Cykl o Jakubie Wędrowyczu. Tom 10. Faceci w gumofilcach

Książki można podzielić na różne sposoby. Jedne wciągają, inne są toporne a jeszcze inne lekkie i zabawne. Przygody Jakuba jak zwykle wciągają na MAXA. Dają dużą frajdę z każdego przeczytanego zdania i standardowo cieszą na całego. Polecam!

Gdy życie daje Ci cukier, zrób z niego bimber

"Faceci w gumofilcach" to już dziesiąta odsłona przygód Jakuba Wędrowycza autorstwa Andrzeja Pilipiuka. Szczerze mówiąc, nieco obawiałem się tej książki, ponieważ ostatni tom z serii "Oblicza Wędrowycza" (chyba "Konan Destylator" jako ostatni wpadł mi do ręki) nie do końca przypadł mi do gustu, z powodu powtarzalności schematów i podobieństw fabularnych do pierwszych części cyklu. Miło się jednak zaskoczyłem, ponieważ w tej antologii autor postawił na coś nowego, a także dodał nieco nowoczesności do tych historii, co na pewno dodaje kolorytu.

Jakub Wędrowycz jako postać nie każdemu przypadnie do gustu. Jest chamski, nieokrzesany, myje się od święta i pije bimber. Ale i tak ma spore grono fanów, bo właśnie taki jest superbohater na jakiegoś zasługuje Polska. Może i ma wady, ale świat uratuje i jest nasz, własny. Co do innych, bohaterów to oczywiście mamy również wiernego kozaka Semena, ale i fajnie, że coraz częściej przewija się postać Piotrusia, który kto wie, może w przyszłości pójdzie w ślady pradziadka.

Co do nowoczesności, o której wspomniałem, zaskoczyło mnie, że w opowiadaniach przewija się internet, który dotarł nawet do Semena, czy nawiązania do mediów społecznościowych. Fajnie, że Andrzej Pilipiuk nie zamyka się i dodaje nowe elementy do świata Wędrowycza.

Co do fabuły, fajnie, że autor poszukuje nowych rozwiązań i schematów. Co prawda, część z nich jest przewidywalna, ale niektóre są tak szalone, że ciężko na nie wpaść. Zdecydowanie nie można się nudzić podczas historii o wiejskim egzorcyście i jego niesamowitych przygodach.

"Faceci w gumofilcach" to lekka i przyjemna lektura. Jeśli oczekujecie skompilowanej i zapadającej w pamięć fabuły na miarę Nobla, to nie ta książka. Jeśli chcecie się pośmiać i odprężyć po ciężkim dniu, to zdecydowanie dobra pozycja. Miejmy nadzieję, że Andrzej Pilipiuk jeszcze trochę potworzy nowych zbiorów o Jakubie i będą one co najmniej tak dobre jak "Faceci w gumofilcach".

Więcej moich recenzji znajdziecie na Instagramie @chomiczkowe.recenzje, gdzie serdecznie zapraszam

Zapiszcie sobie tę serię, a mowa o „Oblicza Wędrowycza”, ponieważ właśnie przeczytałam (pierwszy raz) dziesiąty tom tej serii pt. „Faceci w kaloszach”. Podkreślę, że nie trzeba czytać po kolei, żeby zrozumieć o co chodzi. To co zrobił mi z głową autor w tej książce to wielkie chapeau bas (kapelusz z głowy). W tej części znajdziecie 11 opowiadań.

Dowiesz się, jak nasz egzorcysta, czyli Jakub pomógł swojej rodzinie, czyli Heli Kozińskiej, która przemieściła się w czasie z przyszłości, żeby odebrać od prapradziadka Jakuba pewną przecz, ale co z tego wyszło to już zostawiam wam. Innym razem Wędrowycz będzie wmieszany w unicestwienie projektu, który zakładał globalne ocieplenie. Czy można w okolicy przywołać wieczną zimę tylko dlatego, iż ma się świetny biznesplan na Wioskę Przygód Zimowych?

