Bracia Slater. Dominic

Bronagh Murphy, poznajemy gdy ma siedemnaście lat. Mieszka wraz z siostrą Branną, która jest również jej prawną opiekunką, kiedy to dziewięć lat wcześniej straciły obydwoje rodziców. Od tego czasu dziewczyna zamknęła się w sobie i nikogo nie dopuszczała zza zbudowane przez siebie mury. Nie szukała przyjaciół, bo obawiała się straty i bólu, kiedy by ich zabrakło.

Pewnego dnia, w szkole, w której się uczy, pojawiają się Bracia Slater: bliźniaki Damien i Dominic. Obydwaj przystojni i przyciągający uwagę. Jednak to ten drugi najbardziej działa jej na nerwy. Im bardziej Bronagh stara się go ignorować, tym bardziej on jej pragnie. Dominic nie jest przyzwyczajony do odmowy, bo zawsze dostawał to czego chce. Dziewczyna z czasem nie potrafi oprzeć się chłopakowi, ale wie, że ten jest niebezpieczny, a ona od niebezpieczeństw trzyma się z daleka.

Sięgając po obie te książki, nie sądziłam, że tak świetnie spędzę przy nich czas. Jednak zdaję sobie z tego sprawę, że pewne elementy składające się na tę powieść nie każdemu przypadną do gustu... ale o tym poniżej.

Bronagh początkowo to cicha, zamknięta w sobie dziewczyna, która unika konfrontacji nawet ze swoimi dręczycielami. Do czasu, kiedy poznaje Dominica, bo wtedy jej zachowanie nagle się zmienia. Przyznam, że nieco mnie to zaskoczyło. Dlatego, że dziewczyna stała się wulgarna i agresywna. Trochę nie potrafiłam tego zrozumieć, brakowało mi w tym umiaru, ale przemykałam na to oko i skupiałam się na innych zaletach tej postaci. Dziewczyna była zadziorna, bezpośrednia i uparta.

Dominic początkowo kompletnie nie przypadł mi do gustu i przyznam, że kibicowałam innemu męskiemu bohaterowi występującymi w tej książce. W jego zachowaniu również brakowało granicy. Zachowywał się jak dupek, był arogancki, a Bronagh niekiedy traktował jak śmiecia. Jednak im bliżej końca, tym bardziej jego postać zyskiwała moją sympatię. Wtedy pokazała się inna jego osobowość: ta czuła, troskliwa i wyrozumiała. Nie brak mu też była determinacji, aby przekonać do siebie dziewczynę.

Bardzo spodobało mi się ukazanie tu relacji z rodzeństwem i wątki z nimi. Pomimo wulgarności ta książka nie raz mnie rozbawiła, a ja czytałam ją z zapartym tchem. Nie mogłam jej odłożyć... Tak jak pisałam to nie jest książka dla wszystkich. Jeśli nie akceptujecie w książek przekleństw, bójek, dominacji i wulgarności to pod żadnym pozorem nie sięgajcie po nie. Zniesmaczą Was, a lektura tych książek nie będzie przyjemnością. Jednak jeśli takie elementy Wam nie wadzą, lubicie odrobinę pieprzyku, uwielbiacie wybuchać śmiechem to nie ma co się zastanawiać.

Nie brak tu niespodziewanych zwrotów akcji, tajemnic i niebezpieczeństwa. To historia pełna miłości, przyjaźni, braterstwa i lojalności. Autorka może pochwalić się lekkim i przyjemnym stylem, ale również pomysłem na fabułę i kreacją postaci. Książka niekiedy wypada dosyć niedojrzale, ale w końcu główni bohaterowie są nastolatkami.

W "Bronagh" znajduje się kontynuacja losów głównym bohaterów, dwa lata po ostatnich wydarzeniach w "Dominicu". Książka jest nieco przesłodzona, ale warto po nią sięgnąć, aby zamknąć rozdział o tych bohaterach.

