Seria arabska. Tom 4. Jego głosem

"Jego głosem" to już ostatnia część serii arabskiej autorstwa Beaty Majewskiej. Co mogę Wam powiedzieć na wstępie? To zdecydowanie nie tego się spodziewałam. Autorka mega mnie zaskoczyła i to na mega, mega plus!!!

Kompletnie niebanalna i nieprzewidywalna opowieść, potrafiąca wywołać cały wachlarz uczuć. Od zaskoczenia i smutku, na samym początku, po łzy strachu i łzy szczęścia w trakcie, a kończąc na...... A nie! Nie powiem Wam na jakich emocjach kończy się książka, ale zachęcę Was do sięgnięcia i sprawdzenia czy ta historia z arabskim księciem na czele ma szansę na happy end ;)

Autorka w sposób bardzo lekki i przyjemny prowadzi nas przez niełatwe sytuacje. W książce pojawiła się też taka, przy której włoski na ciele stanęły dęba, a oczy myślałam, że wyjdą mi z orbit. Chodzi mi o Dawidka i sytuację bardzo mocno z nim związaną? Ci co czytali, doskonale na pewno wiedzą o czym mówią. No ja byłam pod ogromnym wrażeniem jak już przebrnęłam przez ten fragment i się poryczałam. Tak, dokładnie, poryczałam się jak dziecko. Do teraz mam łzy w oczach jak sobie o tym pomyślę.

Całą historia zdecydowanie jest napisana w świetny sposób, z dawką humoru i nieodzownymi emocjami. Ja gorąco polecam całą serię <3

Seria arabska autorstwa Beaty Majewskiej całkowicie zdominowała moje czytelnicze myśli w tym roku. Nie przesadzam - po skończeniu tomu trzeciego miałam kaca książkowego, którego nie potrafiło zaspokoić nic. Dopiero po czasie udało mi się wrócić na dobre tory z czytaniem, jednak nie zmieniło to faktu, iż historia Izy i Omara na trwałe zapisała się w mojej pamięci. Kiedy więc dowiedziałam się, że premierę będzie miała czwarta, tym razem już ostatnia część serii - oszalałam z radości. Czy i ta książka okazała się tak dobra, jak poprzednie? Odpowiedź na to pytanie w tej recenzji.

Iza pokonała swój strach i nareszcie odetchnęła pełną piersią. Miał być happy end, w którym główne role odgrywać miała właśnie ona, Dawid i ich dzieci. Los jednak brutalnie sobie z niej zadrwił, a przeszłość po raz kolejny wyciąga ręce w jej stronę. Teraźniejszość wcale nie maluje się w cieplejszych barwach, a smutek i ból zaczynają dominować w życiu Izy. Co więcej, przeszłość też nie jest taka barwna, jakby się można tego spodziewać. Do życia kobiety wraca książę Omar. Czego może chcieć? Czy Iza będzie w stanie mu wybaczyć i zapomnieć wyrządzone krzywdy?

Tom czwarty niespodziewanie okazał się dość sentymentalny i sprawił, że realnie zatęskniłam za czytaniem poprzednich części. Ja wiem, że to może brzmieć dziwnie i raczej niezrozumiale, lecz podczas lektury tej książki przypominały mi się wszystkie emocje, które odczuwałam podczas poznawania historii Izy, Omara, a później i Dawida. Myślę, że to świadczy tylko o tym, jak dobre są to książki i jak mocno potrafią zawrócić czytelnikowi w głowie.

Główni bohaterowie książki przeszli ogromną zmianę i za to jestem w pewnym sensie wdzięczna autorce. Nie pozwoliła ona na to, by jej postaci stały w miejscu, a zamiast tego jako czytelniczka mogłam zobaczyć, jak wiele spraw udało się im poukładać i jak mocne zmiany zaszły w nich samych. Iza stała się kobietą jeszcze bardziej pewną siebie, która doskonale zna swoją wartość, a jej uwaga skupia się głównie na dzieciach, które stanowią dla niej najważniejszy element życia. Omar z kolei zaczął zdawać sobie sprawę z tego, jak traktował Izę oraz jaki był jego charakter. To tylko pokazało mi, jak umiejętnie Beata Majewska potrafi prowadzić swoich bohaterów i kolejno wskazywać im odpowiednią drogę do dobrych zmian.

