Pokój motyli

Lucinda Riley zdobyła serca wielu polskich czytelników. Również i moje. A to za sprawą najnowszej sagi rodzinnej „Pokój motyli”. Nie tylko okładka przykuwa naszą uwagę, lecz przede wszystkim ukryta za jej wnętrzem fabuła. Fabuła, która porywa wprowadzając nas w iście nostalgiczny nastrój. W tej powieści autorka zaprasza nas do angielskiego miasteczka Suffolk. Poznajemy historię siedemdziesięcioletniej Posy Montague. Jako dziecko doznała traumatycznych przeżyć. Na jej drodze ponownie staje Freddie. Mężczyzna pięćdziesiąt lat temu złamał jej serce. Na nowo musi zmierzyć się z demonami przeszłości, które wracają niczym bumerang. Czy kobieta zdoła uporać się z bolesnymi wspomnieniami? Dlaczego po latach mężczyzna powrócił do jej życia? Jakie ma wobec niej zamiary? Czy będzie na tyle silna, by stawić im czoła? Przejmująca historia zapisana na kartach tej powieści, zapewni nam wiele wzruszających chwil. I tylko na chwile odkładać będziemy książkę. A to tylko po, by zastanowić się nad tym, jak postąpilibyśmy będąc na miejscu bohaterki. Sentymentalna aura jaka roztacza się wokół tej historii, ujmuje nasze emocje, porywając nasze serca w nostalgiczną podróż. Jeśli wszystkie powieści Luciny Riley utrzymane są w takim klimacie, to zapewne sięgnę po wcześniejsze tytuły Autorki. „Pokój motyli” to powieść skłaniająca do myślenia o naszym życiu, o tym jaki zgotował nam los. Poznając historię Posy, możemy przez pryzmat jej doświadczeń spojrzeć na swoje życie i podejmowane przez nas decyzje. Ta powieść wypełnia nasze myśli sentymentalnymi rozważaniami, uświadamiając nam potrzebę spojrzenia do własnego wnętrza. Warto czasem zatrzymać się i podjąć taką wewnętrzną retrospekcję, a książki Lucindy Riley są ku temu najlepszą okazją. I jeśli znakiem rozpoznawczym tej Autorki, są właśnie takie historie, to jedno jest pewne, że „Sekret Heleny”, „Drzewo Anioła” czy też seria „Siedem Sióstr” to kolejne powieści po które z nieskrywaną chęcią sięgnę. Poruszająca historia, wzruszające życiowe dylematy oraz bajkowe opisy otaczającej nas rzeczywistości sprawiają, że „Pokój Motyli” to jedna z najbarwniejszych powieści tego roku, które miałem przyjemność przeczytać.

http://www.czyt-nik.pl/recenzje/ta-powiesc-uskrzydla/

Siedemdziesięcioletnia Posy Montague mieszka sama w rodzinnym Domu Admirała. Wiąże z tym miejscem najlepsze wspomnienia z okresu swojego dzieciństwa. Najbardziej zapamiętała z tamtych lat łapanie motyli wspólnie z ojcem. To on rozbudził w niej miłość do przyrody. Po wielu latach Posy nadal pielęgnuje swój ogród, który jest jej dumą. Niestety przyjdzie kobiecie podjąć trudną i bolesną decyzję o sprzedaży posiadłości. Nie stać jej na wyremontowanie ogromnego domu, który coraz bardziej niszczeje. To jednak nie jedyne zmartwienie. Problemy finansowe starszego syna, Sama, zdają się przerastać całą rodzinę. Nieoczekiwanie również wraca do kraju młodszy syn, Nick. Do tego wszystkiego na drodze Posy staje jej pierwsza, wielka miłość. Freddie, który pięćdziesiąt lat temu złamał jej serce, nadal boi się wyznać prawdę dlaczego odszedł. Jaki związek ma Dom Admirała z ich rozstaniem? Czy Posy udźwignie ciężar problemów rodzinnych i zacznie nowe życie?

