Spadek

Póki co, Beata Dmowska jest autorką dwutomowego cyklu o nazwie NATALIA KOROLCZUK. Sama bardzo chciałam zapoznać się z tomem pierwszym, gdyż lubię poznawać nowe nazwiska w świecie literatury. Jest ich mnóstwo, a kto wie, może uda się odkryć nowy talent? Po drugie, bardzo cieszy mnie, gdy dana powieść zawiera przeplatające się ze sobą wątki: mamy i trochę obyczaju, problemów rodzinnych, miłosnych, a także niezły kawał historii. „Spadek” to zatem opowieść dla każdego, a ja nie nudziłam się podczas lektury. Niewykluczone, że wypożyczę także kontynuację, bo mam nadzieję, że autorka napisała coś równie interesującego.

Natalia Korolczuk to nazwa cyklu, ale też dane personalne głównej bohaterki. Kobieta jest mieszkanką Sopotu, żoną Wiktora i matką Marty. Jako typowa kura domowa nie ma zbyt wiele do powiedzenia- owszem, nie może narzekać na poziom wygód, ale zawsze musi postępować tak, jak życzy sobie tego mąż, szanowany pan architekt. Niestety, życie uczuciowe Natalii definitywnie się rozpada- Wiktor wikła się w romans ze stażystką, a na dodatek wmawia żonie urojenia. Mężczyzna podkreśla przy tym, że niestabilność emocjonalna żony to cecha dziedziczna w jej rodzinie- wszak mówiło się, że babcia Natalii, Zofia, była mocno rozchwiana pod względem psychicznym. Skąd takie poglądy? O tym pisać nie chcę, ale przyznam, że jest to bardzo wciągający wątek powieści.

Natalia chce zacząć wszystko od nowa- składa pozew o rozwód, a na dodatek przeprowadza się w rodzinne strony, na wieś. W malowniczej okolicy znajduje się ogromny dom jej dziadków. Romanówka to nazwa domu, a pochodzi ona od Romana- imienia dziadka Natalii, męża Zofii. Czy Natalia, przyzwyczajona do miejskiego gwaru i dostępu do morza da sobie radę na wsi? Czy będzie potrafiła utrzymać ogromny dom, w którym dzieją się bardzo dziwne rzeczy? Czy Natalia wystraszy się pewnych zdarzeń i z podkulonym ogonem wróci do męża, który ciągle zabiega o odbudowanie związku? Jak całą sprawę ocenia Marta- córka pary, dla której rozwód rodziców jest istnym szokiem? Powstało wiele pytań, ale zaspokojenie ciekawości jest bardzo proste. Wystarczy spokojnie usiąść i niespiesznie przeczytać wszystkie rozdziały. Jest to lektura idealna na ponure, jesienne wieczory.

Bardzo podobał mi się także motyw sąsiedzkiej pomocy i ogólnej przyjaźni. Gdy porównany nasze zainteresowanie sąsiadami na wsi i w mieście od razu zauważymy, że mieszkańcy miasta rzadko kiedy oferują sobie nawzajem pomoc. Czy Ty, Drogi Czytelniku, na pewno dobrze wiesz, kto mieszka za ścianą? Mówisz dzień dobry? Zapraszasz na kawę? No właśnie… Kim zatem dla Natalii będzie pani Stasia lub pani weterynarz Karolina? Czy będzie mogła liczyć na nowo poznane osoby? Warto się o tym przekonać.

Ach, nie mogę też zapomnieć, że autorka świetnie podkreśliła przyjaźń człowieka ze zwierzęciem. Natalia stanie się bowiem posiadaczką dwóch kotów i psa. Choć wcześniej w ogóle nie zajmowała się zwierzętami, szybko przywiąże się do swoich czworonogów. Nie bez przyczyny mówi się, że pies to najlepszy KUMPEL człowieka. To, że jedno ze słów piszę wielkimi literami, także nie jest tu przypadkowe. Zerknijcie do książki, a wszystko się wyjaśni!

Nie chcę pisać nic szczegółowego o zaprojektowanym przez pisarkę wątku wojennym- jest on dość skomplikowany, ale pasjonaci historii na pewno go polubią. Warto podkreślić, że opowieść z czasów drugiej wojny światowej trzeba czytać powoli, bo tylko wtedy nie zgubią nas powiązania rodzinne.