„Dominic zdobywa to, czego pragnie”

Bronagh stroni od ludzi i jest szkolną samotnicą, wie o tym każdy w szkole. Dziewczyna nie raz jest obiektem szkolnych kpin, ale za bardzo się tym nie przejmuje. Gdy w szkole pojawia się para bliźniaków, już pierwsze spotkanie z jednym z nich doprowadza dziewczynę do szału, a później nie jest wcale lepiej. Dominic nie może znieść, że Bronagh go cały czas ignoruje, a jak trzeba, to potrafi nieźle mu dopiec. Chłopak nie jest przyzwyczajony, że ktokolwiek mu odmawia i Bronagh staje się dla niego wyzwaniem. Oboje pałają do siebie nienawiścią i każde z ich spotkań kończy się awanturą? Czy mają szansę zbliżyć się do siebie? Czy to prawda, że miłość i nienawiść oddziela cienka granica? Przekonajcie się sami.

O cyklu Bracie Slater jest głośno od długiego czasu, jednak ja miałam straszny problem, by zabrać się za część o Dominicu i Bronagh. Nie wiem dlaczego, ale cały czas czułam jakiś opór, by zabrać się za tę książkę. Teraz żałuję, bo lektura dostarczyła mi wielu wrażeń i świetnie spędziłam przy niej czas. Na pewno nie jest to książka dla każdego, bo pojawia się w niej wiele wulgaryzmów, czasami męska część bohaterów wyraża się w okropny sposób o dziewczynach, czyli koleżankach ze szkoły i zastanawiałam się, czy za moich czasów też tak było. Nie wiem, nie pamiętam, ale wydaje mi się, że gdyby jakiś kolega nazwał mnie np. szmatą, to by mi to utkwiło w pamięci. Troszkę mnie to uwierało podczas czytania, ale na cale szczęście nie wpłynęło to na moją ocenę książki, bo przecież nastolatkowie są nieprzewidywalni, sama mam taką dwójkę w domu, poza tym całą tę historię trzeba przeczytać z lekkim przymrużeniem oka.

Autorka stworzyła naprawdę ciekawych i wyrazistych bohaterów, którzy na pewno zapadną w Waszej pamięci. Nie poznajemy tutaj tylko Bronagh i Dominica, ale także Branne siostrę dziewczyny oraz resztę braci Slater, czyli pozostałą czwórkę. Bohaterowie irytują, bawią, a nawet doprowadzają do szewskiej pasji. Bronagh to taka bohaterka, którą naprawdę ma się ochotę nie raz zamordować, potrafi wkurzyć na maksa swoim zachowaniem i mówieniem tego, co jej ślina na język przyniesie. W sumie to Dominic nie jest wcale lepszy, bo też czasami zachowuje się jak rozkapryszone małe dziecko. Jednak nie ukrywam, że mnie się to bardzo podobało i nie wyobrażam sobie, by byli oni inni.

Autorka wplotła w fabułę wątek sensacyjny, mało realistyczny, ale świetnie dopełniający tę historię. Mnie się podobał, a to najważniejsze i myślę, że osobom lubiącym takie klimaty także przypadnie do gustu. Książka jest dość wulgarna oraz przepełniona ogromnym magnetycznym pożądaniem. Nie znajdziecie w niej ani grama cukru, bo to nie w stylu Dominica Slatera. Osobiście lubię takie książki, więc to normalne, że fajnie spędziłam przy niej czas.

Teraz wspomnę troszkę o tomie uzupełniającym, czyli o „Bronagh”. Ta część to tylko jeden dzień z życia bohaterów. Wszystko dzieje się w dniu dwudziestych pierwszych urodzin Bronagh. W tej części dziewczyna wiele się nie zmieniła, ale za to Dominic pokazał się z zupełnie innej strony, tej romantycznej, ale także i odpowiedzialnej. Miło było ujrzeć tą inną jego twarz, bo jako prawdziwy mężczyzna był jeszcze bardziej pociągający.

Jeżeli lubicie niegrzecznych chłopców i kapryśne dziewczyny, to seria o Braciach Slater będzie dla Was idealna. Podczas czytania będziecie wyzywać na czym świat stoi i nie raz nie będziecie zgadzać się bohaterami, ale warto troszkę się podenerwować, bo historia Dominica i Bronagh jest świetna i niesamowicie wciągająca.

Polecam!

„UWAGA! OSTRZEŻENIE!

