Heartstopper. Tom 2

Nie spodziewałam się tego, ale drugi tom podobał mi się bardziej, niż pierwszy. A także jeszcze bardziej zawładnął moim sercem przy re-readzie ❤

Tym razem mamy ukazane trochę więcej problemów, z którymi muszą radzić sobie nasi bohaterowie, a zarazem nastolatkowie. Większość z nas w tym wieku, napewno zastanawiało się nad swoją orientacją, czasami byliśmy pogubieni. Spędzało nam to sen z powiek i nie wiedzieliśmy co się dzieje. Może nawet teraz przez to przechodzicie. Heartstopper to poklepanie po ramieniu i powiedzenie: „Hej, to zupełnie normalne, że masz wątpliwości”. Otulenie zrozumieniem.

Pojawiają się tutaj także kwestie coming out’u i obawy z tym związane. Boimy się czy bliskie nam osoby zaakceptują nas takimi jakimi jesteśmy i zostaną przy nas, mimo naszego wyznania.

Uwielbiam to w tych komiksach, że nie potrzeba wielu słów, aby wyrazić tak wiele ważnych rzeczy. Potrzebujemy więcej takich komiksów ❤

Komiks jest kontynuacją losów Charliego i Nicka, których w tej części polubiłam jeszcze bardziej, a po pierwszym tomie naprawdę myślałam, że jest to niemożliwe. Są oni niesamowicie kochani i troskliwi, czym całkowicie zdobyli moje serce.

Kreska (podobnie jak w poprzedniej części) bardzo mi się podoba.

Historia jest niesamowicie urocza i choć zwykle nie jestem fanką tego rodzaju książek, to w tej jestem totalnie zakochana. Większość czytałam z ogromnym uśmiechem na twarzy.

Jednak spotkamy tu również poważniejsze i smutniejsze tematy. Duże znaczenie ma tu coming out. Myślę, że autorka w bardzo dobry sposób pokazała strach i obawy jakie mu towarzyszą, a także jak jest to ciężkie. Ponadto znajduje się tu samo poszukiwanie siebie i swojej orientacji oraz wsparcie w tym czasie.

W komiksie przedstawione są również toksyczne znajomości oraz homofobia. Momenty te wywołały we mnie ogrom emocji, ale przede wszystkim wzbudzały mnóstwo smutku. Jednak najbardziej bolesne jest to, że takie postawy spotykamy na co dzień w naszym życiu.

Komiks ogromnie polecam, a resztę pozostawiam do odkrycia Wam. Jest to zdecydowanie mój ulubieniec. Już z niecierpliwością wyczekuję kontynuacji, jednak wiem, że do pierwszych dwóch części historii Charliego i Nicka będę wracać jeszcze wiele razy.

O „Heartstopper” Alice Oseman słyszałam już dawno i to same dobre opinie, a, że bardzo lubię komiksy, to z chęcią zabrałam się za czytanie. Zapraszam do poznania pierwszych dwóch tomów tej nietypowej historii miłosnej.

Historia „Heartstopper” opowiada o Nicku i Charliem. Dwóch nastolatkach, którzy z czasem się w sobie zakochują. Jednak ich związek nie należy do najłatwiejszych. Charlie całkiem niedawno padł ofiarą prześladowania, gdy wyszło na jaw, że jest osobą homoseksualną. Cała ta sytuacja wpłynęła na jego psychikę i do tej pory nie może sobie ze wszystkim poradzić. Nick natomiast jest bardzo lubiany, należy do szkolnej drużyny rugby i dopiero zaczyna zdawać sobie sprawę ze swojej orientacji.

Do tej pory pojawiły się dwa tomy i mam nadzieję, że wkrótce pojawią się kolejne (za granicą z tego co kojarzę, są już 4 części). W tej historii bardzo podoba mi się to, że wszystko dzieje się tak naturalnie. Bohaterowie, żeby coś do siebie poczuć, muszę trochę ze sobą pobyć, musi minąć trochę czasu, zanim zdadzą sobie sprawę ze swoich uczuć. Tak jak w prawdziwym życiu, a nie, że raz się zobaczą i od razu wielka miłość. „Heartstopper” to nie tylko historia Charlie i Nicka, ale też ich znajomych, którzy również zmagają się z różnymi problemami, autorka w swojej pracy porusza wiele ważnych tematów z którymi mają do czynienia młode osoby.