Całość „Spadku” oceniam bardzo pozytywnie. Wszystkie wątki śledziłam chętnie, bez zmuszania się. Najbardziej zastanawiałam się, czy Natalia wróci jeszcze do Wiktora. Wszak mówi się, że można dać drugą szansę, ale przecież nic już nigdy nie będzie takie same…

Powieść mogę bez problemu polecić- szczególnie fanom historii i wielbicielom wątków mówiących o nieporozumieniach małżeńskich.

Powieść obyczajowa, która ma wszystko czego moja dusza zapragnęła. Przemyślana, sprawnie napisana i łamiąca schematy. Nie nudzi, za to bawi, straszy i zaskakuje. Mnie się to bardzo dobrze czytało, rozrywkę zapewniło, czas umiliło. 

Natalia ma 50 lat, jedyne czym się dotychczas zajmowała to usługiwanie swojej rodzinie w ich luksusowym domu. Poznajemy ją, gdy jest już w trakcie rozwodu, czemu wcale się nie dziwię. Dziwię się jedynie, że tak długo wytrwała z takim psycholem, córka zresztą też nic lepsza... Zamieszkuje w Romanówce, wiekowej, klimatycznej willi odziedziczonej po dziadkach. Co prawda w zapomnianej przez świat wsi a do środka domu nikt nie zaglądał latami, jednak zawsze to własny kąt, z dala od męża. Pierwsze co, to musi zacząć od generalnego remontu i właśnie... Ktoś jest bardzo niezadowolony z jej przyjazdu a dziadkowie do grobu zabrali tajemnicę, której nikt z nas nie chciałby w rodzinie odkryć. Nie dość, że remontu wymaga willa, Natalia musi zmierzyć się z uporządkowaniem swojego małżeństwa i rodzinnymi sekretami. Nie bez wpływu na całą historię są też koszmary z dzieciństwa, które zaczynają powracać.

Jedyny problem jaki miałam z tą książką, to ten, że ciężko ją było odłożyć w trakcie czytania. Jak ja się na denerwowałam 🙈 Już kiedyś pisałam, bardziej od mało realnego odcinania palców i torturowania w porzuconych magazynach, przerażają mnie sytuacje, które są całkiem prawdopodobne. Np. to, że ktoś wchodzi do domu, w nocy, kiedy Natalia śpi lub próbuje otruć psa na tarasie, to może dla was zabawne, ale na moją wyobraźnię działa bardziej. Mając na uwadze kilka ostatnio przeczytanych "thrillerów obyczajowych", SPADEK bije je na głowę! Rozrywka gwarantowana, czytajcie!

Ta książka to prawdziwe wyzwanie. Po czterdziestu stronach miałam rzucić ją w cholerę. Irytowana zachowaniem bohaterki zmuszałam się, by czytać dalej. Aż dotarłam do setnej strony. Właściwie doczołgałam się. I nagle stało się coś dziwnego. Nurt ciekawości porwał mnie i całkowicie pochłonął. Utopiłam się w akcji jakbym topiła się w rzece, z której ciężko samodzielnie wypłynąć.

Od początku. Oficjalnie stwierdzam, że nic mnie tak nie wkurzało, jak główna bohaterka. To Natalia, czyli chodząca wyrzutnia emocji. Załamuje się i szlocha, by dosłownie za moment otrząsnąć się z tego i zająć czymś zupełnie innym. Jak dla mnie za szybkie tempo. Nie potrafiłam utożsamić się z jej aktualną sytuacją. Popada w paranoję, biega mi po całej książce jak szalona i mam wrażenie, że jej myśli teleportują się z miejsca na miejsce. A za nimi goni ich właścicielka.

Szlag mnie trafiał, gdy czytałam o jej zdziwieniu. Ona się WSZYSTKIEMU dziwi! Mąż mnie zdradzał? Ojej, niemożliwe. Ludzie na wsi wciąż wierzą w zabobony? Ojej! Telefon do mnie? Ojej! (A do kogo, skoro jesteś sama w całym domu i dzwoni TWOJA własna komórka?!)