Wiecie, czym może być eliksir perfekcyjności? Zdradzę wam, że przez godzinę jest się mistrzem w każdej dziedzinie. Tomasz Ryżyński odziedziczył w spadku termos z w/w eliksirem, ale co ma z tym wspólnego Wędrowycz to już zostawiam do waszego poznania. W każdym rozdziale będzie tyle akcji, w których może dojść do końca świata, lecz zawsze nasz bohater będzie stał na czele ku wyeliminowaniu tego, co zagraża nie tyle Jakubowi, co jego interesom, a o Bardakach już nie wspomnę! :p

Moim ulubionym fragmentem jest moment, kiedy Jakub edukuje prawnuka Piotrusia w kwestii dbania o zęby. W tym rozdziale będzie mowa o wojnie, NKWD, Hitlerze, Ruskich i o bohaterze idealnych czystych, zdrowych zębów. Czym był Dentystyczny Batalion Karny? Nie no tego też nie mogę zdradzić. Kochani, ile ja bym nie pisała każdy rozdział to perełka, o jakiej warto pamiętać. Humor, walka w słusznej sprawie, ratowanie świata przed obcymi, teleportacje, poznanie Kopernika i wiele innych sytuacji, o których będziesz pamiętał po przeczytaniu tej książki. Jestem pod wrażeniem, że autorowi udało się wymyślić tyle fantastycznych historii, na których nie można się nudzić.

Z ręką na sercu mogłoby zainspirować amerykańskie kino do stworzenia serii z Jakubem w roli głównej. Oskar pewny.

Po długim czasie oczekiwania Andrzej Pilipiuk wydał kolejny, 10 tom przygód Jakuba Wędrowycza. Książka „Faceci w gumofilcach” zawiera 11 śmiesznych i frywolnych opowiadań.

W tej części Wędrowyczowi towarzyszy jego przyjaciel Semen, a ich pijackie żarty i wiejskie dowcipy rozbawią Was do łez. Jest to idealna lektura na oderwanie się od szarej rzeczywistości. Osoby, które czytały wcześniejsze tomy o przygodach Wędrowycza nie będą zawiedzione tą nowością, bowiem poziom pisarstwa Pilipiuka wciąż rośnie i nas zaskakuje. Zaś jeśli jeszcze nie mieliście okazji czytania książek o przygodach Jakuba Wędrowycza, to zdecydowanie polecam – warto!

Podsumowując jest to śmieszna lektura z pijackimi żartami. Napisana w wersji mistrzowskiej jak na Andrzeja Pilipiuka przystało. Polecam z ogromną przyjemnością i czekam na kolejne przygody egzorcysty-bimbrownika, Jakuba Wędrowycza.

M.B.

Szkolny Klub Recenzenta

Jest to już 10 tom przygód fenomenalnego Wędrowycza. Jeśli lubicie nietypowy humor Pilipiuka, nie straszne wam pijackie żarciki, walka dobra ze złem (?) czy bimber pędzony pokątnie to polecam sięgnąć po najnowszą książkę spod jego pióra!

Największy zakapior znowu wkracza na arenę, by wraz ze swoim przyjacielem Semenem zająć się co ważniejszymi sprawami tego padołu.

Co najbardziej mnie bawiło? Już nie tyle całe historie, co oczywiście odwieczna walka z Bardakami :D jak już tylko czytam, co to te łachudry nie są winne to uśmiech sam się rysuje na mojej twarzy.

Porównując pierwszy tom (oraz kolejne) z najnowszym i biorąc pod uwagę upływający czas (przeszło 20 lat!) muszę przyznać, że Pilipiuk zawarł pakt z Diabłem (albo z samym Wędrowyczem) i niezmiennie zaskakuje utrzymując ten sam poziom. Czy to znaczy, że nasz autor nic się nie zmienia? Czy to wina Jakuba? ;> Wyczuwam tu spisek!