O samym piórze autorki nie będę się za bardzo rozpisywać - po prostu jest ono bardzo dobre, dzięki czemu zarówno przez tą konkretną, jak i poprzednie dosłownie się płynie. Sama akcja jest dynamiczna, choć trzeba przyznać, iż w tej pozycji odrobinę zwalnia. Ta książka daje czas na przypomnienie sobie wcześniejszych zdarzeń, na zastanowienie się nad nimi oraz pewnego rodzaju rozważanie o tym, czy bylibyśmy w stanie przetrwać to, co Iza. Beata Majewska nie zapomina również o tak ważnej kwestii, jak wybaczenie wyrządzonych krzywd, które nigdy nie jest łatwe i przyjemne, a jednak często warto się na nie zdobyć.

Jego głosem to niemalże idealne domknięcie całej historii Izy i Omara. Absolutnie nic bym w nim nie zmieniła i jestem bardzo wdzięczna za to, że mogłam poznać całą tę serię. Zdecydowanie są to książki, które zostaną ze mną na długo i z pewnością będę chciała do nich wrócić w przyszłości. Jeżeli lubicie książki, w których dość szeroko przewija się wątek kultury arabskiej, a przy tym nie brakuje emocji, to zdecydowanie powinniście poznać tę serię.

To już niestety czwarta i ostatnia część „Serii arabskiej”, która zrobiła na mnie piorunujące wrażenie oraz pokochałam ją całym sercem. Ogromnie przeżywałam wydarzenia, jakie autorka ukazała na łamach książki, wręcz niedowierzając temu, co spotkało bohaterkę. Nie mogłam oderwać się od lektury, gdyż moja ciekawość była rozbudzona została do granic możliwości.

W tym tomie urzekło mnie to, że nareszcie możemy dowiedzieć się całej historii, która przedstawiona została nie tylko z perspektywy Izabeli, ale również samego Omara. Dzięki temu zabiegowi zaczęłam rozumieć zachowanie księcia, a nawet mu współczułam, oczywiście ale nie tylko jemu.

Pani Sarnecką los nie oszczędzał. Znów została zraniona, a jej żal i ból koi jedynie bliskość jej dzieci. Zagubiona i nieszczęśliwa ponownie spotyka pod swoim domem męża, który kojarzy się jej jedynie z najstraszniejszym okresem w jej życiu. Kobieta nie chce nigdy więcej widzieć tego mężczyzny ani z nim rozmawiać.

Czego jeszcze chce, po tylu latach, od niej ten muzułmanin? Czy znowu zacznie ją prześladować? Czy Izabela zdoła kiedyś zapomnieć przeżyty koszmar? Czy taki człowiek może się zmienić?

Wiecie co, dowiedziawszy się, że pani Beata pisze kontynuację byłam totalnie zaskoczona i nie wiedziałam czego mogę jeszcze spodziewać się w tej lekturze. Myślałam, że fabuła będzie pełna retrospekcji ze znanych nam z wcześniejszych części wydarzeń i przeżyłam szok.

Akcja toczy się dalej i jest pełna zaskakujących wątków, które nareszcie wypełniły brakujące luki. Pełny obraz zazębił się jak puzzle w układance i wywołał falę silnych emocji. Z zapartym tchem śledziłam poczynania bohaterów, ich wewnętrzną walkę z demonami przeszłości i ogromny strach przed ponownym zranieniem.

Byłam pewna, że nigdy nie poczuję ani krzty sympatii do Omara, ale przyznaję uczciwie, iż zdecydowanie zyskał w moich oczach i zaczęłam go nawet lubić. Niezwykle miło było znowu spotkać drugoplanowe postaci, które znaczyły coś dla Izy.

Jestem wdzięczna autorce za tą powieść, którą na pewno zapamiętam na długo. Wyraziście widziałam różnice kulturowe zarówno chrześcijan, jak i muzułmanów oraz ich podejście do codziennych aspektów życia.

Zawarte w treści przesłanie ostrzega nas przed zbyt szybkiej ocenie i potępianiu ludzi. Zanim wyrobimy sobie o kimś złe zdanie, dowiedzmy się wszystkich faktów, ale z perspektywy obu stron, gdyż niepełne informacje mogą nam sfałszować odbierany obraz.

Uważam, że warto sięgnąć po książkę i ją przeczytać. Cudowny i przystępny styl pani Beaty jak i sam pomysł zasługuje na wielkie brawa. Nie zaznacie z tą lekturą nudy, tylko będziecie usatysfakcjonowani mrożącymi krew w żyłach scenami grozy, namiętnymi, pełnymi uniesień momentami oraz zabawnymi zdarzeniami, gdzie ciężko nie parsknąć śmiechem.

