Wszystkie moje kobiety. Przebudzenie

Recenzję można przeczytać również na: booksureourworld.blogspot.com

Jako naukowiec myślał, że wszystko da się wyliczyć, poddać odpowiednim równaniom. Zawsze sądził, że każdą sytuację określają odpowiednie zależności. Zmienił swój punkt widzenia, dopiero gdy kilkukrotnie otarł się o śmierć, leżąc w śpiączce w jednej z klinik w Amsterdamie. One jednak go nie opuściły. Wszystkie jego kobiety zostały przy nim, chociaż je zranił, zdradził, zostawił, wywrócił ich świat o sto osiemdziesiąt stopni. Kim był dla nich? Ile dla nich znaczył i co zmienił w ich życiu? Co mu zawdzięczały, a czym ich zawiódł?

"Wszystkie moje kobiety. Przebudzenie" to moje pierwsze spotkanie z twórczością Janusza Leona Wiśniewskiego, więc nie mam porównania do innych jego dzieł. Według Wydawnictwa Znak Literanova jest to najbardziej osobista i pouczająca powieść tego pisarza. Nie wiem, czy rzeczywiście tak jest, ale niektóre wątki z pewnością zostały zaczerpnięte z życia. Być może nawet przydarzyły się samemu autorowi. Sądzę tak, ponieważ nie dałoby się tak trafnie oddać uczuć towarzyszących konkretnym związkom i wydarzeniom bez przeżycia czegoś takiego osobiście.

Z pewnością mogę stwierdzić, że bardzo mi się spodobał sposób opisywania przez Janusza Leona Wiśniewskiego miłości i jej różnych oblicz. Przedstawił on czytelnikowi sposób widzenia mężczyzny kochającego i kochanego przez odmienne typy kobiet. Pokazał, że można okazywać i przeżywać uczucie na wiele sposobów.

Istnieje jednak druga strona medalu. Bardzo przytłaczało mnie to, że większość książki dotyczyła seksu. Prawie cały czas była o nim mowa. Oczywiście wiem, że jest to nieodłączna część miłości, ale nie wszystko się przecież kręci wokół niego i da się bez niego żyć.

Kolejna kwestia, jaka zwróciła moją uwagę, to wielowątkowość tego utworu i pewnego rodzaju przeciąganie. Takie "paplanie trzy po trzy". Z jednej strony podobało mi się to, bo czytelnik mógł lepiej poznać bohaterów, ich życie, osobowość. Z drugiej strony jednak takie przedłużanie momentami mnie męczyło. Ilość retrospekcji, najróżniejszych postaci i związanych z nimi wydarzeń sprawiała, że nie dało się tego czytać jednym ciągiem, lecz trzeba było robić sobie przerwę od tej powieści. Było to dość ciężkie, ponieważ w książce "Wszystkie moje kobiety. Przebudzenie" nie został zastosowany podział na rozdziały, lecz można wyróżnić w niej zaledwie trzy części. To właśnie przez te lekko nużące wątki zapoznanie się z całością tekstu zajęło mi bardzo dużo czasu.

Ciekawym zabiegiem wydało mi się to, że nie nazwano głównego bohatera. Wyobraźcie sobie, że przez ponad pięćset stron ani razu nie wymieniono jego imienia. Dodatkowo narracja jest trzecioosobowa. Moim zdaniem mogło to służyć temu, aby osoba czytając powieść, szybciej się do niego przywiązała, a może nawet się z nim zidentyfikowała.

Myślę, że "Wszystkie moje kobiety. Przebudzenie" to bardzo mądra i pouczająca powieść o życiu, zdradzie, przebaczeniu, a także o miłości rodzicielskiej. Pokazuje, że czas leczy rany, chociaż pozostawia blizny. Swoją nieszablonowością, bogatym językiem oraz męskim punktem widzenia zachwyca i wciąga. Bohaterzy odsłaniają przed czytelnikiem swoją duszę i osobowość za pomocą różnych sytuacji. Mimo niektórych cech, które nie przypadły mi do gustu, polecam ją osobom, które chciałyby zacząć swoją przygodę z twórczością Janusza Leona Wiśniewskiego. Ja z pewnością sięgnę po inne powieści tego autora.

