Kroniki Drugiego Kręgu. Księga I. Naznaczeni błękitem

"Czemu właściwie trzymasz się ludzi? To chyba dość dziwne u smoka?

Ręce-odparł Pożeracz Chmur lakonicznie

...?...

Ludzie mają ręce. Nawet nie wiedziałem, czego mi brakuje, póki nie przybrałem tego ciała. Tyle można zrobić rękami, że to się prawie nie mieści w głowie. Ludzie są witalni- dodał po chwili. - Coś robią. Ich życie ma sens."

Rozpoczynając "Naznaczonych błękitem" widzimy dawny świat w którym pojawiają się rycerze, wojny, brak elektroniki, rozkwitającą naturę, lecz jest mały wyjątek odbiegający od normalności, mowa o Tkaczach Iluzji. Posiadanie tej zdolności zdaje się być wygraną w konkursie, lecz czy aby na pewno? Czy jesteś w stanie poświęcić swoje zdrowie dla zdobycia ogromnej mocy? A co zrobisz, jeśli Ci powiem, że nie masz w tym temacie nic do gadania?

Na samym początku lektury poznajemy Białego Roga, który nie może chodzić z powodu nierozwijających się nóg. Odtrącony przez ojca, wyśmiewany, lecz wyróżniający się dobrym sercem. Jesteśmy świadkami czynów mężczyzny i powolnego zmierzania do stania się legendą.

Następny bohater to Nocny Śpiewak, który przez wiele lat zostaje traktowany jak zwierze, a tak na prawdę jest dzieckiem o nietypowym wyglądzie. "Naprawa" psychiki po tak okrutnych wydarzeniach nie jest łatwa, zwłaszcza gdy człowiek nie potrafi zapanować nad swoją mocą.

Te dwie opowieści wprowadzają nas w świat głuchoniemego Kamyka dysponującego talentem Tkania Iluzji. Niezwykły dar sprawił, że chłopak utracił słuch, co skutkuje odcięciem się od rówieśników jak i korzystania w pełni z swojej mocy, lecz na wszystko znajdzie się rozwiązanie.

Ewa Białołęcka zaskoczyła mnie swoim światem. Mianowicie, słysząc smok, staje mi przed oczami olbrzymia bestia z łuskami nie mająca litości, za to książka ma inną teorię na ten temat. Sprawa się powtarza, co oznacza, że autorka łaknęła wprowadzić do swojej książki "coś innego", co owocowało udanym pomysłem.

Czytając książkę moja uwaga skupiła się na niepełnosprawnych bohaterach, trudnościach jakie czyhają na nich na każdym kroku czy decyzjach. Od razu przeniosłam się z myślami do teraźniejszości gdzie zdrowi ludzie potrafią odrzucić tych, którzy są niepełnosprawni. W książce widocznie dostrzegamy ten proces przy każdym z trzech bohaterów. Mimo, że mają na drodze tak wielką przeszkodę nadal dążą do celu nie poddając się, co skutkuje wygraną. Moja największa uwaga spoczęła na Nocnym Śpiewaku, który porośnięty długą sierścią zostaje sprzedany do cyrku. Według mnie, ta postać miała najgorszy los, a rozdziały o niej są zdecydowanie za krótkie!

Ewa Białołęcka nie dość, że stworzyła wspaniały świat, to także może się pochwalić lekkością pióra. Wszystko zostało napisane prostym i trafiającym do czytelnika językiem. Oczywiście znalazły się fragmenty przez, które ciężko było mi przebrnąć. Niepotrzebne opisy, czy ciągnąca się akcja. Bohaterowie zostali stworzeni z rozmysłem, a zwłaszcza ich imiona, które po części naprowadzają na ich charakter.

Reasumując, książkę polecę osobą, które szukają lekkiej lektury fantasy z oryginalnym pomysłem z dozą niezwykłych przygód!

"(...) a na świat przychodzą kolejni naznaczeni błękitną szarfą i ... kalectwem. Ponieważ każdy talent okupiony jest cierpieniem."

Książkę znajdziecie na Czytampierwszy

Wyobrażacie sobie, że wielki mag iluzji jest głuchoniemy? Lub inny mag jest cały porośnięty sierścią? Nie? To jeszcze nie wiecie co można znaleźć w powieściach fantastycznych. W tej historii wielcy magowie za swoją moc, musieli wiele poświęcić. Nie chcieli tego, ale los postanowił to za nich. Wybrani musieli bardzo się wykazać. Czasami nie zdawali sobie sprawy, że posiadają tak wielką moc. Tylko czy będą bezpieczni?