Szczerze polecam.

„Nikt nie jest całkiem zły, tak samo jak nikt nie jest całkiem dobry”.

Myślę, że ten cytat idealnie opisuje naszego bohatera Omara. Co prawda Izabela nie spodziewała się, że on ponownie zagości w jej życiu, aczkolwiek gdzieś tam jej myśli skupiały się wokół jego osoby. Niestety w momencie kiedy tylko się pojawia Izabela jest przerażona. Boi się, że ponownie zagrozi jej bezpieczeństwu, lecz on znając doskonale swoje prawa nie zamierza w pierwszym kontakcie nic robić. Prosi ją tylko o wybaczenie.

Nie wiem tylko czy pamiętacie, że w tomie trzecim Izabela była szczęśliwa z innym. To miała być miłość na całe życie, a skończyła się tak szybko, jak szybko Dawid wydał ostatnie tchnienie. Niby nie cierpiał długo, jednak ból po jego stracie mocno wrył się w sercu naszej bohaterki. Co prawda wokół niej kręci się inny mężczyzna, jednak nie jest to osoba, która zasługuje na jej uznanie. W życiu nie wystarczy chcieć, trzeba również obopólnie podążać w tym samym kierunku.

Naszą bohaterkę odwiedzi dość dobrze znana para, która odkryje przed nią tajemnicę Omara. Z pewnością będą czegoś od niej chcieli, choć otwarcie przyznają coś innego. Pozwoli to jednak jej zrozumieć pewna aspekty zachowania Omara. Jak myślicie, czy to oznacza, że mu wybaczy i da kolejną szansę na odkupienie win?

Nie jest dla mnie nowością, że autorka potrafi nas zaskoczyć w najmniej odpowiednim momencie. Sama jestem pod urokiem Omara, choć od części pierwszej zdążył już sobie nie raz naskrobać. Jak widać duma nie pozwalała mu na przyznanie się do czegoś, choć nawet gdyby wcześniej coś o tym było wiadomo, to nie wiem czy by coś zmieniło. Przy nim ewidentnie nie da się usiedzieć w spokoju bez względu na to jakie wywołuje w nas emocje. Jest to tom czwarty i pluję sobie w twarz, że ostatni. Jak dla mnie ta seria mogłaby trwać w nieskończoność, a wszystko przez przyjemne pióro autorki. Nie raz pokazała, że potrafi pisać z klasą i na wysokim poziomie. W każdej części nas zaskakuje, dlatego zachęcam was do przeczytania całej serii od początku:-)

Tym razem autorka uraczyła nas historią opowiedzianą ze strony księcia Omara. Na szczęście nie są to wspominki tego co było, a dalsze losy bohaterów. Książę pojawia się w życiu Izy w bardzo trudnym dla niej momencie i choć sam tego nie chce, ponownie wywraca jej życie do góry nogami. Chce poprosić ją o wybaczenie i tłumaczy swoje zachowanie. To co przeczuwałam się sprawdziło, jeśli chodzi o jego wyznanie prawdy, ale nie spodziewałam się takiego obrotu sprawy.

Choć dość sporo dzieje się w książce, to jest ona bardziej nostalgiczna. Nie ma pędzącego przed siebie pociągu, jest spokojnie, ale nadal trzyma w napięciu. Dostałam odpowiedzi na nurtujące mnie pytania, historia stała się kompletna i żal, że już się skończyła.

Czy zakończenie mnie usatysfakcjonowało? Niestety nie. Dlaczego? Nie będę odpowiadać, bo musiałabym zdradzić trochę szczegółów z książki, a to musicie poznać sami. Choć na pewno będą też Ci, którym zakończenie bardzo się spodoba.

"To nie były wspaniałomyślność ani wybaczenie. To zwykły kaprys. Bawiłem się w Boga. Kierował mną egoizm."

Beata Majewska

Izabella po traumatycznych przeżyciach, utracie ukochanego, długich latach w mroku poświęca się dzieciom, spełnia zawodowo, żyje nie obracając się za siebie. Niestety spokój, którego tak pragnęła zostaje ponownie zakłócony, a paskudna przeszłość powraca wraz z Omarem. Możemy poznać jego wersję wydarzeń, odczucia i przesłanki, które nim kierowały. Nie będzie to łatwe i bowiem Iza boi się go panicznie. Po długim leczeniu, dochodzeniu do siebie mężczyzna zrozumiał jaką krzywdę wyrządził nie tylko jej. Był egoistą, który teraz bardzo pokutuje za swoje poczynania. By zaznał spokoju pragnie wybaczenia, żeby je dostać czeka go okropnie długa i męcząca droga. Musi postępować delikatnie i ostrożnie, a Iza będzie mu się bacznie przyglądała. Nic nie jest proste i na wszystko trzeba sobie zasłużyć. A on jak nikt inny powinien znaleźć się w piekle, gdzie jego miejsce. Czy potwór może się zmienić? Czy dostanie upragnione wybaczenie?