Dotąd nie miałam okazji zapoznać się z twórczością Lucindy Riley. "Pokój motyli" zahipnotyzował mnie swoją przepiękną okładką. Okazuje się, że nie tylko ona jest piękna. Historia życia Posy pokazana od najmłodszych lat jest pełna miłości, ale również dużo w niej smutku i uczucia straty. W książce na przemian przeplatają się wydarzenia z jej dzieciństwa z tymi teraźniejszymi. Dzięki temu wiemy jaki wpływ miały dawne wydarzenia na życie Posy. Cała fabuła opiera się na tajemnicach. Nie dotyczą one tylko i wyłącznie Posy, ale też jej dzieci. Każdy z bohaterów jest wyjątkowy na swój sposób. Ze wszystkimi bardzo się zżyłam. No, może z wyjątkiem Sama, czarnym charakterem tej historii, który ma talent do bankrutowania i pociąg do alkoholu. O tym jak traktował żonę i dzieci nawet nie wspomnę. Jego żona, Amy, jest chodzącym aniołem. Dobra, uczciwa, wspierająca męża. Mimo, że żyli w skrajnym ubóstwie i tylko ona pracowała na rodzinę, dzielnie wszystko znosiła. Nick, wracając do kraju nie spodziewał się, że znajdzie miłość, a nawet dwie i to jednocześnie. Posy, która ma siedemdziesiąt lat, wcale nie wydaje się być w tym wieku. Jest pełna energii, bardzo pomocna i co najważniejsze oddana rodzinie. Pojawienie się Freddiego wywraca jej życie do góry nogami. Cały czas zastanawiałam dlaczego ją zostawił. Kiedy wszystko się wyjaśniło byłam zaskoczona. Choć początkowo nie mogłam wczuć się w tę historię, dalej było już tylko lepiej. "Pokój motyli" jest napisany w lekkim stylu i niesie za sobą przesłanie - nigdy nie jest za późno, żeby zacząć od nowa.

"Pokój motyli" to kolejna saga autorki, w której to jesteśmy zabrani znowu do wielkiej posiadłości i zanurzeni w jego historii, nie do końca chlubnej.

Znajdziemy tu miłość, alkoholizm, nieporadność życiową, dobre i złe wybory oraz rodzinną tajemnicę.

To, co mi się spodobało, to fakt, że główna bohaterka, wykreowana przez autorkę staje w pewnym momencie po stronie synowej, a nie własnego dziecka. Rzadko bywa w dzisiejszych czasach, by rodzic był obiektywny wobec zachowania swojego dziecka (nieważne czy małego czy już dorosłego) i często, zamiast stanąć oko w oko z prawdą, zrobi wszystko, by zatuszować jego wybryki, nie bacząc na krzywdę innych. Druga kwestia, na którą zwróciłam uwagę to pytanie - jak długo powinniśmy zatajać pewne prawdy, szczególnie te istotne i dotyczące najbliższej rodziny, przed dzieckiem? Wiadomo, że są sprawy, których nie da się przekazać malcowi czy nawet nastolatkowi, ale przeciąganie dezinformacji, gdy już dorośnie jest wobec niego nieuczciwe, bo zniekształca tak jego wybory, jak i postrzeganie rzeczywistości.

Cytaty:

✒"Coś, co jednemu wydaje się śmieciem, dla kogoś innego może być cenne jak złoto."

✒"Tragedia człowieka mobilizuje, albo niszczy."

Piszę to chyba przy każdej recenzji książki tej autorki, ale jak na razie wszystkie równie mocno mi się podobały :). Nie inaczej było przy "Pokoju motyli" - książce, która wciąga już od pierwszych stron.

Jak zawsze na ogromny plus zasługuje niesamowity klimat, opisy pomieszczeń, krajobrazów.. Czytając książki L. Riley przenoszę się całą sobą do miejsc, które opisuje. Mam czasami wrażenie, że nawet gdyby w tych książkach było minimum akcji i tak bardzo by mi się podobały :).

Kolejnym atutem jest ponowne zmotywowanie mnie do jeszcze większego korzystania z życia. Autorka raczej nie oszczędza bohaterów swoich książek i pokazuje nam, że warto spełniać marzenia czy nie bać się poważnych decyzji.