Dalej. Gdyby mi do domu wparował bez pukania jakiś nieznany typ, szybko nauczyłby się kultury. Tymczasem kobieta robi dobrą minę do złej gry i jeszcze pozwala mu na siebie warczeć.

Planuje jechać do weterynarza ze zwierzakami. Gdy tylko pies pakuje się na siedzenie, ona stwierdza, że powinna tam rozłożyć koc. „Trudno, od teraz będę już wiedziała, jak to jest, gdy się przewozi zwierzaki.” (str. 106). Warto dodać, że jeszcze nawet nie odpaliła silnika. Naprawdę nie mogła wrócić do domu po koc? W ogóle cała ta scena u weterynarza nie pasowała mi do reszty. Jakby na siłę ktoś próbował mnie rozśmieszyć. Dopiero później okazało się, jakie miała znaczenie.

Pewnie zaskoczę Was zatem, że… czekam na drugi tom! Po dotarciu do dwunastego rozdziału, czyli mniej więcej jakoś za 120 stronę, wciągnęłam się w tajemnice i spiski w powieści tak bardzo, że nie byłam w stanie jej odłożyć. Oczywiście sama Natalia dalej działała na mnie jak płachta na byka. Ale zwroty akcji totalnie zaskoczyły, a na końcu wyczułam coś niesamowitego. Dosłownie w ostatniej scenie. Mam nadzieję, że będzie drugi tom, bo gorąco liczę na rozwinięcie tego czegoś.

Mąż Natalii to naprawdę wredny i wyrachowany facet, którego miałam ochotę zdzielić po twarzy za każdym razem, gdy się odzywał. Uważam jednak, że jego postać jest naprawdę dobrze skonstruowana. Choć może wydawać się przerysowany to wiem, że takie typy istnieją naprawdę i zatruwają swoich bliskich.

Genialnym elementem powieści były duchy. Przesunięta firanka, odstawione krzesło, niezamknięte drzwi, choć kobieta sama je zamykała na klucz, pies warczący bez powodu w środku nocy i wiele innych tego typu symptomów przypisywanych szaleństwu. Jest w tym oczywiście drugie dno. I to jakie!

Rozwój akcji oszołomił mnie i kompletnie zapomniałam, czemu wcześniej tak narzekałam (dzięki wielkie za robienie notatek!). Żarliwie pragnęłam wiedzieć, co będzie dalej.

Autorka świetnie poradziła sobie z opisami otoczenia, nawet akcja się nie wlecze, czyta się całkiem szybko, a ciekawość prowadzi czytelnika przez kolejne strony. O ile nie trzeba męczyć monologów Natalii.

Na koniec dodam, że szalenie podoba mi się okładka. Jest ciepła, spokojna i urocza. To ona w pierwszej kolejności przyciągnęła mnie do Spadku.

Sama nie wiem jak ocenić tę książkę, bo z jednej strony była ciekawa, a tacy bohaterowie jak Wiktor, Marta czy starsza sąsiadka to kawał dobrej pracy. Z drugiej słaba korekta i Natalia prawie mnie pokonały. Właśnie przez tę bohaterkę prawie odrzuciłam książkę, która okazała się tak niesamowita w kulminacyjnych momentach, skrywająca tyle ciekawych rzeczy. Czuję żal na samą myśl, że mogłam tego nie doczytać.

http://www.piorkonabiurko.pl/powiesci/spadek-beata-dmowska/

Lubię czytać obyczajówki, bo są dla mnie przyjemnym oderwaniem się od natłoku obowiązków. I biorąc się za Spadek, myślałam, że z taką książką będę miała do czynienia. Myliłam się, ale przecież każdy popełnia błędy.

Książka nawet nie ma miłosnego wątku! To powieść zawierająca wartką akcję i tajemnice, z którymi musi uporać się Natalia. Zostawiła męża, zaczęła życie w nowym miejscu i obawia się, że ma urojenia. Na dodatek ktoś bardzo się stara, by uciekła z krzykiem z Romanówki.