Beata przygotowała dla nas niespodziankę w postaci kolejnego rewelacyjnego i uzupełniającego wszystko tomu, za który jestem jej wdzięczna. Możemy poznać dalsze losy Izy, także Omar nareszcie dostał swój głos. Kontrowersyjny bohater, którego znienawidziłam nie tylko ja, znalazł się w nowej roli. Szuka przebaczenia, którego początkowo bym mu nie dała. Przybliżona zostanie jego osoba, poznamy jego walkę z ciężką chorobą, poczynania na drodze do odzyskania spokoju i zaprowadzenia ładu w chaosie, który zgotował. Będzie to bolesna i ciężka przeprawa, ale bardzo potrzebna bohaterom, jak i nam czytelnikom. Wniesie wiele nowego, pozwoli zrozumieć, uzupełnić brakujące elementy układanki, których jedynie mogliśmy się domyślać. Każdy może się zmienić, jednak nie wszystkim się to udaje. Omar bardzo próbuje i się nie poddaje, a Iza ostrożnie wychodzi ze swojej skorupy, walczyć będzie do końca, za dużo przeszła i poniosła ogromną cenę, kolejny raz nie pozwoli. Po całej poznanej historii wybaczyła bym mu, ale nie od razu. Teraz łatwiej patrzy się na to, co nadchodzi, nie można do końca zapomnieć o tym co było.

Wielkie brawo i ukłony w stronę Beatki. Rewelacyjna, emocjonalna, wstrząsająca i kontrowersyjna seria, którą powinniście poznać. Niekiedy będzie ciężko, boleśnie, szokująco i trudno, ale życie właśnie takie jest. Zachęcam, polecam i czekam na więcej pomysłów autorki.

Po kilku już latach życie Izy Sarmackiej wróciło do normy. Ustabilizowała się, ułożyła sobie życie z Dawidem skupiając się na wychowywaniu ich wspólnych dzieci.

Pewnego dnia na drodze Izabeli ponownie staje Omar. Tym razem, pragnąc szczęścia obydwojga, książę stara się o wybaczenie win ukochanej, proponując nawet chęć prawomocnego rozwodu.

Podczas kilkuletniej rozłąki losy Omara i Izy znacząco się pozmieniało. Wewnętrznie i zewnętrznie. Jak się okazuje jednak, obydwoje nie potrafią o sobie zapomnieć i nadal darzą się równie silnym uczuciem.

Kiedy podczas jednego ze spotkań pozwalają sobie, pod wpływem impulsu, na chwilę zapomnienia, ich drogi na nowo zostają połączone. Połączone na zawsze.

Czy nieoczekiwany zwrot akcji sprawi, że kobieta wybaczy byłemu mężowi wszystkie krzywdy?

Czy wyjawi mu prawdę? Jak Omar odnajdzie się w nowej sytuacji?

Wybuchowa mieszanka uczuć, pytań i emocji.

Przyznam, że choć ostatnia część serii arabskiej na początku nie wciągnęła tak, jak poprzednie, to z każdą stroną, sceną okazywało się, że przepadam w "Jego głosie" coraz bardziej.

Piękna, pełna niepokoju, niepewności, usłana niezaspokojoną ciekawością prawdziwa historia miłości katoliczki i muzułmanina. Poli i Araba.

Możliwa, choć tak wiele wymagająca. Co urzekło mnie najbardziej?

"...Bo wybaczenie to nie tylko zapomnienie win. Wybaczasz, kiedy z powrotem komuś zaufasz i uwierzysz, że ten ktoś już nigdy Cię nie skrzywdzić..."

Kto z nas potrafi wznieść się na wyżyny prawdziwego człowieczeństwa i wybaczyć? Wybaczyć tak naprawdę? Z głębi serca? Pokocha jeszcze raz? Czy to w ogóle możliwe?

Wejść drugi raz do tej samej, przysłowiowej, rzeki.