Na plus również zasługuje poruszenie poważnych tematów.

Jeśli chodzi o minusy, to zaliczam do nich: powtarzanie pewnych schematów; czasami relacje między bohaterami były za bardzo "przesłodzone" :).

Autorka, której nikomu nie trzeba przedstawiać tym razem zabiera nas do pewnej rezydencji, która odegra ważną rolę. I pewno dziwnie to brzmi, ale Dom Admirała przez 300 lat był niemym świadkiem dobrych, ale i złych wydarzeń.

Na wstępie muszę zaznaczyć, że na początku musiałam uzbroić się w cierpliwość. Autorka bardzo długo wprowadza nas w tę historię, oczywiście nie jest nudno, ale na te ważniejsze wydarzenia trzeba trochę poczekać. Podobało mi się rozbicie fabuły na dwie części, pierwsza dotyczyła dzieciństwa i nastoletnich lat Posy, druga to teraźniejszość. Mimo, że kobieta dużo podróżuje to zawsze w tle majaczy Dom Admirała.

Historia o miłości, o przeszkodach, o nieporozumieniach, które na rozstrzygnięcie muszą czekać 50 lat. Tajemnica rodzinna, której rozwiązanie przyniesie ból, ale i ukojenie. Według mnie każda miłośniczka sag rodzinnych doceni kunszt Lucindy. Pozycja idealna na prezent.

Lucinda Riley to urodzona w Irlandii autorka międzynarodowych bestsellerów. Lata swojej młodości spędziła w Anglii, szkoląc umiejętności aktorskie i taneczne. Na podstawie własnych przeżyć kreuje tworzonych przez siebie bohaterów. Jej specjalizacją są powieści obyczajowe, historyczne, ale także romanse. Na swoim koncie ma wiele znakomitych książek takich jak „Róża Północy” czy cała seria powieści zatytułowanych „Siedem Sióstr”.

„Pokój Motyli” to niezwykle wzruszający romans poruszający każdego czytelnika. Zawiera wiele ckliwych scen, choćby z przeszłości głównej bohaterki. Siedemdziesięcioletnia Posy w swoich retrospekcjach cofa się do najmilej wspominanych chwil z młodzieńczych lat. Niestety dziecięca magia kiedyś znika i poznajemy szarą rzeczywistość. Koszmary przeszłości powracają i na zmianę przeplatają się z bieżącymi problemami, a skrywane tajemnice spędzają sen z powiek.

Książkę czyta się bardzo łatwo i przyjemnie, jednak przez wzruszające momenty, nie raz należy chwile zatrzymać się i pomyśleć, a nawet przeczytać pewien fragment jeszcze raz, aby lepiej go zrozumieć. Poprzez rozbudowane opisy przedstawianych wydarzeń jesteśmy w stanie zagłębić się w losy bohaterów i dokładnie ich poznać.

Powieść bardzo mi się spodobała, jednak preferuje historie nieco młodszych postaci, w których mogę dostrzec własne odbicie. Nie umniejsza to jednak walorów powieści, która przekazuje ponadczasowe wartości, jakimi są miłość i dobro bliskich i rodzinne ciepło. Uczy, że nawet w najtragiczniejszych historiach czy sekretach można dostrzec promień światła symbolizujący lepsze jutro.

Julia, lat 15

źródło: www.szkolnyklubrecenzenta.pl

Najnowsza powieść Lucindy Riley ,,Pokój motyli" była najdłużej czytają przeze mnie książką w tym roku. Nie dlatego, że była tak cudowna, że miałam ochotę ją dawkować, a wręcz odwrotnie. Kiedy minęła 70 strona, a moja walka ze znużeniem była coraz słabsza, podałam się i odłożyłam książkę na późnej. W tym czasie przeczytałam z trzy różne, powieści, a chęć aby wrócić do przerwanej lektury jakoś nie przychodziła. Jednak, że nie należę do osób, które nie kończą tego co zaczęły, więc w tym tygodniu dałam jej drugą szansę.