Generalnie były momenty gdzie się trochę przemęczyłam, ale znalazły się perełki, przez które wręcz się pędziło niczym Wędrowycz na starej chabecie.

Czy polecam? Jeśli kiedykolwiek czytaliście (lub słuchaliście audiobooków) z Jakubem w tle — śmiało! Jeżeli przebrnęliście chociaż przez jedną z tych książek i uznaliście, ze jest to dla was dobra literatura, śmieszna literatura, pokrzepiająca lub jakakolwiek byle na plus (niczym cmentarny krzyż), to 10 tom będzie dla was

Niezniszczalni.

Po nieco ponad trzech latach oczekiwania W KOŃCU SIĘ DOCZEKALIŚMY! Przed nami jubileuszowa, dziesiąta część naszego ulubionego cyklu o przygodach Jakuba Wędrowycza, której Andrzej Pilipiuk nadał jakże dumny i piękny tytuł: "Faceci w gumofilcach"! Długo na tę premierę czekaliśmy wypłakując oczy za tą starą, zapijaczoną cholerą, ucieszmy więc teraz gały tym, co przed nami - a będzie tego dobra sporo! Mogę z pełną odpowiedzialnością Was zapewnić, że jubileuszowa część cyklu uczci niezniszczalną postać Jakuba zaiste GODNIE :)

Na łamach książki czeka na nas jedenaście opowiadań, które swobodnie można pochłonąć w jeden, max dwa wieczory. Łatwość, z jaką kolejne strony są przez czytelnika po prostu pożerane to znak rozpoznawczy cyklu i wyznacznik tego, jak dobra była to zabawa - możecie więc być w tym przypadku pewni, że zabawa będzie przednia!

Jakub i Semen jak zwykle rozprawią się z klanem Bardaków, którzy planują nie tylko własną korzyść i zarobek kosztem innych (nestor rodu, Izydor, umyślił sobie zarobić na zimowej wiosce, ściągając na Wojsławice nienaturalne jak na listopad temperatury), ale pragną także jakubowej zagłady za wszelką cenę (czy to się opłaci - wątpię; jednak konsekwencje grzebania przez parszywego Izydora przy żydowskiej magii mogą okazać się nieobliczalne!). Spotka ich jednak za to zasłużona kara (z dematerializacją izydorowego wychodka włącznie - kloaczny dół pełen nieczystości to właściwe miejsce dla tej kanalii!).

Wędrowycz zmuszony zostanie także do rozwikłania zagadki znikających w gminie śmieci (czy ma z tym coś wspólnego UFO?), stawi czoła Mikołajowi Kopernikowi (który powraca z czyśćca, pragnąc odwrócić popełniony przez siebie "błąd" i przywrócić stan rzeczy sprzed swoich czasów, tj. zatrzymać Ziemię i ruszyć Słońce), a także wyeksmituje Króla Szczurów wraz z jego szczurzą armią z zabrzańskiej kopalni Guido aż za Ren! (w tym miejscu dzięki wielkie Panie Andrzeju za umiejscowienie akcji któregoś z opowiadań na Śląsku! :) ).

Dzięki prawdzie objawionej w "Facetach w gumofilcach" dowiemy się także prawdy o tym, jak w rzeczywistości wyglądają krowy (SPOILER!!! - ich macki świetnie nadają się na grilla), a także przekonamy się, w jaki sposób można pozbyć się nękającego szlachecki dwór upiora. Historia zmagań Jakuba z owym duchem będzie dla nas miłym powrotem do Liszkowa oraz - UWAGA, SPOILER!!! - do historii opisanej przez Andrzeja Pilipiuka w "Upiorze w ruderze".

Mało Wam? No to proszę bardzo! - dzięki opowiedzianej przez dwóch starych opojów dobranocce (o którą poprosi jakubowy prawnuk, Piotruś) dowiemy się o wiele więcej niż dotąd na temat partyzanckiej działalności Kapitana Wypruwacza! Poznamy jego związek z sowieckim Dentystycznym Batalionem Karnym oraz ich wielkie, decydujące dla losów świata osiągnięcie (o którym niestety milczą kroniki historyczne).