Jeśli nie tolerujesz dominujących i zaborczych mężczyzn, Dominic NIE jest dla ciebie. Jeśli nie lubisz pewnych siebie kobiet, które są zimnymi sukami, Dominic NIE jest dla ciebie. Jeśli nie lubisz postaci, które nie potrafią utrzymać nerwów na wodzy, Dominic NIE jest dla ciebie. Przede wszystkim, jeśli nie lubisz postaci, które DUŻO PRZEKLINAJĄ i bez cenzury mówią, to, co myślą Dominic NAPRAWDĘ NIE jest dla ciebie.” Taki opis był wystarczająco zachęcający, bym bez zastanowienia wzięła „Dominica” „w ciemno”. I wiecie co? Zdecydowanie było warto.

Bronagh Murphy wie, czym jest ból po stracie. Kiedy była mała, jej rodzice zginęli w wypadku samochodowym. Od tej pory trzyma innych na dystans. Ma już dość cierpienia. Wychodzi z prostego założenia – jeśli nie będzie rozmawiać z ludźmi ani wdawać się z nimi w relacje, zostawią ją w spokoju. Właśnie tego chce.

Kiedy spotyka Dominica Slatera zupełnie niechcący robi dokładnie to, co najbardziej go pociąga. Uparcie go ignoruje. Dominic jest zdezorientowany – zazwyczaj wszyscy skupiają na nim uwagę. A już na pewno WSZYSTKIE. Wszystkie z wyjątkiem pięknej, ale zimnej brunetki.

To wystarczy, żeby Dominic jej zapragnął. A jedynym sposobem na zaspokojenie pragnień, jaki Dominic zna jest siła.

Dominic zdobywa to, czego pragnie.

Na samym wstępie muszę przyznać, że już dawno tak się nie ubawiłam podczas lektury jakieś książki. Liczne „potyczki słowne” i to świetne poczucie humoru, którym autorka obdarzyła praktycznie każdą postać w tej historii, sprawiła, że podczas czytania, nawet przez chwilę nie czułam znudzenia. Początkowo odnosiłam wrażenie, że fabuła była lekko monotonna, a sama akcja rozwijała się dość powoli. Jednak z każdą kolejną przeczytaną stroną, autorka odkrywała swoje karty, budząc co raz bardziej moje zainteresowanie.

Nie muszę chyba wspominać o tym, że kolejnym atutem historii są świetni bohaterowie. Każdą postać, którą poznałam podczas lektury „Dominica” zyskiwała moją sympatię. Taka sytuacja zdarza się zazwyczaj rzadko, dlatego też ogromne gratulacje dla autorki. Przeważnie bywa tak, że tylko główni bohaterowie w jakimś stopniu stają się mi bliscy, a pozostali są tylko pewnego rodzaju „dodatkiem”, o którym szybko się zapomina.

Cała historia owiana jest nutką tajemniczości, a L.A. Casey nie oszczędza czytelnika i wraz z rozwojem akcji dostarcza mu coraz więcej niewiadomych. Do czego to doprowadziło? Oczywiście do świetnego finału, który był doskonałym uwieńczeniem tej historii. Pomimo tego, że nie miałam jakiś wygórowanych oczekiwań wobec ostatecznego zakończenia, to jednak muszę przyznać, że autorka mile mnie zaskoczyła. Ostatnie strony dostarczyły mi dużą dawkę wszelakich emocji: strach, niedowierzanie, wzruszenie. A po przeczytaniu ostatnich linijek na mojej twarzy widoczny był uśmiech. Więcej chyba dodawać nie muszę, prawda? Po prostu trzeba po nią sięgnąć!

Początkowo próbowałam rozgryźć tytułową postać, nie mniej jednak zawsze moje próby kończyły się klęską. Było w niej tyle sprzeczności, że nie potrafiłam zrozumieć niektórych jego decyzji i zachowań. Na szczęście autorka co jakiś czas rzucała nieco więcej światła na jego przeszłość, dzięki czemu mogłam go lepiej zrozumieć.

Dopełnieniem historii jest II część, poświęcona Bronagh, po którą w najbliższym czasie sięgnę.

Uważam, że świetny styl pisania autorki, ciekawa fabuła i to charakterystyczne poczucie humoru, sprawiło, że cykl „Bracia Slater” zapowiada się na jedną z najlepszych serii erotycznych, z jaką zaczynam mieć do czynienia.

Z mojej strony, mogę zapewnić, że wielbicielki brutalności, dwuznacznych żarcików i ponętnych facetów (będących ucieleśnieniem marzeń każdej kobiety) będą zadowolone. Z niecierpliwością będę oczekiwać kolejnych tomów tej serii, gdyż wiem że przygoda z braćmi Slater nie skończy się na Dominicu.

