PZInż 130. PZInż 140/4TP. Tank Power vol. CXCII 457

W latach trzydziestych XX wieku armia włoska dysponowała nadal sprzętem pancernym pamiętającym lata I wojny światowej. Podstawowym uzbrojeniem były czołgi FIAT 3000 stanowiące w istocie kopie francuskich czołgów Reanult FT. Pod koniec I wojny światowej wykonano także prototyp ogromnego czołgu FIAT 2000, o masie ponad 40 000 kg, którego produkcji seryjnej nie zdołano już uruchomić. Dlatego pilną potrzebą stało się szybkie uruchomienie produkcji własnych nowoczesnych czołgów. I podobnie, jak w przypadku tankietek CV 33/35, posłużono się gotowym wzorcem, w tym przypadku czołgiem Vickers 6-ton Mark E. Ten udany czołg, posłużył do uruchomienia produkcji własnych pojazdów pancernych nie tylko we Włoszech. Tak stało się w ZSRS (T-26), Polsce (7TP) czy Chec...

„W maju i czerwcu 1940 roku cztery francuskie dywizje pancerne (Division Cuirassee de Reserve – DCR) zostały uzbrojone w czołgi lekkie, zgrupowane w półbrygadzie czołgów lekkich i w czołgi ciężkie w drugiej półbrygadzie. Jedynym używanym bojowo typem czołgów ciężkich (char lourdes) były czołgi (Char) B1 i B1 bis. Czołgi ciężkie 2C nie dojechały na front. Wyprodukowano 34 seryjne czołgi B1 i (brak informacji, ile czołgów ukończono w 1940 roku) ponad 370 czołgów B1 bis. Niniejsze opracowanie omawia historię powstania czołgów B1 i B1 bis oraz ich służbę w armii francuskiej w latach 1936-1940.”

W drugiej części opracowania poświęconego czołgom rozpoznawczym (tankietkom) zostaną omówione TKS i TK-3, przezbrojone w 1939 roku w działka FK wz. 38 model A kalibru 20 mm, oraz działa samobieżne TKD i TKS-D uzbrojone w armaty kalibru 47 mm i 37 mm. Podstawowe wersje: TK-3, TKF i TKS zostały wstępnie omówione (wstępnie, bowiem cały czas są odkrywane i analizowane nowe dokumenty i materiały pozwalające na szersze poznanie tematu) w numerze 444.

Powstanie czołgu kawalerii (AMC) Somua S35 było wynikiem istotnych zmian w taktyce kawalerii francuskiej po I wojnie światowej. Doświadczenia Wielkiej Wojny spowodowały konieczność modyfikacji podstawowych założeń taktycznych działania jednostek kawalerii. Na polach bitewnych nad Sommą i pod Verdun prysł mit mobilności kawalerii, która została uwięziona przez linie okopów, co z kolei wymusiło przystosowanie jednostek kawalerii do spełnienia nowej roli na polu walki.

Niniejsze opracowanie omawia prototypowe działa samobieżne SU-14 na podwoziu czołgu ciężkiego T-35, T-100X i T100Y wykonane w oparciu o czołg ciężki T-100. Działa samobieżne Obiekt 212 i KW-7 zaprojektowanych na podwoziu czołgu ciężkiego KW-1.

`Podstawowym sprzętem pancernym armii włoskiej w okresie II wojny światowej były, obok tankietek i czołgów L6, M11/13/14/15, także działa samobieżne (semovente). Działa samobieżne produkowane na podwoziach czołgów M13/14/15 były całkowicie opancerzonymi pojazdami pancernymi uzbrojonymi w haubicę kalibru 75 mm. Konstrukcyjnie włoski pojazd bojowy był bardziej zbliżony do niemieckich dział szturmowych Sturmgeschutz III Sd Kfz 142, niż do ówcześnie konstruowanych w innych krajach, dział samobieżnych, które często miały odkryty przedział bojowy. W ten sposób włoskie semovente były w istocie działami szturmowymi i mimo słabego opancerzenia, pełniły taką rolę na polu bitwy.`

W okresie II wojny światowej niemieckie jednostki pancerne i artylerii samobieżnej (szturmowej) były uzbrojone w specjalne wozy dowodzenia wyposażone w dodatkowe radiostacje przeznaczone do nawiązania łączności ze sztabem jednostki wyższego szczebla lub współdziałania z artylerią i lotnictwem. Były to seryjne czołgi ze zredukowanym uzbrojeniem lub specjalnie skonstruowane wozy dowodzenia tzw. Befehlspanzer lub Befehlswagen. W jednostkach artylerii znajdowały się tez czołgi przystosowane do prowadzenia obserwacji ognia artyleryjskiego i wykonywania pomiarów, były to Pnazerbeobachtungswagen. W niniejszym opracowaniu zostaną omówione wozy dowodzenia Kleiner Panzerbefehlswagen Sd Kfz 265, wersje dowódcze seryjnych czołgów lekkich PzKpfw II, PzKpfw 35(t), PzKpfw 38(t),...