Skoro „Heartstopper” to komiks, to trzeba również napisać coś o kresce, która niestety aż tak mnie, nie zachwyciła. Na ilustracjach nie ma wielu szczegółów. Autorka stawia raczej na prostotę i minimalizm. Co w pewien sposób pasuje do całości, ponieważ pozwala to na skupienie się na samej fabule, a nie na niepotrzebnych detalach. Sam tekst jest odpowiedniej wielkości, dobrze się go czyta, nie ma problemu z zorientowaniem się, czyja kwestia do kogo należy. Fajnym dodatkiem na końcu każdego tomu, są dodatkowe informacje o bohaterach.

„Heartstopper” jest pełną ciepła historią, z budzącymi sympatię czytelnika bohaterami, którym z przyjemnością towarzyszy się w ich miłosnych perypetiach. To seria którą polecam fanom komiksów i wszystkim szukającym chwytających za serce historii.

Recenzja dostępna na stronie Kosz z Książkami.

„Heartstopper" to lek na bolączki życia. To historia, gdzie może dziać się źle, ale wszystko zawsze zmierza do dobrego zakończenia. Rodzice dają wsparcie, przyjaciele próbują zrozumieć i być obok, a społeczeństwo czasami odrzuca, ale nie ma to znaczenia, gdy od bliskich dostaje się tyle akceptacji oraz siły. U Alice Oseman jest wręcz lukrowo, ale pod warstwą słodyczy jest kilka mniejszych lub większych problemów. Drugi tom skupia się chociażby na strachu przed coming outem i to strachu, który potrafi mocno uwierać. Nie jest to lęk nieuzasadniony — obok zawsze znajdzie się homofob, który nie szczędzi uwag — ale w tym przypadku nie rządzi on życiem bohaterów. Podoba mi się, jak wiele razy podkreślane jest to, że najpierw należy być gotowym na taki krok. Że każdy powinien zrobić to w swoim tempie i samemu zdecydować komu oraz kiedy co powiedzieć. Niestety nie zawsze tak jest, co dobrze pokazują różne historie bohaterów i ten kontrast również oceniam na plus.

Gdy czytam komiksy Oseman to pełna jestem uczuć bohaterów. Na pierwszym miejscu mam w sercu emocje, które nimi kierują, a na drugim moją ogromną miłość względem Charliego i Nicka. Odkąd poznałam ich losy — pokochałam ich i nic nie mogę poradzić na to, że zamieniają mnie w różowego gluta, który traci kanciaste brzegi i nieprzyjemne faktury na rzecz miękkości. Miękkości, która „Heartstopper" daje. Życie zwykle nie bywa tak łagodne, ale może właśnie dlatego potrzebne są takie historie? By oderwać nas od szarości i dać chwilowe ukojenie? Kto wie.

Czy to komiks dobry? Błagam, nie pytajcie. Wtedy będę musiała wymienić wszystkie w nim błędy — od błędów tłumaczenia (jak „you could be bisexual" przetłumaczone na „może jesteś biseksualistą") po niedbałość kreski, która nie zawsze trzyma się zasad anatomii. Będę musiała poświęcić choć chwilę na wspomnienie o banalności, którą da się miejscami wyczuć, ale której dostrzegać nie chcę. Pragnę nie patrzeć na opowieść tę z technicznego punktu. Chcę po prostu czuć się dobrze i tego będę się trzymać. A jeśli i Wy macie ochotę stać się papką słodyczy — czytajcie.

przekł. Natalia Mętrak-Ruda

(albo oślepłam, albo w tomie drugim nie ma nigdzie informacji o tłumaczeniu, ale ufam, że to ta sama osoba)