Spotkanie w Jakubem i Semenem będzie owocne, udane i tradycyjnie mocno nietrzeźwe. Przetrwacie je, podejrzewam, z przyjemnością, o ile rzecz jasna będziecie często zakąszać i jeśli pozwolicie szlachetnej zawartości musztardówek usunąć w cień Wasze codzienne smutki. Warto na to zawartości musztardówek pozwolić - zwłaszcza w towarzystwie tak zacnym, jak jakubowe i semenowe!

Wojsławice to piękne miejsce do życia. O ile oczywiście nie jesteś Bardakiem. I o ile masz właściwe poglądy na samowystarczalność względem samodzielnej produkcji alkoholu i nie przeszkadza ci lokalne kłusownictwo oraz - czasem uciążliwa, ale przecież tak bardzo ludzka! - woń jakubowych onuc. W zamian za te niewielkie niedogodności zawsze możesz liczyć na pomoc w przypadku ataku wampira oraz na musztardówkę przepełnioną mętnym i bogatym w moc specyfikiem, który każdemu przywróci szybsze bicie serca (względnie, jeśliś nienawykły, to spowoduje on także wymioty - ot, mały skutek uboczny). A w knajpie u lokalnego ajenta zawsze jest wesoło. Dlatego do Wojsławic warto wracać!

Prawda o Wędrowyczu jest taka, że im więcej się go czyta, tym większe jest ryzyko popadnięcia w uzależnienie. Stary dziad (jak bardzo stary to rzecz dyskusyjna - jedne źródła podają jego rok urodzenia jako 1900, inne jako 1911) w czapce uszance, obleczony w niebieski waciak (względnie, w porze letniej, w ortalionowy dres zdarty z łysego wroga) i stale chowający za cholewą gumofilca posrebrzany bagnet (do spółki z żydowskim włosem) to postać, którą można albo kochać, albo kompletnie jej nie rozumieć z uwagi na elementarny brak dystansu do siebie i do otaczającej nas rzeczywistości, z której wypada się często tylko i wyłącznie śmiać (bo inaczej można zapłakać). Jeśli więc ktoś tego nie rozumie i nie potrafi się z niczego śmiać - ani z siebie, ani z wszystkich absurdów naszego świata - to dobrze by było, aby najpierw wyjął kij z pewnej części ciała :)

Wędrowycz to fenomen. Dlaczego „fenomen”? Otóż dlatego, że właśnie ta postać i ten cykl są nieograniczonym wręcz polem do tworzenia nowych opowieści, z których samogon się dosłownie przelewa. Jakub to postać na swój sposób uniwersalna – raz daje szansę i pretekst do wyśmiewania wszystkich i wszystkiego, innym razem jest w stanie polecieć w kosmos, przenosić się w czasie, przeprowadzać egzorcyzmy, a na dokładkę potrafi telepatycznie porozumiewać się z otoczeniem. Ten stary dziad sprawdzi się chyba w każdej konwencji!

Czerwony od bimbru kichol, nieodłączna czapka uszanka, stary waciak przewiązany w pasie łańcuchem-krowiakiem i wystający zza chlewy gumofilca żydowski włos budzą bez wątpienia trwogę w sercach wszystkich jakubowych wrogów! A po kolejnym zwycięstwie - którego świadkami niewątpliwie będziemy - nie pozostanie nam nic innego, jak uczcić wraz z Jakubem i Semenem sukces szklaneczką czegoś mocniejszego! A jeśli na potrzeby tej uroczystej chwili jakimś cudem zabraknie jakubowego bimbru... nie martwcie się! - na podorędziu zawsze znajdzie się truskawkowa pryta!