Wiecie co, po raz pierwszy ogarnia mnie strach, gdy mam napisać recenzję. Nie chodzi o to, ze boje się odbioru czy coś w tym stylu. Bardziej martwi mnie to, że nie mam kompletnego pojęcia jak się zabrać do niej. Ta powieść jest wyjątkowa i bardzo oryginalna, dlatego boję się cokolwiek napisać, by Wam nic nie zaspojlerować i nie pomieszać w głowach. Jednak muszę coś o niej opowiedzieć.

Historia zaczyna się opowieścią o Białym Rogu, który jest Tkaczek Iluzji, jednak z małą wadą jaką jest nieproporcjonalność nóg do tułowia. Chłopak przeżywa przez to wiele nieprzyjemności. Jednak jego dom zostaje zaatakowany, a Biały Róg musi ochronić dom i brata przed najgorszym. Wykorzystuje swoją moc w pełni, ponieważ przez trzy dni trzyma iluzję świetnie zaopatrzonej i przygotowanej do walki twierdzy. Dzięki temu wyczynowi zapisał się w historii jako największy Tkacz Iluzji. Kolejne postacie, przewijające się w powieści wspominają jego wielki wyczyn i chcą być takie jak on. Tylko, że każdy z nich ma swoje zadanie do spełnienia...

Nie powiem, początek z tą powieścią nie wypadł mi za dobrze. Nie rozumiałam fabuły, ciężko mi się ją czytało i nie wiedziałam, do czego ta historia zmierzała. No ale, jak można przypuszczać im dalej tym lepiej. Gdy przewijali się kolejni bohaterowie, coraz bardziej doceniałam pomysł autorki. Pani Ewa stworzyła cudowny świat, który jest pełen magii, niebezpieczeństw i smoków!

Co do bohaterów to naprawdę ich polubiłam! Może mieli dziwne imiona jak Biały Róg, Nocny Śpiewak, Kamyk, Koziołek. To czasami bawiło, no ale to dzieło autorki. Każdy z tych bohaterów mnie czymś ujął. Biały Róg z poświęceniem walczył o dom i życie brata. Dla niego był w stanie zabić i samemu się poświęcić. Koziołek, jego młodszy brat, nie bał się wyruszyć w samotną i długą podróż, tylko po to, by pomóc bratu. Nocny Śpiewać za to od małego był traktowany jak zwierzę. Było mi go okropnie żal i liczyłam, że jego historia skończy się dobrze. No i Kamyk i Pożeracz Chmur, czyli najlepszy duet ♥ Uwielbiałam ich przygody i przekomarzania. Pasowali do siebie idealnie i świetnie się wypełniali!

Co mogłabym jeszcze powiedzieć? Nie zrażajcie się początkiem. Im więcej się przeczyta, tym powieść staje się lepsza. Styl autorki jest oryginalny i taki bardzo klimatyczny. Nie da się tego podrobić i sprawia, że ta powieść staje się jeszcze bardziej wyjątkowa!

Jeżeli macie ochotę na dobrą rodzimą fantastykę, to z ręką na sercu mogę polecić Wam serię Kroniki Drugiego Kręgu! Pierwsza część jest świetnym wprowadzeniem i już nie mogę się doczekać aż znajdę chwilę, by poznać kolejne przygody młodych magów!

Czytanie fantastyki to czysta przyjemność dla kogoś, kto ma tak wybujałą wyobraźnię jak ja. Książka Ewy Białołęckiej to bardzo ciekawie zapowiadająca się seria z cyklu „Kroniki Drugiego Kręgu”. Serdecznie zapraszam!

Ewa Białołęcka zabiera nas do baśniowego świata Lengorchii. Tam istnieją osoby obdarowane różnego rodzaju talentami. Najbardziej niesamowici są Tkacze iluzji, którzy potrafią stworzyć iluzję nie tylko dla oczu, ale i dla innych zmysłów. Inni nazywani są Stworzycielami, ponieważ potrafią władać nad materią. Panujący nad ogniem nazywani są Iskrami. Kolejny dar, to umiejętność pokonywania ogromnych odległości. Posiadaczy takiego daru nazywa się Wędrowcami. Następni są Strażnicy słów, którzy mają ogromną pamięć. Jest jeszcze wiele, wiele innych rodzajów, ale długo by o nich pisać. Każdy mag, który zaliczy egzamin Kręgu, czyli rady magów, może nosić błękitną szarfę. Ten kto zda test jest NAZNACZONY BŁĘKITEM.