Moja ocena: 8/10

Otworzyłam, zaczęłam czytać i po prostu przepadłam. Historia wciągnęła mnie od samego początku. Wielu z Was może mieć odmienne zdanie co do tej książki. Dlaczego? Zawiera ogrom wulgaryzmów (mnie to nie przeszkadza), co nie wszystkim się podoba. Obraźliwe słowa względem dziewczyny, na które ona najczęściej reaguje śmiechem, może nie przypaść Wam do gustu. Mimo wszystko, mnie czytając uśmiech mało kiedy znikał z twarzy.

Bronagh to dziewczyna, która ma wiele kompleksów, lubi przekręcać słowa innych osób. Jest typem samotnika, z nikim się nie przyjaźni i nie rozmawia. Dlatego, kiedy w jej życiu pojawia się Dominic, strasznie się irytuje, gdyż na każdym kroku się z nią droczy, niejednokrotnie zadając jej przy tym cierpienia.

Dominic to chłopak, który zawsze zdobywa to co chce. Jest nieziemsko przystojny, potrafi się bić, i uparcie dążyć do tego czego pragnie. Kobiety nie są w stanie mu się oprzeć. A jednak, Bronagh nie chce go do siebie dopuścić.

Albo tych dwoje się wzajemnie pozabija, albo w końcu zaczną się kochać. Jak obstawiacie?

L.A. Casey napisała powieść, która zdobyła moje serce. Bardzo spodobał mi się pomysł na fabułę. Zwłaszcza zainteresowało mnie tajemnicze życie braci Slater. No i jak tu się odpędzić od tylu przystojniaków? Wymiany zdań pomiędzy bohaterami, czasami wprost powodowały, że zwijałam się ze śmiechu. U niektórych natomiast mogą wywołać niesmak. Mimo tego, iż nie jest to lektura, która skłania czytelnika do jakiś głębszych refleksji, to jest doskonałą lekturą na oderwanie się choć na trochę od szarej rzeczywistości.

Bracia Slater zdecydowanie podbili moje serca. Bardzo ich polubiłam, choć nie zawsze podobało mi się ich zachowanie. Z niecierpliwością czekam na kolejne tomy, by poznać dalsze losy. Co do Bronagh miałam mieszane uczucia, raz ją lubiłam, za moment nienawidziłam. Jednak to jej życie, tragiczne przeżycia sprawiły, że była jaka była. Każdy z nas może się zmienić, więc każdemu trzeba dać szansę.

Swoją drogą wyobrażacie sobie, jak jedna osoba przyczepia się do Was niczym rzep do psiego ogona? Musi to być niezwykle frapujące, więc nic dziwnego, że Bronagh tak bardzo się denerwowała. Ale mówią, że kto się czubi, ten się lubi. I sporo w tym prawdy.

Bracia Slater. Dominic to książka, dzięki której niektórym z twarzy nie będzie schodził uśmiech, natomiast drugim mina może zrzednąć. To historia dla tych, którzy lubią ciemnych typów, ogrom wulgaryzmów i chęć dominacji. Ja bawiłam się świetnie czytając tę powieść. Jeśli wy również lubicie takie klimaty, to zachęcam jak najbardziej do przeczytania.

Bronagh Murphy w dzieciństwie straciła rodziców. Najbliższe jej osoby zginęły w wypadku samochodowym. Dziewczyna doskonale więc wiedziała, czym jest ból spowodowany śmiercią, stratą. Aby uniknąć kolejnych rozczarowań i przede wszystkim cierpienia, Bronagh stosunki z innymi ludźmi ogranicza do minimum, trzyma ich na dystans. Ona nie będzie wdawać się w relacje, oni zostawią ją w spokoju. Kiedy na swej drodze spotyka Dominica Slatera, czyni dokładnie tak samo - ignoruje go. Problem w tym, że takie postępowanie odnosi zupełnie inny skutek. Dominic z jednej strony jest zdezorientowany (zazwyczaj był w centrum uwagi innych), z drugiej zaś zachowanie Bronagh bardzo go pociąga. Co zrobi w tej sytuacji? Jedynym jego rozwiązaniem w takich sytuacjach, kiedy pragnie zaspokoić swoje zachcianki, jest siła...