Nie powiem, że przywiązałam się do bohaterki. Czasami za bardzo mnie irytowało, bym ją polubiła. Poza tym początek trochę się ciągnął i Natalia straciła moją sympatię. Później byłam wobec niej neutralna.

W Romanówce nasza bohaterka ma bardzo wiele planów. Zamierza otworzyć pensjonat, ale najpierw musi doprowadzić budynek do stanu używalności. W między czasie wiele spraw z przeszłości wychodzi na jaw, a w głowie Natalii zasiewa się pewna wątpliwość. Nie wie, czy jej babcia faktycznie miała urojenia, czy może każdy próbował jej to wmówić?

Fabuła została dobrze przemyślana i zaplanowana. Krok po kroku czytelnik może odkrywać tajemnice Romanówki. W powieści jest pełno intryg, niedomówień. To zdecydowanie działa na korzyść, ale są też złe momenty, jak dialogi.

No, niektóre doprowadziły mnie do szewskiej pasji. Były tak infantylne i głupie. Nikt tak ze sobą nie rozmawia, więc nie wiem, czemu autorka uznała, że to będzie dobre i ciekawe. To naprawdę odrzucało. Beata Dmowska powinna przeczytać te dialogi na głos, a później stwierdzić, czy się nadają. Bo mogę Was zapewnić, że były tragiczne i bardzo dziecinne.

Jest to powieść złożona z plusów i minusów. Mimo że nie wpisuje się w mój kanon ulubionych książek, to sądzę, że wielu może przypaść do gustu. Ona nie była zła pod względem fabularnym, ciągle się coś działo, była akcja i zero przestojów. Ale Natalia nie pozostanie moją przyjaciółką i błagam, niech nauczy się rozmawiać z ludźmi.

Dzisiaj mam dla Was książkę, po której nie spodziewałam się wiele, a bardzo zaskoczyła mnie tym co w sobie skrywała. Zdecydowałam się na nią trochę z myślą o okresie świątecznym, że idealnie nada się pod kocyk z ciepłą herbatką. No i to sprawdziło się w stu procentach, a dostałam jeszcze więcej. Tak więc zapraszam Was na moją opinię na temat książki Spadek, autorstwa Beaty Dmowskiej.

Natalia próbuje ratować swój związek po zdradach męża, jednak nic nie toczy się tak jakby tego chciała. Postanawia więc przeprowadzić się na wieś, do domu, który odziedziczyła po zmarłych dziadkach. Tam chce poukładać swoje życie, a także postanawia przekształcić to miejsce w pensjonat. Ktoś bardzo źle życzy Natalii i okazuje się, że oprócz domu, w spadku dostała pokaźną listę kłopotów i trudnych spraw do załatwienia, a ponadto przyjdzie jej się zmierzyć z rodzinną tajemniczą historią.

Zakładałam od samego początku, że będzie to książka, która będzie umilała moje około świąteczne wieczory, po tych wszystkich przygotowaniach i porządkach. Tutaj pojawił się pierwszy błąd w moich założeniach, bo jak zaczęłam to nie mogłam się oderwać od czytania. Ale takich zaskoczeń było więcej dzięki czemu, ta pozycja tak bardzo mi się spodobała.

Dużym zaskoczeniem było dla mnie to, że tutaj wątek miłosny występuje naprawdę w bardzo niewielkim stopniu. Wiecie jak to jest, w typowych obyczajówkach Natalię z opresji wybawiłby książę na białym rumaku, a później żyliby sobie długo i szczęśliwie. Już chyba przywyknęłam do tego, że tak się właśnie dzieje i tego się spodziewałam, a tutaj autorka pokazuje, że można i da się inaczej i wypada to rewelacyjnie na tle innych książek.

Beata Dmowska kreuje postać, która ewoluuje na oczach czytelnika. Początkowo jest to postać dosyć nijaka, ale oczywiście jako osoba, która z czasem, mimo kłód, które co chwilę ktoś jej rzuca pod nogi, staje się bohaterką, która wie czego chce i dąży do osiągnięcia celu, który sobie wyznaczyła. Na kartach tej książki, czytelnik ma okazję poznać głęboką postać, której kibicuje się z całego serca, aby jej się wszystko udało. No przynajmniej ja tak miałam. No i chyba jest to jedna z lepiej napisanych postaci kobiecych w książce obyczajowej z jaką mogłam się spotkać w ostatnim czasie.