„Naznaczeni Błękitem” to coś czego mi brakowało. Inny świat fantastyki, w którym magia jest wszędzie. Tak właściwie to książkę można podzielić na 3 części, bo w każdej z nich poznajemy innego bohatera. Autorka zastosowała zasadę „coś za coś”. Każdy, kto dostaje dar, czyli niezwykłą umiejętność, musi poświecić coś. Jeden z bohaterów o imieniu Biały Róg, którego poznajemy, poświęcił nogi, żeby zostać Tkaczem iluzji. Ewa Białołęcka pokazała też gorszą stronę tego niesamowitego daru. Ojciec chłopaka miał co do pierworodnego inne plany. Chciał przekazać mu cały majątek, jednak Biały Róg nie jest jakoś szczególnie przejęty. Cieszy się życiem i tym co może go w nim spotkać.

Następnym bohaterem jest chłopiec żyjący sto lat po Białym Rogu. Jest on bardzo doświadczony przez życie. Bity przez właściciela cyrku, w którym mieszka, w końcu trafia w opiekuńcze ręce. I TERAZ MUSZĘ SIĘ ZASMUCIĆ. Autorka bardzo pobieżnie potraktowała historię Śpiewaka, a ja jestem mega ciekawy co u niego słychać!

Osiem lat po Śpiewaku p. Białołęcka zapoznaje nas z Kamykiem. Chłopcem głuchoniemym, który jest Tkaczem iluzji. Mimo że wiedział, jaką cenę musiał ponieść za dar, pragnie wyleczyć się z tej choroby. Tworzenie iluzji nie znając dźwięków jest mega trudne, dlatego Kamyk wyrusza w poszukiwanie Stworzyciela, który może wyleczyć jego przypadłość. Po drodze pcha się w niesamowitą przygodę.* I tutaj można się uśmiechnąć* Bohater poznaje puchatego smoka, który mu towarzyszy. To w historii Kamyka jesteśmy najdłużej poznając jego bliskich.

Autorka ma niesamowity styl pisania. Tworząc świat i bohaterów użyła wachlarza wielu pojęć i charakterów. W jednym czasie poznajemy Różę, której profesja nie jest chlubna, ale kobieta ma wielkie serce. W innym miejscu poznajemy Pożeracza, który jest smokiem i zupełnie inaczej patrzy na świat ludzi, naszą moralność i przyzwyczajenia. Każdy z bohaterów jest jedyny w swoim rodzaju. Jest wyjątkowy i przemawia do czytelnika na swój sposób.

Moją ulubioną postacią jest Śpiewak, który cały czas wierzył, że jest psem i tak był traktowany. Przecież to okropne! Jest mu bardzo trudno odnaleźć się w świecie ludzi, ale na szczęście na jego drodze stanęła osoba, która chce mu pomóc.

Wszystkie trzy historie to niesamowite połączenie różnych, ale i takich samych chłopców doświadczonych przez życie. Biały Róg, który stawia czoło wrogowi najeżdżającemu na tereny jego rodziny. Śpiewak, który otwiera oczy i nie boi się, że zostanie pobity, który zaczyna komuś ufać i uśmiechać się. No i Kamyk, który znajduje prawdziwego przyjaciela w istocie dość nietypowej.

Podsumowując „Naznaczonych Błękitem” stwierdzam, że Ewa Białołęcka stworzyła piękny świat, w którym młody czytelnik znajduje młodych bohaterów i niesamowitej historii, którą warto opowiedzieć.

Styl pani Białołęckiej pochłonął mnie od pierwszej strony. Genialnie buduje ona napięcie, intrygująco zastępuje wulgaryzmy słowami lżejszymi (w końcu to literatura typowo młodzieżowa) oraz wzrusza i bawi. Dialogi nie są ani trochę sztuczne czy wymuszone, a opisy czyta się z przyjemnością.