Pierwszy tom serii "Bracia Slater" to zdecydowanie coś bardzo mocnego, "ostrego". Nie jest to lektura dla wszystkich. Sięgając po tę pozycję należy liczyć się przede wszystkim z naprawdę sporą dawką wulgaryzmów. Autorka zawarła w książce dużo agresji, przemocy, nieprzyzwoitych tekstów, brutalności.

"Dominic" ma swoje plusy i minusy. Książkę czyta się szybko i mimo nadmiernego użycia wulgaryzmów, pozycja wciągnęła mnie, cały czas się coś działo, a niektóre wątki okazywały się naprawdę ciekawe. Kontrowersyjność tej lektury na swój sposób jest jej plusem. Na pewno trzeba zachować dystans do historii przedstawionej przez autorkę, bez tego raczej ciężko będzie zapoznać się z tą powieścią, zwłaszcza, że pisarka nie blokowała swojej fantazji.

Bohaterowie nie wzbudzili zbytnio mojej sympatii. Dominic momentami irytował mnie niesamowicie. Jego zaborczość i nieustępliwość sprawiały, że miałam ochotę skopać mu tyłek. Nie rozumiałam też Bronagh. Z jednej strony jej doświadczenia życiowe powodowały, że bojąc się zranienia stroniła od ludzi, z drugiej zaś dała się zdobyć komuś, kto tak naprawdę nie okazywał jej należytego szacunku. Jej zachowanie mogłabym śmiało określić jako dziecinne. Dwójka głównych bohaterów zdecydowanie nie była dojrzała, zaś zachowywała się tak, jak gdyby już dawno wkroczyła w dorosłość.

Książka wywołała u mnie różne emocje, a to w końcu jeden z ważniejszych aspektów. Nie cierpię pozycji, które totalnie mnie nudzą, a akcja spływa ze mnie jak po kaczce. Autorka postarała się o fragmenty, które bawiły, część wzbudzała ogromne zainteresowanie, inne zaś poirytowanie. Tej książki zdecydowanie nie polecam młodzieży ani wrażliwym osobom. "Dominic" przeznaczony jest w moim odczuciu dla starszego grona czytelników, u którego nadmiar przekleństw i agresji nie wzbudzi nadmiernego zażenowania i niesmaku.

Bracia Slater, ah ci bracia... Już dawno żadna książka, ani seria nie wywołała we mnie tak skrajnie sprzecznych uczuć, jak książka o Dominicu i Bronagh. Świetny styl, dosłownie przepływałam przez kolejne strony i czytałam je z przyjemnością, ale... te wulgaryzmy, agresja, przemoc, które zdominowały treść, przyprawiały mnie o ból głowy! Zacznijmy jednak od początku. Bronagh po śmierci rodziców odcięła się od świata. Zerwała kontakt ze znajomymi, nie chciała wdawać się w bliższe relacje. Chciała wystrzec się cierpienia, które wiążę się z utratą bliskich. Za Dominic'iem ciągnie się mroczna przeszłość. W jego życiu nic nigdy nie było proste, a on sam nie raz musiał stawić czoło zagrożeniom. Ich wspólna historia zaczyna się od nienawiści. Bohaterowie na siebie warczą, ciągle się kłócą, dogryzają sobie nawzajem. Nienawidzą się, a zarazem coś ich do siebie przyciąga. Każde z nich jest niebezpieczne, przyciągają kłopoty jak magnes. W ich życiu nie ma miejsca na nudę, a więc w książce też miejsca na nią nie było.

Dominic i Bronagh pozostaną dla mnie zagadką. Autorka wykreowała te dwie postacie w tak niezwykle skrajny sposób, że nie wiedziałam czy ich polubić, czy się ich bać. Dominic jest niebezpieczny, agresywny - z łatwością potrafię go sobie wyobrazić. Jego przeszłość miała ogromny wpływa na to jakim człowiekiem się stał, a jednak skrywał w sobie opiekuńcze serce oraz dobroć, co kompletnie nie pasowało do jego charakteru. Niestety, jego potrzeba dominacji, brak samokontroli oraz niesłuchanie jakichkolwiek słów sprzeciwu nie pozwoliły mi go polubić. Bronagh, z zewnątrz spokojna, zamknięta w sobie dziewczyna, a wewnątrz potwór. Nie spodziewałam się, że w tak kruchej z pozoru osóbce może się kryć tyle agresji i okrucieństwa. Naprawdę próbowałam zaprzyjaźnić się z tą postacią ale nie dałam radę. Razem z Dominiciem tworzą mieszankę wybuchową. Są nieprzewidywalni. Ich spory są infantylne, a zachowania całkowicie niezrozumiałe. Nie byłam w stanie zrozumieć pobudek, które kierowały bohaterami.