Kochacie Wędrowycza? Podpowiadam, że prawidłowa i jedynie właściwa odpowiedź brzmi "TAK"! Jeżeli z jakichś idiotycznych przyczyn Wasza odpowiedź nie brzmi w ten sposób, to macie tylko dwa wyjścia: iść przeczytać więcej, albo iść przeczytać więcej i się przy tym napić jak na prawdziwego czytelnika Wędrowycza przystało :) Jeśli to nie pomoże, to obawiam się, że nie ma już dla Was ratunku ;)

Andrzej Pilipiuk na każdym kroku jakubowych przygód przekonuje, że dla Jakuba i Semena nie ma rzeczy niemożliwych. Poradzą sobie oni w każdych, nawet najtrudniejszych warunkach, a po skończonej akcji i wygranej walce zawsze zasłużą na świętowanie sukcesu, opijanego zawartością obtłuczonych musztardówek. I kompletnie nieważne jest to, czy pokonali właśnie pogan o neandertalskim rodowodzie, czy diabła we własnej osobie. Wędrowycz na wszystko i na każdego znajdzie sposób! Warto czerpać z jego przeogromnej i niewyczerpanej mądrości!

Chwytajmy więc musztardówki i wznieśmy toast za Jakuba i Semena! Łańcuchy krowiaki niech pójdą w ruch i obiją bardackie gęby, a samogon i truskawkowa pryta niech leją się hojnie i obficie! Każda wizyta w Wojsławicach to czytelnicze guilty pleasure, na które będę Was zawsze namawiać - bo jest na co!

https://cosnapolce.blogspot.com/2022/11/faceci-w-gumofilcach-andrzej-pilipiuk.html

Dziesięć książek, ponad sto opowiadań i dwadzieścia lat obecności na scenie polskiej literatury - tak przedstawia się w liczbach bestsellerowy cykl Andrzeja Pilipiuka pt. „Oblicza Wędrowycza”, przedstawiający niezwykłe i przezabawne losy największego ochlapusa na polskiej (i nie tylko) ziemi - Jakuba. Dziś mamy przyjemność uczcić ten jubileusz spotkaniem z najnowszą odsłoną tej serii, powieścią pt. „Faceci w gumo filcach”, która ukazała się rzecz jasna nakładam Wydawnictwa Fabryka Słów.

Na tytuł ten składa się jedenaście mini opowieści z Jakubem Wędrowyczem i jego nieodłącznym towarzyszem - Semenem, w roli głównej. I tak też będzie im m.in. dane spotkać się z pewną uroczą dziewczynką z innego świata, stanąć w szranki z obcym, który rzuci im wyzwaniem względem wytrzymałości głowy na alkoholowe trunki, czy też wreszcie zmierzyć z pewnym niepokornym duchem, któremu miłosne figle w głowie... Oczywiście to tylko szczypta z ogromnej porcji przygód, wątków i scen, które znaczy humor, fantastyka i zawsze cenna lekcja życia.

Świat się zmienia, pędzi w nieznane i nie pozwala odetchnąć..., ale oto właśnie mamy jeden stały punkt, który pozostaje wciąż taki sam - opowieści o Jakubie Wędrowyczu! Otóż mimo poznania tak wielu historii z jego udziałem wciąż mamy ochotę na więcej, wciąż ciekawią nas jego współczesne i retrospektywne losy, jak i wreszcie wciąż bawi nas ten specyficzny, niekoniecznie najbardziej elegancki, ale zawsze udany humor Andrzeja Pilipiuka, który w celny sposób wyśmiewa naszą rzeczywistość oraz akcentuje to, co w tradycji naszego narodu jest tak mocno zakorzenione.