Książka została podzielona na trzy części. Pierwsza z nich ma miejsce w okresie wojny białych z czarnymi. Poznajemy losy Białego Rogu, chłopca obdarzonego darem Iluzji. Zostajemy także wprowadzeni w realia świata, rządzące w nim prawa oraz strukturę magii. Ta część trwa najkrócej, ale ma w sobie najwięcej grozy, ponieważ Biały Róg wraz z rodziną mieszkają w pobliżu linii frontu. Druga część powieści ma miejsce 100 lat później i dotyczy chłopca, którego los potraktował okrutnie - wychował się on bowiem w cyrku bity i poniewierany przez właściciela. Na szczęście trafia w bardziej troskliwe ręce, a dalej śledzimy jego pobyt w siedzibie Kręgu. Przyznam szczerze, że nagłe urwanie losów Śpiewaka strasznie mnie zasmuciło, ponieważ bardzo chciałabym się dowiedzieć, co miało miejsce dalej! Osiem lat później poznajemy natomiast Kamyka, głuchoniemego chłopca, który tworzy Iluzje, ale niedoskonałe, ponieważ nie zna dźwięków. Wrodzona ambicja pcha go do znalezienia Stworzyciela, który podjąłby się reperacji ułomności (jak sam ją nazywa). Wplątuje się przez to w niezwykłą przygodę - poznaje bowiem smoka. To Kamykowi towarzyszymy najdłużej, przywiązując się do niego oraz bliskich mu osób czy stworzeń. Wszystkie trzy opowieści ukazują nam świat, gdzie magowie stanowią integralną część społeczeństwa, są szanowani i nietykalni. Ciekawe są talenty, które wymyśliła pani Ewa - na kartach powieści poznamy Mówców, Tkaczy Iluzji, Stworzycieli czy Wędrowców. Zakończenie natomiast wręcz wymusza sięgnięcie po tom kolejny!

W pierwszej części najbardziej poruszyła mnie postać Koziołka. Był to młodszy brat Tkacza Iluzji, który pomimo młodego wieku wykazywał się niespotykaną odwagą. Sam Biały Róg zmuszony był podejmować decyzje trudne (niekiedy przez swoje kalectwo), ale to nadawało jego postaci bardzo ludzkiego wyrazu. Sto lat później, gdy nie towarzyszy nam już groza wojny, spotykamy się ze zwyczajnym ludzkim okrucieństwem. Nocny Śpiewak to postać zdecydowanie dziwna i unikalna. Dziecko, które zostało wychowane w przeświadczeniu, że jest psem - to straszne! A wszystko przez mutację. Mały nie potrafi odnaleźć się w świecie ludzi, autorka genialnie oddaje jego nieufność. Nie przechodzi on nagłej i niezwykłej metamorfozy, a jego niektóre myśli wzruszają człowieka, by po chwili rozbawić. W tej historii poznajemy także Różę, prostytutkę, która okazała chłopcu wielkie serce. To zdecydowanie moja ulubiona postać żeńska w tej powieści! Mija kolejnych osiem lat (mam nadzieję, że w kolejnym tomie poznam dalsze losy Śpiewaka), a my poznajemy inną historię, choć podobną. Tym razem jednak te dwie opowieści łączy postać Wiatru, który pojawia się także w otoczeniu poprzednich bohaterów. To przybysz z daleka, mistrz Iluzji z niezwykłym poczuciem humoru. Nie on jest jednak najważniejszy, a Kamyk. Chłopiec chciałby poznawać świat, zostać mistrzem, ale nie wierzy, że kiedykolwiek będzie to możliwe przez to, że nie słyszy oraz nie mówi. Poznaje jednak Pożeracza, smoka, który został najgenialniejszą postacią tej książki. Stworzenie to zupełnie inaczej pojmuje nasz świat, moralność, a jednocześnie chciałoby być bardziej ludzkie, bo monotonne życie smoka wydaje mu się nużące. Aby nie zapisać was na śmierć, na koniec tego akapitu napiszę tylko, że autorka przedstawia nam niewiarygodny wachlarz charakterów i postaw, a każdy z bohaterów potrafi zapaść w pamięć.

Te trzy historie, choć dzielą je lata, opowiadają o podobnych chłopcach - obdarzonych potężnym talentem, ale dotkniętych jakimś rodzajem kalectwa lub mutacji, które stanowią zapłatę za dar. To także opowieści o dojrzewaniu i poznawaniu świata, wyjściu z poprzedniej sytuacji i próbie odnalezienia się w nowej. To historia dla młodzieży o młodzieży - o stawiającym czoła wrogowi Białym Rogu, który chroni swojego brata, o Śpiewaku doświadczonym przez los, ale wreszcie znajdującym ludzi, którym może zaufać, o Kamyku znajdującym prawdziwego przyjaciela w stworzeniu, po którym na pewno by się tego nie spodziewał. Nie mogę doczekać się już kontynuacji tych opowieści i mam nadzieję, że połączą się w cudowną jedną całość, aby jeszcze bardziej wciągnąć mnie w niezwykły świat wykreowany przez panią Ewę.