Bez wahania mogę stwierdzić, że najmocniejszą stroną tej książki jest zdecydowanie wątek spod znaku thrillera, który autorka wplata w życie głównej bohaterki. Ta historia mogła się potoczyć zupełnie inaczej i jak większość obyczajówek iść ścieżką utartych schematów, jednak autorka postawiła na coś innego i dzięki temu ta pozycja jest tak dobra.

Pomysł na fabułę jest dosyć ciekawy i zaskakujący, jak już chyba wspomniałam milion razy. Czytałam tę historię z wielką przyjemnością i przypuszczam, że nie jest to książka, z gatunku tych o których zapomina się zaraz po zamknięciu. Nie mogłam się oderwać od książki i czytałam w każdej możliwej wolnej chwili. Także moje założenia o książce na kilka wieczorów legły w gruzach, ale ja się bardzo z tego cieszę.

Podoba mi się to, że zagadka, która występuje w tej historii, jest przed czytelnikiem odsłaniana bardzo ostrożnie i autorka świadomie dawkuje informację, tak aby czytając nie móc za bardzo do przodu się domyślać jakie będzie jej rozwiązanie. Polubiłam się chyba ze stylem jakim posługuje się Dmowska i z tym jak kreuje całość swojej książki, ponieważ nie mogłam się od niej oderwać do ostatniej strony.

Polecam Wam tę pozycję, bo jeśli ja Was nie przekonałam, że nie jest to typowa obyczajówka, to sami musicie koniecznie to sprawdzić. Ja się nie mogę doczekać innych książek autorki, bo jestem bardzo ciekawa, w która stronę rozwinie się jej pisarski warsztat.

To debiut rodzimej autorki, który bardzo szybko i przyjemnie się czyta.

Książka to połączenie sensacji, kryminału i literatury obyczajowej w jednym z bardzo ciekawym pomysłem na fabułę. Jednak to intrygujący kryminalny wątek wysuwa się na pierwszy plan i trzyma czytelnika w napięciu. Mnóstwo tu tajemnic, zagadek, niedopowiedzeń, zwrotów akcji i zaskakujące zakończenie.

Główna bohaterka Natalia Korolczuk przez bardzo długi czas nie widziała, albo nie chciała dostrzec, że jej mąż Wiktor, dobrze zarabiający architekt, ją zdradza. Podporządkowała się jego wizji małżeństwa, prowadząc nienagannie dom i wychowując córkę. Niestety to wcale nie ustrzegło jej przez zdradą, której mąż stale się wypiera. Natalia jednak decyduje się na złożenie pozwu o rozwód i tym samym próbuje zakończyć swoje dotychczasowe życie. Przenosi się na wieś, do Romanówki, domu odziedziczonego po dziadkach.

Dom wymaga generalnego remontu, bo przez szereg lat nikt o niego nie dbał i popadł w ruinę. Początkowo dla Natalii ma być on chwilowym schronieniem, ale z czasem kobieta decyduje, że chce w nim zatrzymać się na stałe i rozpocząć nowe życie, a siedlisko przekształcić na pensjonat. Dom jednak nie cieszy się zbyt dobrą sławą w okolicy, ponieważ mieszkańcy Dąbrowa uważają, że zamieszkuje go duch, którym jest babka kobiety, Zofia. Popełniła ona przed laty samobójstwo, co poprzedzone było jej chorobą psychiczną. O Natalię, po śmierci matki, troszczył się dziadek, który izolował ją od chorej babci. W domu jednak zaczynają dziać się dziwne rzeczy, Natalia wraca myślami do przeszłości i zaczyna odkrywać, że nie wszystko było takie, jak jej się wydawało. Rozbrzmiewająca w domu muzyka, zabawki zmieniające miejsce, zniknięcie męża, to wszystko zaczyna przerażać kobietę. Czyżby jej pobyt w Romanówce był komuś nie na rękę? Dodatkowo Natalia odkrywa listy, które pisała siostra babki mieszkająca w Londynie, pełne zagadek, oraz ukryte pod podłogą pomieszczenie z wyrytym na ścianie napisem "Umieram".