Doświadczenia z użycia bojowego "Marderów" III w II. Korpusie Armijnym w Panzerjager Abteilung 43 (23.11.1942): "Zalety techniczne. Mobilność (zdolność do przemieszczania się) szybkość, możliwość szybkieo wkroczenia do działań bojowych, wstrzelania się, są nadzwyczajną zaletą tego pojazdu. Załoga może zająć wiele dogodnych stanowisk ogniowych i w razie potrzeby szybko je zmieniać. Duzy zasięg i duża siła ognia działa umożliwia otwarcie ognia z dużych odległości. W ten sposób można zwalczać na bieżąco wszystkie pojawiające się cele, w tym ciężkie czołgi KW i to przy użyciu amunicji Panzergranate 39 tak, że nie jest konieczne częste używanie Panzergranate 40 (z rdzeniem z węglików spiekanych wolframu), które dostarczano w mniejszych ilościa...

Nieznanym epizodem z historii armii II Rzeczpospolitej są wielkie manewry, które odbyły się na Wołyniu we wrześniu 1938 roku,. Manewry wołyńskie (14-18 września 1938) pozostały w cieniu inkorporacji Zaolzia w październiku 1939 roku. W operacji zaolziańskiej brały udział 21. Dywizja Piechoty Górskiej i 10. Brygada Kawalerii (zmotoryzowanej), a także niektóre oddziały artylerii (np. dywizjon z 1. Pułku artylerii najcięższej), saperów i wojsk pancernych, które z Wołynia trafiły bezpośrednio na śląsk Cieszyński. W niniejszym opracowaniu zostanie przedstawiony głownie udział jednostek pancernych: 10. Brygady i innych oddziałów pancernych (kompanie czołgów lekkich i rozpoznawczych, szwadrony pancerne), które zostały przydzielone do jednostek biorących udzia...

W okresie II wojny niemieckie jednostki pancerne i zmotoryzowane zostały uzbrojone w wozy dowodzenia wyposażone w radiostacje przeznaczone do nawiązania łączności ze sztabem oraz współdziałania z artylerią lub lotnictwem. Najczęściej były to zmodyfikowane czołgi PzKpfw III Sd Kfz 141. Panzerbefehlswagen (PzKpfw III) Sd Kfz 266, 267 i 268 i Panzerbeobachtungswagen III Sd Kfz 143.

Podstawowym sprzętem pancernym armii włoskiej w okresie II wojny światowej były, obok tankietek i czołgów L6, M11/13/14/15, także działa samobieżne (semovente). Działa samobieżne produkowane na podwoziach czołgów M13/14/15 (późniejsze oznaczenie M 40/M 41/M 42) były całkowicie opancerzonymi wozami bojowymi uzbrojonymi w haubicę kalibru 75 mm. Konstrukcyjnie włoski pojazd był bardziej zbliżony do niemieckich dział szturmowych Sturmgeschutz III Sd Kfz 142 niż do ówcześnie konstruowanych w innych krajach (Niemcy, Wielka Brytania, USA i częściowo ZSRS) dział samobieżnych, które często miały odkryty przedział bojowy. W ten sposób włoskie semovente były w istocie działami szturmowymi i mimo słabego opancerzenia pełniły taką rolę na polu bitwy. Były uży...

W okresie II wojny światowej niemieckie jednostki pancerne i artylerii samobieżnej (szturmowej) były uzbrojone w specjalne wozy dowodzenia wyposażone w dodatkowe radiostacje przeznaczone do nawiązania łączności ze sztabem jednostki wyższego szczebla lub współdziałania z artylerią lub lotnictwem. Były to seryjne czołgi ze zredukowanym uzbrojeniem lub specjalnie skonstruowane wozy dowodzenia tzw. Befehlspanzer lub Befehlswagen. W jednostkach artylerii znajdowały się też czołgi przystosowane do prowadzenia obserwacji ognia artyleryjskiego i wykonywania pomiarów, były to Panzerbeobachtungswagen.

Messerschmitt Me 210 to niemiecki samolot myśliwski, następca messerschmitta Bf 110, używany podczas II wojny światowej.

Nr 558 Jagdpanzer 38 Hetzer vol 2 Janusz Ledwoch

Niniejsza książka należy do cyklu publikacji poświęconych malowaniu i oznakowaniu niemieckich pojazdów pancernych, w czasie II wojny światowej. Zawiera bogaty materiał dokumentacyjny, opisujący stosowane w szeregach oddziałów zmotoryzowanych i pancernych Waffen-SS i policji, wzory malowania i oznakowania pojazdów bojowych w latach 1939–1945.

Sukcesy samolotów myśliwskich Fiat CR.32 w czasie wojny domowej w Hiszpanii miały duże znaczenie dla rozwoju włoskiego przemysłu lotniczego i koncepcji rozbudowy lotnictwa myśliwskiego. Zwycięstwa dwupłatowych CR.32 utwierdziły dowództwo włoskie w przekonaniu o celowości kontynuowania produkcji takich samolotów o umiarkowanej prędkości, przeznaczonych do walki manewrowej.

Samolot rozpoznawczo-bombowy IMAM RO. 37/RO. 37bis nie jest tak dobrze znany, jak inne, podstawowe typy samolotów włoskiego lotnictwa wojskowego, chociaż wyprodukowano go ponad 500 sztuk i w latach 1936-1941 stanowił podstawowy typ lotnictwa współpracy z armią lądową. Powstał w wyniku zapotrzebowania Regia Aeronautica na samolot mający zastąpić w jednostkach, przeznaczonych do współpracy z wojskami lądowymi, używane tam samoloty IMAM RO. 1, będące licencyjną odmianą holenderskiego Fokkera C. V.