Największym atutem książki zdecydowanie był styl autorki. Nawet przez chwile nie miałam potrzeby, żeby odłożyć lekturę, nie ze względu na styl językowy. Autorka może pochwalić się świetnym piórem. Kolejne rozdziały czytałam w zatrważającym tempie. Przeczytałam ją w zaledwie 24 godziny, tak dobrze została napisane! Czerpałam przyjemność z lektury, nie czułam się znużona, ani znudzona, a strony dosłownie znikały mi w oczach. Byłam niesamowicie zaskoczona, jak bardzo wciągnęła mnie ta książka, mimo, że fabuła co rusz mnie odpychała.

Książka o Braciach Slater trafią w gusta tylko niektórych czytelników. Wielu z Was prawdopodobnie będzie zniesmaczonych wszechobecną agresją tak jak ja. Nie spodziewałam się jej, aż tyle. Z drugiej strony jestem pewna, że wielu czytelników poszukuje właśnie takich historii, ostrych romansów pełnych przemocy słownej i fizycznej. W tej serii agresja i walki są na porządku dziennym, a liczne wulgaryzmy dodają całej fabule pikanterii. Zastanówcie się dobrze, czy jesteście gotowi na taką historię. A jeśli "brzydkie słowa", bijatyki i rozróby Wam nie straszne to gorąco zachęcam do lektury, bo ta książka z pewnością przypadnie Wam do gustu!

Od kiedy Bronagh straciła rodziców, opiekę nad nią przejęła starsza siostra. Od tego czasu też, Bronagh bardzo zamknęła się w sobie. Nie dopuszczała do siebie nikogo w wyjątkiem Branny. W szkole jest niezwykle pilną uczennicą, którą uwielbiają nauczyciele. Nie ma jednak żadnego kontaktu z rówieśnikami. Nie zbliża się do nikogo, bo boi się, że kiedyś bliscy opuszczą ją tak jak zrobili to rodzice...

Dominic jest chłopakiem, który zawsze wzbudza powszechne zainteresowanie. Lecą na niego wszystkie dziewczyny. Jakie jest jego wielkie zdziwienie, kiedy Bronagh, niezwykle pociągająca dziewczyna, ignoruje go, a z czasem przejawia wrogość. Chłopak jest zdezorientowany i aby zwrócić na nią uwagę, wciąż robi jej psikusy i uprzykrza jej życie. Dziewczyna z dnia na dzień, coraz bardziej go nienawidzi. Wciąż jednak coś ją do niego przyciąga...

Początek książki był cudowny. To jak Dominic i Bronagh się poznali... Ich pierwsze utarczki słowne, bitwa o ciastka, podkładanie szpilek na siedzenie... Dominic od razu zdobył moje serce. Bronagh też niesamowicie polubiłam. Oni tak do siebie pasowali. Ona taka odważna, po raz pierwszy wychodząca ze swojej skorupy, zaczyna stawiać się, zamiast wciąż chować się. Dominc z kolei, chłopak, który pierwszy raz dostał kosza, nie wie co zrobić. Jest zagubiony. Jego zachowanie jest co najmniej szczeniackie. To wszystko jest takie zabawne i słodkie. Z drugiej strony, Dominic jest też bardzo agresywny, bije każdego chłopaka, który zbliża się do Bronagh. To początkowo nie wygląda źle, trochę tłumaczy go to, że jest porywczy, nie radzi sobie z emocjami, zazdrością... Potem zaczyna to być trochę męczące.