Różnorodność zaoferowanych nam tu opowiadań sprawia, że każdy czytelnik znajdzie tu coś idealnego dla siebie. Jeśli chodzi o moją skromną osobę, to zachwyciła mnie tu m.in. innymi klimatyczna historia pt. „Globalne ocieplenie”, ukazująca kolejny, tym razem związany z pogodą, etap odwiecznego konfliktu Jakuba z klanem Bardaków...; kolejno rozbudowana opowieść pt. „Wajcha”, ukazująca zaskakujące okoliczności spotkania Jakuba i Semena z samym Mikołajem Kopernikiem, które to może zakończyć się końcem świata...; dalej niezwykle urokliwa, wojenna i mająca w sobie coś z „Bękartów wojny”, znakomita relacja o tytule „Dentystyczny Batalion Karny”, która opowiada o losach pewnego młodego folksdojcza na wschodnim froncie II wojny światowej i jego spotkaniu ze stomatologicznym piekłem...; czy też wreszcie mini opowieść pt. „Trzy damy i warchoł”, czyli klasyczna historia o egzorcyzmach z udziałem Jakuba i Semena względem upartego ducha, które nie pójdą do końca tak, jak powinny...

Oczywiście pomiędzy samą akcją i przygodą mamy przyjemność cieszyć się spokojną codziennością życia Jakuba i Semena, czyli ich rozmyślaniami nad współczesnym światem, rozpamiętywaniem barwnej przeszłości, jak i oczywiście korzystaniem z darów natury, które tak pięknie przemieniają w legendarny już samogon. I jest w tym niezwykły urok, porządek i spokój, który ma w sobie coś iście magicznego. To również ciekawe spojrzenie na współczesną Polskę, zachodzące w niej przemiany oraz ich wpływ na życie naszych bohaterów - uwaga, Semen ma nawet komputer i Internet, a Jakub telefon!

Tradycyjnie też poznajemy w większym stopniu Jakuba i Semena - tak, jest to możliwe. I mam tu na myśli nie tylko kolejne sekrety z ich burzliwej przeszłości, które zawsze zaskakują i wnoszą coś nowego..., ale też i ich współczesne oblicze, gdzie uczą się oni wielu nowych rzeczy, przekonują się do nowych technologii (w granicach rozsądku), czy też przełamują swoje wewnętrzne opory, by wspomnieć o wspólnym spożyciu alkoholu z kimś, z kim nie powinno to się nigdy zdarzyć.

Barwnej akcji, ciętego i niezwykle polskiego humoru oraz tego niepowtarzalnego, fantastyczno-wiejskiego klimatu dopełniają tu również wspaniałe ilustracje Andrzeja Łaski, który w iście genialny sposób obrazuje nie tylko kolejne sceny tej opowieści, ale i oddaje urok tego literackiego świata oraz charaktery Jakuba i Semena. To wszystko przekłada się na znakomitą, intrygującą i porywającą lekturę, która upływa nam w iście błyskawicznym tempie.

Książka Andrzeja Pilipiuka pt. „Faceci w gumofilcach”, to kolejna udana odsłona tej serii, która oferuje nam sobą dokładnie wszystko to, czego tylko moglibyśmy oczekiwać - przygodę, stricte fantastyczne motywy z podróżami w inne wymiary i duchami na czele, moc rubasznego humoru oraz ten niezwykle prowincjonalny, polski, ujmujący klimat. To godny jubileusz Jakuba Wędrowycza, który warto uczcić sięgnięciem po tę pozycję. Polecam.

Jakubowi stuknęła dycha. Znaczy dycha tomów, bo na rynku jako postać to istnieje od dobrego ćwierć wieku i przez ten czas podbił trochę tego i owego, bo i komiks był, i karcianki, kubki jakieś, festiwale… No sporo tego było, a teraz mamy ten jubileuszowy dziesiąty tom. Tom złożony z samych opowiadań, różnorodnych, acz spójnych. Fajnych ogólnie, bo gdzie, jak gdzie, ale w „Wędrowyczuu” Pilipiuk radę daje. I śmieszy nas, potrafi rozbawić, odstresować. Niewymagająco, czasem prostacko, ale jakże przyjemnie.