Jeżeli książka jest wciągająca i zauroczy mnie swoją fabułą, jestem w stanie wygrać z najgorszym zmęczeniem. W tym przypadku, sen zawsze wygrywał, a ja nie czułam żalu, że przerywam lekturę.

Było to moje trzecie spotkanie z twórczością autorki i przyznaję najmniej udane. Poprzednie podobały mi się bardziej.

Najbardziej irytowały mnie potężne przeskoki czasowe i dość irracjonalna fabuła. Bohaterowie miałam wrażenie, że są stworzeni na siłę, bez konkretnego pomysłu.

Jednakże, że zawsze staram się szukać plusów, to i tutaj je odnalazłam. Historia opowiadająca o sile miłości, która jest w stanie przetrwać wszystko, nawet okrutny czas rozłąki. Wielowątkowość, która w dość sprytny sposób łączy się w całość.

Jednakże przez całą powieść czekałam na emocjonalny wstrząs, niestety nie nastąpił. Emocje podczas lektury były umiarkowane, a po dotarciu do zakończenia poczułam ulgę, że to już koniec.

Posy Montague jest kobietą w podeszłym wieku, która od lat mieszka w rodzinnej posiadłości w Sufflok. Jej ogromny dom zwany jest "Domem Admirała" i należy do rodziny od stuleci. Dzieciństwo częściowo odebrała jej wojna, która zabrała jej ukochanego ojca. Jako dziewczynka musiała poradzić sobie z wieloma przeciwnościami losu.

Jako dorosła, dojrzała kobieta, matka i babcia nadal nie ma najlepiej. Mieszka sama, a jej synowie za sobą nie przepadają.

Rodzinne tajemnice, intrygi, nieporozumienia i niedomówienia zaburzają jej codzienność. Przez wiele lat okłamywana przez rodzinę i miłość swojego życia, którzy skrywają największą i najbardziej bolesną tajemnicę ..

Lecz.. tajemnica w końcu ujrzy światło dzienne.

Czy Posy będzie potrafiła na nowo odnaleźć się w bolesnej rzeczywistości?

Jakie tajemnice skrywają jej synowie?

Czy wszystko zakończy się szczęśliwie?

Kolejna książka autorstwa Lucindy Riley, która ujęła mnie swoją prostotą, codziennością i bardzo lekkim stylem. Autorka ma niezwykły dar pisania powieści rodzinnych, w których życie nie toczy się jak po wygranej w totka. Bohaterowie zmagają się z ogromną ilością problemów i tajemnic. Powieści te bardzo często skrywają w sobie tajemnice, które raz łatwiej rozwiązać, raz trudniej.

"Pokój motyli" z pewnością należy do tych książek, które niejednokrotnie zaskoczą czytelnika, rozbawią i wzruszą do łez. To niezwykła, emocjonalna huśtawka, której potrzebuje każdy z nas.

Historia warta przeczytania i po raz kolejny utwierdziłam się w przekonaniu, że autorka pisze świetne powieści obyczajowe.

Poznajemy Posy Montague, która wkrótce skończy siedemdziesiąt lat oraz jej niesforną rodzinę. Kobieta nadal mieszka w rodzinnym Domu Admirała, gdzie spędziła swoje dzieciństwo, wychowała dwóch synów, i z którym łączą ją wspaniałe chwile, a zwłaszcza cudowny, pielęgnowany i dopieszczany przez nią ogród. Ale utrzymanie domu nie jest już na jej siły, zdaje sobie sprawę, że będzie musiała go sprzedać. Kobieta zmaga się również z kłopotami starszego syna Sama, który nie ma żyłki do interesów, a na dodatek zbyt często zagląda do kieliszka. Młodszy również po wielu latach pobytu za oceanem powrócił do kraju i stara się ułożyć sobie życie u boku wspaniałej kobiety. Ale wraz z nim pojawiają się tajemnice. Ale aby równomiernie rozłożyć napięcie dodam, że Posy odnowiła znajomość ze swoją pierwszą miłością, Freddim. Los tak z nich zakpił, że mimo łączącego ich uczucia nie byli razem, ale ponoć prawdziwa miłość żyje wiecznie. Czy rzeczywiście prawdziwe uczucie jest w stanie przetrwać największe zawirowania? Czy mimo bólu ludzie potrafią sobie przebaczać? Jestem pełna nadziei, że w ludziach jest prawdziwa mądrość, która potrafi pokonać największe problemy i kłopoty ...