To miał być czas, kiedy Iza wreszcie zacznie żyć po swojemu, bez lęku, nieprzewidywalności, ciesząc się po prostu codziennością, czerpiąc z życia co najlepsze, czując się spełniona i kochana. Jednak to nie takie proste. Okazuje się, że życie wciąż ma dla niej wiele niespodzianek.

Wciąż jest w nim miejsce na straty, ból, tęsknotę, a tym, co daje jej siłę, są dzieci.

Nadchodzi dzień kiedy po raz kolejny musi stanąć oko w oko z koszmarem z przeszłości. Człowiekiem, którego miała zamiar już nigdy więcej nie spotkać. Człowiekiem, który dał jej ogrom szczęścia, a jednocześnie stał się największym koszmarem życia. Omar al-Saud znów wkracza w jej życie. Czego tym razem chce od Izy? Czyżby chciał wyrównać rachunki? Dokonać zemsty?

Przyznaję, byłam strasznie ciekawa, jak autorka poprowadzi finałowy tom tej serii. Czy będzie to "lanie wody" ze zbieraniną informacji z poprzednich części, czy może po prostu słodki happy end. O nie moi drodzy, takie cuda, to nie u Beaty Majewskiej. Nie byłaby sobą, gdyby znów nie wstrząsnęła czytelnikami, sprawiając, że po lekturze miałam ochotę krzyczeć. A dlaczego zapytacie? O tym za momencik.

"Jego głosem" to tom najmocniej poświęcony głównemu bohaterowi serii.

To tutaj dowiemy się, co tak naprawdę siedziało i siedzi w jego głowie (pewnie niektórzy dodadzą "chorej") Odkryjecie, dlaczego był tak bardzo zmienny, dlaczego raz zabierał Izę na szczyty nieba, by potem zrzucać w czeluście piekieł. Tym razem na pewno zobaczycie w nim więcej prawdziwego człowieka, niż tylko bajecznego księcia. Zobaczycie Omara jako logicznego, cierpliwego mężczyznę, potrafiącego odnaleźć się w nowych sytuacjach.

Jeśli chodzi o samą lekturę, to jest to coś fantastycznego, doskonałego, co sprawiło, że nie mogłam się oderwać od czytania, a jednocześnie nie chciałam jej kończyć. Autorka jest mistrzynią takich emocjonalnych, zaskakujących i wręcz szokujących treści. Nigdy nie wiem, co znajdę na kartach i co znowu sprawi, że będę przeklinać w myślach. To mnóstwo ciekawych faktów, humoru, paraliżującego chwilami dramatu, szczypta egzotyki doprawiona erotyką. To bohaterowie, za którymi będziecie tęsknić. To najlepsza seria tego roku! Polecam.

"Tylko tyle mogę, bo przecież nie naprawię szkód, których byłem sprawcą. Nie mam takiej władzy, żebyś zapomniała o każdym moim postępku, o krzywdzie, manipulacji, terrorze psychicznym, którego doświadczyłaś u mego boku. Prawie... prawie udało mi się cię zniszczyć - kończę, czując ogromny ciężar na sercu. "

Uporządkowane życie Izabelli zostaje zachwiane, gdy na jej drodze kolejny raz staje książę Omar al-Saud. Opuszcza ją spokój, a dominację przejmuje strach i niepewność. Czy nastanie dzień, w którym przeszłość pozwoli o sobie zapomnieć, teraźniejszość stanie się łaskawa, a przyszłość będzie nastrajać bardziej optymistycznie?

To, co zaserwowała Autorka w tej części spowodowało, że długo zbierałam szczękę z podłogi. Tylko Ona potrafi tak namieszać czytelnikowi w głowie, że ostatecznie już sama nie wiem czy kocham, czy nienawidzę. Jego głosem to spowiedź Omara i próba rozliczenia z przeszłością. Książę daje nam możliwość lepiej się poznać, wyjawia nam swoje sekrety, ale także wyjaśnia motywy swojego działania.  Ten ostatni tom zdecydowanie był potrzebny, dzięki niemu mamy szersze spojrzenie na całą historię. Zakończenie arabskiej serii niczym tornado namiesza Wam w głowach, wywoła wiele skrajnych emocji, rozpali zmysły, ale także doprowadzi do łez. Z zapartych tchem będziecie przewracać strony by jak najszybciej dowiedzieć się "co dalej". Jego głosem to zdecydowanie nr 1 tej serii!

