Książka meldunkowa

Po stronie cieni to powieść o starości, do której każdy z nas musi dojrzeć. To opowieść o zmierzchu, o trwaniu w tym przedziwnym stanie, w którym – jak sugeruje nam Kamiński – już wcale nie jest takie pewne, po czyjej jest się stronie: tych, którzy żyją, czy tych, którzy żyli? Poza tym, co to znaczy: „żyli?” Skoro cały czas się z nimi rozmawia, to może jednak oni nadal są? Może jest na to choć cień szansy? To powieść o dziwacznej chwili, do której zmierza każdy z nas, o chwili, w której następuje pomieszanie światów oraz czasów, gdzie jest się u siebie zarówno „tu”, jak i „tam”, gdzie to, co było dawniej jest o wiele bardziej realne niż to, co dziś... Wreszcie to powieść o niemożności, o daremności, o zmaganiu się z przekleństwe...

an Kamiński ma niesamowity dar opowiadania w sposób przaśny (przy czym przaśność jest zaletą, a nie wadą) o sprawach, a w zasadzie sprawie fundamentalnej: jak istniejemy w świecie danym nam przez boga/bogów/los/przypadek? Jesteśmy jednością, całością czy też wielością głosów, wielością potencjalnych istnień, które uwalniane są w zależności od okoliczności? W ilu światach żyjemy równocześnie? Czy okoliczności nas tworzą, wpływają na to, kim jesteśmy czy też my, a raczej drzemiące w nas demony tworzą te okoliczności? Ile dybuków/duchów/potencjalnych istnień nosi każdy z nas w sobie i czym jest istnienie/trwanie, gdy rozpisane jest na wiele głosów? Kim jesteś jeśli jest was wielu? – zdaje się pytać Kamiński. I czy na pewno jesteś, skoro...