Początkowo myślałam, że będzie to kolejna książka o jakimś bokserze, a bohaterowie będą o wiele starsi. Już po przeczytaniu kilku stron byłam zaskoczona, że to będzie zupełnie co innego. Oczywiście było to bardzo pozytywne zaskoczenie. Książka jest wulgarna, bardzo dynamiczna i niezwykle wciągająca. Wciąż coś się dzieje, koś się bije, ktoś krzyczy, ciągłe kłótnie, wyzwiska, namiętność i wielkie uczucie. Książka wyszła ze schematu romantycznej miłości, gdzie wszystko jest spokojne. Tutaj akcja goni akcję i wciąż nie ma końca. Dodatkiem są także niezwykle umięśnieni przystojniacy, których jest aż pięciu. Książka z pewnością nie jest dla czytelniczek, które wypatrują księcia na białym koniu, ale dla niegrzecznych dziewczyn, które pragną prawdziwych mężczyzn.

Bracia Slater to cały cykl książek autorstwa L.A. Casey. Dzięki Wydawnictwu Kobiecemu polscy czytelnicy mają okazję poznać dwie pierwsze części, a mianowicie książki pod tytułem Dominic i Bronagh.

"Bracia Slater. Dominic" to pisana oczami głównej bohaterki historia o miłości powstającej z nienawiści, przyjaźni nawiązywanej w najmniej oczekiwanych momentach i szczęściu, które pojawia się po latach bólu i cierpienia. Bronagh to młoda Irlandka, uczennica liceum, do którego pewnego dnia zjawiają się dwaj bliźniacy pochodzący z Ameryki. Nico i Damien Slater. To właśnie ci dwaj mężczyźni zmienią całkowicie dotychczasowe życie Bronagh i jej siostry Branny. Jak łatwo się domyśleć, losy Dominica i Bronagh szybko zostaną połączone, jednak nie będzie to miłość od pierwszego wejrzenia. Ich znajomość poprzedzać będzie wiele wyzwisk, pełne jadu rozmowy aż dochodzi między nimi do rękoczynów. Życie bywa przewrotne i kiedy tych dwoje zorientuje się, że mają się ku sobie będą musieli przetrwać wiele nieciekawych zdarzeń, które dodają smaku całej powieści. To czym się zajmuje rodzina Dominica, ich tajemnice i sekrety, ich przeszłość, która poniekąd łączy tych dwoje nastolatków, to wszystko sprawi, że ich miłość będzie zagrożona i wystawiona na ogromne ryzyko i niebezpieczeństwo. Lubię książki z takim niesamowitym klimatem, atmosferą niebezpieczeństwa, nielegalnych walk, specyficznych dyscyplin sportowych. Tutaj znajdziemy dużą dawkę adrenaliny i ogrom przekleństw, które dodatkowo napędzają całą historię. Autorka w bardzo ciekawy sposób przedstawiła rodzącą się miłość pomiędzy dwoma bohaterami. Wyszła ze schematu, w którym to dwoje ludzi zakochuje się od pierwszego wejrzenia, a zastąpiła to wartką akcją, pełną bójek i agresji słownej. Główna bohaterka to nie zwykła szara myszka, chociaż była odrobinę zamknięta w sobie. Potrafi postawić na swoim i użyć odpowiednich argumentów aby przekonać kogoś do swojej racji. Książka idealna na aktualnie, długie wieczory bo można ją pochłonąć w jeden wieczór i przeżyć przygodę pełną emocji, wrażeń i miłości.

Powieść porwie wiele serc, można ją albo pokochać albo przejść obok niej obojętnie, a decyzja czy sięgniecie po tę powieść należy tylko do Was. Jeśli lubicie ciekawy styl i nietypową akcję - to książka dla Was.

Bronagh po śmierci rodziców stroni od ludzi, boi się zranienia. Jeśli nie będzie utrzymywać z nikim kontaktu, nie narazi się na bolesne załamanie. Jedyną osobą, którą do siebie dopuszcza, jest jej starsza siostra. Na jej drodze pojawia się Dominic – chłopak, który nieustannie przebywa w centrum uwagi. Kiedy przenosi się ze Stanów do Dublina, zwraca uwagę wszystkich, wszystkich prócz pewnej brunetki…

Książki „Dominic” i „Bronagh” mają swoje lepsze i gorsze strony. Może zacznę od tego, że bohaterowie jak na mój gust są nieco irytujący. Nie mam nic przeciwko sporadycznym przekleństwom, ale nadmierna wulgarność sprawia, że odechciewa mi się czytać daną książkę. Do tego brak szacunku do siebie nawzajem i nastolatki zgrywające dorosłych, to trochę za dużo jak na mnie. Parę razy zdarzyło się również, że zaczęłam się nudzić, zwłaszcza w pierwszym tomie.