Jesteście ciekawi zakończenia historii? Jeśli tak, to koniecznie sięgnijcie po książkę. Jedynym jej mankamentem jest niezbyt starannie zrobiona korekta. Ja natomiast czekam na kolejną powieść autorki.

Czasem potrzeba radykalnych decyzji, aby zmienić swoje życie na lepsze. To niełatwe zadanie, zwłaszcza w sytuacji, gdy ciągle napotykamy na swojej drodze przeszkody. Czy maczają w tym palce nadprzyrodzone siły? A może prawda jest prostsza?

Rok zaczynam od debiutu — i to z naszego rodzimego rynku wydawniczego! Beata Dmowska w końcu spełniła swoje marzenie, znalazła czas na stworzenie konkretnej powieści, a pisać lubiła już od lat licealnych. Tym sposobem w ręce czytelników wpadł „Spadek”, czyli historia, która okazała się zaskoczeniem. Stwierdziłam, że z pewnych osobistych względów nie mam siły na literaturę wymagającą ode mnie maksymalnego skupienia. Dlatego nadeszła pora, aby sięgnąć po coś lżejszego. Uznałam, iż książka Dmowskiej może być dobrym wyborem, choć troszkę obawiałam się infantylnego romansu, takiego przyprawiającego o ból głowy. Mój strach prędko został rozwiany, bowiem „Spadek” to powieść naprawdę zajmująca, całkiem dobrze skonstruowana, potrafiąca wciągnąć. Czas z nią spędzony minął mi bardzo szybko, zdołałam oderwać myśli od rzeczywistości, na co liczyłam. Warto dać autorce szansę, drzemie w niej potencjał!

Gdybym miała sklasyfikować tę książkę w ramach jednego gatunku, to byłoby mi trudno. Trochę klasycznej „obyczajówki”, a do tego wątki kryminalne, sensacyjne. Amatorzy romansów mogą poczuć się rozczarowani, bo próżno w dialogach szukać wyrazów gorącej miłości. Natomiast akcja kręci się wokół rodzinnych tajemnic, skupionych w domu, gdzie rzekomo straszy duch babci głównej bohaterki. Beata Dmowska łączy ze sobą sielską wieś i sekrety, które wywracają życie Natalii do góry nogami, a kolejne wydarzenia sprawiają, że nie jest łatwo odgadnąć zakończenie. Ta nutka niepewności bardzo mi się spodobała, dzięki utrzymywaniu napięcia zawsze lektura zawsze nabiera blasku.

Chciałabym zwrócić uwagę na sam styl autorki, zasługuje na uznanie. Czuć, że pisanie to dla niej przyjemność, a głowa kipi od pomysłów. Może trudno w to uwierzyć, ale w książce znajdziemy również wątki komediowe! Chyba mamy podobne poczucie humoru, ponieważ niejednokrotnie śmiałam się pod nosem, gdy czytałam dane fragmenty. Ogólnie, dobrze się z tym „Spadkiem” bawiłam, całkiem możliwe, iż jeszcze wrócę do tej fabuły, a już na pewno poczekam na kolejne publikacje Beaty Dmowskiej. Trzymam kciuki rozwój jej kariery.

Wspominana już Natalia, główna bohaterka, od razu wzbudziła moją sympatię. Miło skonstruowana postać, po prostu ludzka, ze swoimi problemami, marzeniami, zaletami i wadami. Natomiast w prawie samych negatywach można opisać jej męża oraz córkę, osoby roszczeniowe, pozbawione umiejętności głębszego patrzenia. Oczywiście, nie jest to żaden zarzut w stronę autorki. Antagoniści są niezbędni, zawsze dodają do powieści odrobinę pikanterii, kiedy śledzi się ich poczynania. W tym przypadku, zwłaszcza Wiktora, jednak nie chcę za wiele zdradzać! Cała plejada bohaterów, wywołujących różnorakie emocje. Czy mogę się do czegoś doczepić? Chyba nie. „Spadek” świetnie wypada wśród fabuł, które zwyczajnie powinny dostarczyć czytelnikowi rozrywki.

