Przywiązanie w psychoterapii

Trzy cechy – przywiązanie cechujące się poczuciem bezpieczeństwa, elastyczność i umiejętność wychowywania dzieci mających poczucie bezpieczeństwa – są skorelowane ze zdolnością jednostki do refleksji nad własnym doświadczeniem. Te same trzy motywy organizują model terapii jako przemiany przez relację. W tym modelu relacja pacjenta z terapeutą jest podłożem zmian i ma pierwszorzędne znaczenie. Stanowi bezpieczną bazę będącą warunkiem koniecznym eksploracji, rozwoju i zmiany. Relacja jest także kontekstem, w którym terapeuta i pacjent po znalezieniu przestrzeni psychicznej dla tych doznań mogą starać się je zrozumieć.

„Jasne i przystępne opracowanie naukowe prezentujące najnowsze osiągnięcia w teorii przywiązania, intersubiektywności, neuronauki społecznej i uważności. Autor nakłada te mapy pojęciowe na praktykę terapii, by zapoznać z nią czytelnika i stworzyć nową wizję terapii. To lektura obowiązkowa dla psychoterapeutów pragnących pozostać na bieżąco w swojej dziedzinie oraz bogate źródło wiedzy dla uczących się klinicystów” – dr Christopher K. Germer, Cambridge, Massachusetts.