Z drugiej strony historia sama w sobie mi się podobała, zdecydowanie o wiele lepiej wykreowane zostały postacie męskie (Bronagh jest infantylna, kapryśna i ogólnie całe szczęście jest tylko postacią fikcyjną, ponieważ chyba bym z taką nie wytrzymała). Zdarzyło mi się przy tej serii zaśmiać, a mało która książka tego dokonuje. Oczywiście nie byłabym sobą, gdybym nie przyznała małego plusa, za lekki wątek kryminalny.

Autorka powinna popracować nad swoim stylem oraz dialogami, które zawierają dużą ilość niewyszukanych frazesów. Historia niedojrzałej miłości ludzi w wieku osiemnastu lat, którzy są pełnoletni wyłącznie na papierze, a mentalnie pozostają zagubionymi dziećmi, poprzeplatana z bójkami (również między dziewczynami), obrazem szkoły rodem z poprawczaka, problemami oderwanymi od rzeczywistości… Według mnie L. A. Casey trochę poniosło z poziomem niegrzeczności, wszystko ma swoje granice. Zabrakło czegoś dla równowagi. Jedno muszę przyznać, seria „Bracia Slater” jest kontrowersyjna i inna od tego typu powieści. Z całą pewnością trzeba do niej podchodzić z dystansem.

Drugi tom jest tak naprawdę krótkim dopełnieniem pierwszej części i moje odczucia się absolutnie nie zmieniły, dlatego postanowiłam recenzję obu tomów połączyć w jedną. Może kolejna część dotycząca Aleca, będzie lepsza.

Mimo iż powieści te zahaczają o New Adult, to zdecydowanie bardziej polecam je starszym czytelnikom i to takim, którzy lubią, albo przynajmniej nie przeszkadzają im nagminne wulgaryzmy. Jeśli szukacie delikatnego romansu i śpiewu słowików, raczej się do niej nie zbliżajcie, na prezent dla babci raczej też się nie nadają. Dla mnie trochę za ostro i trochę za średnio, ale wiem, że książki te mają swoje zwolenniczki. Każdy ma swój gust.

Jak na parę tak młodych ludzi, bo przecież wciąż uczęszczających do szkoły, Bronagh i Dominic (Nico) wzbudzają naprawdę bardzo ambiwalentne odczucia. Z jednej strony napiętnowani tragedią przeszłości (tutaj pojawia się trochę naciągany zbieg okoliczności), przez co przedwcześnie dojrzali, z drugiej momentami zachowujący się jak nierozgarnięte dzieci. Podobny wydźwięk niesie ze sobą cała ich historia. Odpychająca i przejaskrawiona, a zarazem przyciągająca niebezpieczeństwem i innością.

W akcję skupioną na dialogach pełnych niewyszukanych frazesów, wulgaryzmów i docinek, w opowieść o nietuzinkowej dojrzało-niedojrzałej miłości, autorka wplotła elementy bójek (także pomiędzy dziewczynami!), podziemnych walk, ale i rodzinnych więzi. Jest uczucie, namiętność i dość wątpliwy obraz szkoły, w której ot tak można na zajęciach słuchać sobie piosenek czy używać przekleństw w rozmowie z nauczycielem. L.A. Casey postawiła na bardzo niegrzeczny i kontrowersyjny obraz uczucia, jak i książki zarazem. Pociągnęła zatem konsekwentnie w takim tonie wszystkie elementy składowe fabuły. Jakie są tego efekty? Ano takie, że (wspomnę raz jeszcze) to książka nie dla wszystkich.

Wulgarna historia, która poniekąd może być podpięta pod nurt New Adult, z pewnością nie przypadnie do gustu typowym romantyczkom hołdującym literackim rycerzom na białym koniu. Książka być może nie trafi także w smak dojrzałych czytelniczek, które w postawie bohaterów doszukują się jednak ogłady. Poszukiwaczki nieschematycznych, bo jakże niepoprawnych (choć nie do końca zepsutych) postaci będą nią jednak urzeczone. Jeśli więc nie macie absolutnie nic przeciwko dialogom, od których większości więdną uszy, to jest właśnie to. Ja mam względem tego tytułu mieszane uczucia. Historia mnie nie porwała, ale myślę, że jeszcze chyba sięgnę po kolejne części.