Boże Narodzenie już minęło, ale warto podzielić się książką. Jeśli macie wokół siebie mamę, babcię lub siostrę przepadające za literaturą prostą, acz nie prostacką, to koniecznie musicie im zarekomendować debiut Beaty Dmowskiej. Kto wie, może wkrótce ukaże się kontynuacja? Szczerze, trochę na to liczę, bo szkoda byłoby zmarnować pisarski talent. Oby autorka szła w tym samym kierunku. Wspaniała propozycja do poczytania pod kocem, gdy mamy ochotę odpocząć po ciężkim dniu. Dużo w tym tajemnic, lecz też uśmiechu.

W tym roku tak się złożyło, że przyjechałam do domu moich dziadków na Święta, który to teraz mocno się różni od tego, co pamiętam z dzieciństwa. Zniknął piec, w którym babcia piekła chleb, zmieniły się kolory ścian, pojawiło się parę drobiazgów, których nie pamiętam aby były za dzieciaka. Na całe szczęście dziadkowie nie za bardzo się zmienili. Wciąż mają różny stosunek do mnie. Babcia przyznała, że dalej traktuje mnie jak małą dziewczynkę, podczas gdy dziadek już widzi we mnie kogoś dorosłego. Nie umiem określić, z kim jestem bardziej zżyta, wydaje mi się, że z obojgiem tak samo.

Natalia, główna bohaterka debiutanckiej powieści Beaty Dmowskiej "Spadek" nie ma takiego dylematu. Zdecydowanie woli swojego dziadka, od chorej psychicznie babci. Gdy po latach wraca do swojego rodzinnego domu zwanego Romanówką (nazwa pochodzi od imienia jej dziadka - Romana), pewne zakopane w jej podświadomości wspomnienia nagle odżywają. Na domiar złego, każdy we wsi uważa, że w jej domu straszy duch zmarłej Zofii - babci Natalii, a jej mąż Wiktor, który nagle znów pojawia się w życiu bohaterki, pragnie, aby kobieta do niego wróciła. Próbuje jej wmówić, że jest chora tak samo, jak jej babka. Z dnia na dzień sytuacja się pogarsza. Na jaw wychodzą rodzinne sekrety, a Natalia zaczyna wątpić w krystaliczny obraz dziadka, który stworzyła za dziecka.

Książkę czytało mi się niezwykle przyjemnie. Bardzo podobało mi się zestawienie spokojnej na pierwszy rzut oka wsi, z rodzinnymi sekretami, które wywracają życie bohaterki do góry nogami. Ciągłe zwroty akcji, przeplatające się z wspomnieniami Natalii powodowały, że chciałam jak najszybciej skończyć lekturę i sprawdzić, co tak naprawdę działo się w Romanówce i czy Zofia była aż tak chora, jak wszyscy mówili. Zakończenie mnie całkowicie zaskoczyło. Nie spodziewałam się takiego obrotu spraw.

Podobała mi się kreacja bohaterów. Z Natalią zżyłam się niemal od razu, chociażby ze względu na to, że jest moją imienniczką oraz podobnie jak ja mieszkała kiedyś na wsi i z niej wyjechała, żeby po latach móc tam wrócić. Jedyną postacią, której naprawdę nie znosiłam, była córka Natalii i Wiktora - Marta. Mimo że była dorosła, zachowywała się jak mała, rozpuszczona dziewczynka, robiąca awanturę za każdym razem, kiedy coś nie szło po jej myśli. Zazwyczaj jeżeli negatywnie oceniane przeze mnie postacie, robią coś dobrego dla głównego bohatera, jestem w stanie im przebaczyć i obdarzyć pewnego rodzaju sympatią, ale jakoś u Marty nie mogłam się na to zdobyć. Może przy końcu nie lubiłam jej trochę mniej, jednak zdecydowanie nie jest to moja ulubiona postać.

Książka nie jest romansem, jak to na początku założyłam. Raczej powiedziałabym, że to powieść obyczajowa, gdzie występuje wątek kryminalny(biorąc pod uwagę fakt, że zostało popełnione morderstwo).

Jeżeli ktoś szuka lektury, z którą ciekawie mógłby spędzić wieczór, to serdecznie ją polecam.