Pokój motyli to metaforyczna, pięknie napisana i uzależniająca od pierwszej strony, kilku pokoleniowa saga o wartości życia, o trudnej i prawdziwej miłości, takiej, której nikt i nic nie jest w stanie pokonać, o bardzo trudnych i skomplikowanych relacjach rodzinnych, skrywanych tajemnicach i namiętnościach. Ona dodaje skrzydeł – jak tytułowy motyl – i napawa nadzieją, że może być już tylko lepiej. To również książka o przebaczaniu i wielkiej sile drzemiącej w człowieku. O wierze, że ludzie się zmieniają i pomimo upływu wielu lat potrafią zapomnieć złe chwile i żyć nadzieją i oczekiwaniem na lepsze dni. Ale ona uczy też poświęcenia się dla dobra drugiej osoby, a zwłaszcza rodziny, walki ze złem i nałogami. Ale daje też wielką nadzieję na spełnienie najskrytszych marzeń. Uczy kochać pomimo przeciwności losu. Ta lektura mobilizuje nas do zrobienia rozrachunku z przeszłością, często dramatyczną i pełną niepokoju, skrywającą za drzwiami mroczne tajemnice.

Ta powieść nie tylko uzależnia, wchłania nas bez opamiętania, ale też wyzwala w nas niesamowite, często bardzo różne skrajnie i trudne do zdefiniowania i opisania emocje. Wyzwala w nas namiętność, ciepło, serdeczność i wielką wdzięczność, że są jeszcze ludzie pokroju Posy, dla których liczy się tylko i wyłącznie dobro innych i nieodparta chęć niesienia im pomocy w każdej, naprawdę w każdej, szczególnie trudnej i beznadziejnej sytuacji. Postawa godna do naśladowania i pochwały, szczególnie w dzisiejszych, zachłannych czasach, gdzie większość myśli tylko i wyłącznie o sobie, o swoim ja, gdzie drugi człowiek nie za bardzo może liczyć na pomoc innych.

Główna bohaterka, Posy, jest osobą, która mimo zacnego już wieku potrafi się cieszyć i bawić, znajduje wspólny język z młodymi, ma godny pozazdroszczenia dar zjednywania ludzi, łagodzenia zatargów i niesnasek rodzinnych, stara się być ponad wszystkimi. Żyje w prawdzie i tego uczy też najbliższych. Ukazuje wartość miłości i zachęca najbliższych do realizacji własnych pragnień i wyzwolenia się z pęt przeszłości. Nie wolno pozwolić, aby wydarzenia, którymi żyliśmy kiedyś, nadal nas krępowały i ograniczały, a przede wszystkim nie pozwoliły iść do przodu ku pięknej miłości.

Jak ja uwielbiam twórczość Lucindy Riley. Ona mnie tak zniewala, że jeszcze przed długi czas po skończeniu książki, żyję życiem bohaterów, nie mogę się z nimi rozstać. Autorka tak umiejętnie konstruuje dynamizm akcji, jesteśmy pewni, że jesteśmy na miejscu wydarzeń i jesteśmy nieodłącznym elementem lektury.

Czy ja polecam tę powieść? Przyznam z ręką na sercu, że jej nie trzeba polecać. Jej piękno i niecodzienność porwą was w podróż do przeszłości, podróż, z której powrót będzie wyzwoleniem i pokonaniem tajemniczych demonów przeszłości. Pokój motyli to istna karuzela wrażeń, podniebna podróż nocnego motyla w poszukiwania prawdy … Zapomnijcie na chwilę o przyziemnych sytuacjach i pozwólcie sobie na chwilę przyjemności trzymając w dłoni najnowszą powieść Lucindy Riley Pokój motyli.