Jakub Wędrowycz, egzorcysta, najtwardszy w gminie zakapior, nieprzeciętny moczymorda, awanturnik, kłusownik, który niejednego psa sąsiadom zjadł, złodziej drewna, bimbrownik, seryjny morderca Bardadków – choć czy zabić Bardaka to morderstwo? – który przy okazji córki bardackie bałamucił… Długo by wymieniać. No ktoś taki we wszelkie kłopoty ciągle się pakuje, jakieś przygody wciąż przeżywa, zmaga się z tym i owym. A to jakieś dziecko, wisielec chyba na jego drzewie, okazuje się mieć zawiązek z czymś zwanym child alert, a to śnieg spada na Świętego Marcina, jak za dawnych lat, a chyba nie tak powinno być, to znów ktoś chce na śmieciach zbić interes, ale o co mu chodzi w tej jego ofercie darmowej utylizacji odpadów? I dużo, dużo więcej, bo choćby dowiemy się, czy Jakub zęby myje, a jeśli tak, to jaką alternatywną metodą i co to wszystko ma wspólnego z druga wojną światową…

Jakuba albo się lubi, albo nie. Ja lubię. Bywa, że nie po drodze mi z jakimiś tekstami, bo te powieściowe przygody naszego egzorcysty często wiele do życzenia jednak pozostawiają, ale opowiadania cenię sobie. Nie za literacką wartość, przesłanie, głębię i niebanalne wrażenia, bo nie o to tu chodzi. Cenię za ten humor, który jest prostacki, o wysublimowaniu nawet nie ma w nim nawet mowy, Pilipiuk nie bawi się w subtelności, tylko wali nas tym przez łeb, jak sztacheta na wiejskim weselu, ale tak ma być. Chcemy pośmiać się z tej zaściankowości i zacofania, a jednocześnie odnaleźć tu sentyment, uronić łezkę za wiejską – wieśniacką? – prostotą, swojskością, tym odetchnięciem od miejskiego powietrza pachnącego spalinami – co z tego, że w tym oddechu czuć gnojówkę i opary pędzonego samogonu? I to tu mamy.

A mamy też przygody, mamy fantastykę, czasem horror, czasem wszystko inne, mamy wątki obyczajowe, a przede wszystkim mamy tego charakternego dziada, który w gumofilcach przemierza wojsławickie drogi i pokazuje nam komu mordę obić, z kim można spokojnie się napić i co czai się tu i ówdzie. A czai się wiele, oj wiele, bo malownicza to okolica, a ludność jeszcze bardziej barwna. Zresztą co tam ludność, tu potrafi czaić się coś więcej. I bywa niebezpiecznie, ufać bardzo nie ma komu, mentalność z czasów komuny ma się dobrze, ale warto tu zajrzeć. Bo można poczuć się jak w domu. Też dzięki pisarstwu Pilipiuka, takiej swojskiej, kumplowskiej gawędzie, snutej gdzieś przy ognisku, na którym piecze się… no mięso się piecze, mrok już zapadł, chłód wieczoru, a tu ogień nas grzeje i ten kumpel Andrzej tymi swoimi historiami bawi.

Fajna rzecz. Fajnie napisana, fajnie bawiąca. Nic to z wyższej półki, ale też nie literacka nizina. Ot rozrywka środka, specyficzna, sympatyczna, jeśli tylko taką lubicie – i przyjemnie zilustrowana, jak zawsze, brawa dla Łaskiego, którego kreska idealnie tu pasuje, a tym razem zadbał nawet o mapkę – i charakterystyczna. Bo i Jakub Wędrowycz, i „Jakub Wędrowycz” to takie nasze dobro narodowe, wsioskie, nieokiełznane, zajeżdżające wątpliwego pochodzenia alkoholem, ale charakterystyczne i niepowtarzalne. Życzmy mu – i sobie – by był z nami jeszcze długo, tak przynajmniej kolejne dziesięć tomów. Patrząc na to, co Pilipiuk robił z „Panem Samochodzikiem”, może ich wystukać na klawiaturze zdecydowanie więcej nawet.