ciężkie roboty, a Dostojewski spędził cztery lata na katorżniczej pracy. Doświadczenia zebrane w tym okresie pozwoliły mu nakreślić poruszający obraz życia na zesłaniu. Ustami bohatera, Aleksandra Pietrowicza Gorianczykowa, skazanego za zabójstwo żony, pisarz przekazał w powieści prawdę o więziennych warunkach - ciężkiej pracy, brutalności strażników, dramatycznej sytuacji więźniów, a także o skomplikowanych relacjach między nimi. Większość zesłańców pochodziła z chłopst...
Dostojewski pisał ?Opowieści fantastyczne? właściwie przez całe życie. Spośród jego bohaterów sympatię budzą głównie ludzie prości, wywodzący się z ludu, jak wieśniak Mareusz czy babuleńka z opowiadania ?Stuletnia?. To w nich widział ostoję wartości narodu rosyjskiego ? wiary, tradycji i prawości. Osiągnął tu formę mistrzowską. Znajdując punkt wyjścia w prostej historii, niekiedy gazetowej informacji, przechodził do rozważań uniwersalnych. Zmuszał i zmusza nas do zastanowienia się nad ?przeklętymi wyzwaniami? egzystencji: prawdą i fałszem, dobrem i złem, pięknem i brzydotą. Ale dobro miesza się ze złem, prawda z fałszem, piękno z brzydotą; nasza dusza lawiruje pomiędzy jednym a drugim, nigdy nic nie jest czarne albo białe. I w tym właśnie je...
Ostatnia, najdojrzalsza i powszechnie uważana za najważniejszą powieść Fiodora Dostojewskiego. Opowiada historię ojcobójstwa, w którą w różny sposób zamieszani są trzej synowie zamordowanego. Każdy z nich, dręczony poczuciem winy, stara się znaleźć swoje miejsce w mrocznym świecie Karamazowów. Dostojewski był mistrzem analizy najmroczniejszych zakątków duszy ludzkiej i targających człowiekiem namiętności. W Braciach Karamazow roztrząsa odwieczne dylematy ludzkości: istnienie wolnej woli, Boga, zła, miłości.Powieść ta uznana została przez wielu myślicieli, takich jak Zygmunt Freud czy Albert Einstein, za jedno z najwybitniejszych dzieł literatury światowej.
Ostatnia, najdojrzalsza i powszechnie uważana za najważniejszą powieść Fiodora Dostojewskiego. Opowiada historię ojcobójstwa, w którą w różny sposób zamieszani są trzej synowie zamordowanego. Każdy z nich, dręczony poczuciem winy, stara się znaleźć swoje miejsce w mrocznym świecie Karamazowów. Dostojewski był mistrzem analizy najmroczniejszych zakątków duszy ludzkiej i targających człowiekiem namiętności. W Braciach Karamazow roztrząsa odwieczne dylematy ludzkości: istnienie wolnej woli, Boga, zła, miłości. Powieść ta uznana została przez wielu myślicieli, takich jak Zygmunt Freud czy Albert Einstein, za jedno z najwybitniejszych dzieł literatury światowej.
"Jeżeli szatan nie istnieje, jeżeli go stworzył człowiek, to stworzył na swoje podobieństwo." Trzy różne historie, trzy różne światy, trzej bracia, każdy mierzący się z odwiecznym konfliktem między ojcem, a synem. Dzieli ich niemal wszystko: charakter, moralność, poglądy i spojrzenie na świat. Łączy zaś jedno: ich ojciec, a raczej jego zabójstwo. Kto zabił Karamazowa? Dostojewski ? mistrz monumentalnych i wielowątkowych historii, przeszywających do głębi analizą ludzkiej natury. W swej ostatniej powieści ukazuje nie tylko barwny przekrój społeczeństwa rosyjskiego XIX wieku, ale przede wszystkim, wznosząc się na wyżyny swojego pisarskiego kunsztu, fenomenalnie kreśli naturalistyczne sylwetki głównych bohaterów, wprowadzając nas w ich wewnętrzne prze...
Bonito
O nas
Kontakt
Punkty odbioru
Dla dostawców
Polityka prywatności
Ustawienia plików cookie
Załóż konto
Sprzedaż hurtowa
Bonito na Allegro
Powiadomienie