Czwartą część z serii arabskiej możemy przeczytać również z perspektywy Omara, który zdradza nam swoją tajemnicę. To jest ogromny plus dla tej serii, bo brakowało tego męskiego „głosu”. W dodatku ta perspektywa pomaga nam zrozumieć człowieka, którym kierowała choroba. Ten człowiek wyrządził Izabeli naprawdę ogromną krzywdę, chociaż nie do końca wiemy, co w tej historii było prawdą, a co nie. Aczkolwiek będę trzymać się treści. Iza jak wiele dziewczynek zapewne snuła o swoim własnym księciu, o pałacu i o innych przyjemnościach, jakie mieliśmy okazję zobaczyć w bajkach. Pewnego dnia, to marzenie się ziściło. Miała księcia, który darzył ją bezgraniczną miłością, do tego pałac, suknie, służbę. To było piękne, kobieta sama nie mogła w to uwierzyć, a jednak została szczęściarą... ale, czy aby na pewno to było szczęście?

Najpierw pojawia się druga żona, a nie... wróć, to Izabela była drugą żoną, nie pierwszą. Nie była jedyną, musiała dzielić się swoim ukochanym mężem. Ku zdziwieniu nie znienawidziła Aiszy, wręcz przeciwnie, stała się dla niej, jak siostra. Później zaczęły się pojawiać problemy z Omarem. Iza stała się nieufna w stosunku do męża, który nie mógł tego znieść i rozwiódł Izę. Jednakże nie do końca było, jak uważała. Zanim wróciła do Polski, niestety czekały na nią kolejne przeszkody, tym razem więzienie, ale udało się, wróciła. Wtedy pojawił się jej Anioł stróż: Dawid Ancer, którego poznaliśmy w pierwszej części. To on po części był odpowiedzialny za ślub Izy i Omara. Ancer był przeciwieństwem księcia. Aczkolwiek można go uznać za tego z bajki. Para zbliżyła się do siebie, czego owocem był ich syn, ale niestety ich spokój nie trwał zbyt wiele. Oczywiście ponownie pojawia się Omar, który daje wybór Izabeli: On i jej życie, albo dziecko. Oczywiście Iza wybrała nowe życie, które rosło pod jej sercem, ale to wiązało się z zapłatą. Musiała oddać swoje życie, za życie syna. I tak też było, Omar był gotów zabić z zimną krwią, ale dlaczego tego nie zrobił? Kto pomógł Izabeli bezpiecznie dotrzeć do Polski, a co sprawiło, że Omar po kilku latach postanawia odwiedzić żonę? Jaki miał w tym cel? Tylko prosić o wybaczenie? A może to kolejna intryga z jego strony?

Jego głos, to podsumowanie całej historii Izabeli i Omara. Dowiadujemy się, co kierowało księciem, kiedy Izabela stała się jego żoną. Autorka wplątała w historię nieco medycyny, dzięki czemu możemy zrozumieć, z czym zmagał się Omar. Szczerze powiedziawszy, nie miałam zbytnio wiedzy na ten temat, więc to duży plus.

Pierwszy raz w życiu nie potrafię dokładnie określić, co czuję, po przeczytaniu książki. Targają mną takie emocje, że nie mam pojęcia, jakbym odpowiedziała na pytanie, jakie zadała autorka na samym końcu książki: Czy byłabym w stanie wybaczyć Omarowi?

Szczerze, nie wiem. Musiałabym wejść w skórę Izabeli i poczuć to, co ona, żeby dokładnie zrozumieć jej uczucia. Ciężko jest ocenić człowieka, którego znamy tylko z książki. Pytanie zadane przez Beatę Majewską wymaga porządnego zastanowienia, zanim udzieli się na nie odpowiedź.

Podsumowałam wam trzy poprzednie części, bo nie chcę zdradzać wam fabuły z czwartej. W tej dzieje się tyle, że opadnie wam szczęka. I będzie taki moment, że przestaniecie czytać i nie będziecie mogły uwierzyć, w to, co się tam dzieje. Wiele czytelniczek ponownie zakocha się w Omarze, zapewne niektóre, jak ja będą miały mieszane uczucia. Jednakże najważniejsze w tym wszystkim jest to, aby to głównej bohaterce było dobrze, a nie nam :)

Seria arabska, to jedna z moich ulubionych, do której na pewno wrócę za kilka lat, i którą będę polecać wszystkim fankom romansów. Nie tylko ze względu na świetną fabułę, która daje nam ogrom emocji, ale i ze względu na to, żeby więcej kobiet ją przeczytało. Dlaczego? Ku przestrodze, bo nie wszystko złote, co się świeci.