Miałam już okazję kilkukrotnie czytać książki tego autora. I muszę przyznać, wszystkie były ciekawe i zyskały moją sympatię. Jednak jego najnowsze dzieło, powaliło mnie wręcz na kolana. Książka nie należy do najłatwiejszych, czytanie jej w wielu miejscach zmusza do refleksji i zastanowienia się nad… nad sensem życia? Myślę, że ten banał idealnie tutaj pasuje. Osobiście muszę przyznać, że chciałabym tak samo jak autor przeżyć taką „przygodę”, aby móc rozliczyć się niejako z przeszłością, z dawnymi sprawami i ludźmi. Choć muszę przyznać, że czytając książkę miałam mieszane uczucia co do bohatera i jego kobiecych „znajomych”. Dla mnie ta książka i przeżycia bohatera, to nic innego jak jego spowiedź z dotychczasowego życia, to takie rozliczenie się z przeszłością i chęć otrzymania rozgrzeszenia. Okładka książki początkowo wydała mi się dość mocno erotyczna, jednak ostatecznie uznałam, że okładka jest bardziej zmysłowa niż erotyczna. A sama książka jest godna polecenia. Mogę nawet stwierdzić, że ta książka jest najlepsza, z wszystkich dzieł autora.

Z twórczością Janusza Leona Wiśniewskiego miałam przyjemność spotkać się już niejeden raz, ale od czasu, gdy zaczęłam prowadzić bloga, czyli gdzieś od około trzech lat cały czas mijałam się z jego powieściami z przyczyn prozaicznych tj. brak czasu, czy inne zobowiązania recenzyjne. Więc gdy dostałam maila z propozycją zrecenzowania jego najnowszej powieści ani chwili się nie zastanawiałam i szybko napisałam wiadomość zwrotną, w której poprosiłam o egzemplarz. Nadmienię jeszcze, że twórczość pana Wiśniewskiego nigdy mnie nie zawiodła i przeczuwałam, że tym razem będzie tak samo. Czy miałam rację? Zapraszam na recenzję.

On to bardzo ceniony naukowiec, któremu wydawało się, że wszystko da się wyjaśnić, zapisać w liczbach, równaniach, a życiem rządzi prawdopodobieństwo i logika. Tak było do momentu, kiedy po miesiącach w śpiączce obudził się w klinice w Amsterdamie. Mężczyzna otarł się o śmierć i przeżył szok, gdy dowiedział się, że przespał ostatnie pół roku. Podczas dochodzenia do siebie w szpitalnym łóżku, zaczął rozmyślać nad swoim życiem i kobietach, które były dla niego ważne, a które skrzywdził, zdradził i upokorzył. Wszystkie te kobiety odwiedziły go, gdy trwał w śpiączce... Dlaczego postanowiły czuwać przy jego łóżku?

"Kim był dla nich? Kim one były dla niego? Której był coś winien, której kiedyś podarował za mało, a która była mu wdzięczna?

"Wszystkie moje kobiety. Przebudzenie" to kawał świetnej powieści obyczajowej i myślę, że miłośnicy tego gatunku literackiego (szczególnie kobiety) będą tą książką zachwyceni. Ja uwielbiam takie powieści, które są niezwykle osobiste, ogromnie realistyczne i emocjonalne, choć zapewniam Was, że autor nie zagrał na moich emocjach. One są, pojawiają się tak samo, jak w prawdziwym życiu, ale przy czytaniu nie wyciskają łez. Akcja książki toczy się spokojnym tempem i nie ma co liczyć na jakieś spektakularne wydarzenia, czy nieoczekiwane zwroty akcji. W tej powieści na wszystko jest czas i wszystko płynie stałym rytmem, który na pewno nie jest nużący, jest wręcz zupełnie odwrotnie, bo historia życia bohatera i jego kobiet, jest niezwykle ciekawa i pochłaniająca. Zdecydowanie nie jest to książka, którą przeczytacie w kilka godzin, mnie samej zajęło to kilka dni, ale ja mam tak z każdą książką pana Wiśniewskiego, zawsze je chłonę całą sobą i dawkuję sobie przyjemność czytania, więc może jednak z Wami będzie zupełnie inaczej. Ale i tak uważam, że to powieść, w którą warto się zagłębić, by dobrze zrozumieć postępowanie głównego bohatera. Uwielbiam styl, jakim posługuje się autor, jest on piękny, niepowtarzalny po prostu jedyny w swoim rodzaju, który zapewnia mi ogromną przyjemność podczas czytania.

Powieść ta pełna jest refleksji nad relacjami damsko-męskimi, nad miłością i ogólnie nad uczuciami. To także książka o ludzkich błędach i życiowych porażkach. To po prostu słodko-gorzka historia o prawdziwym życiu i relacjach międzyludzkich.

Polecam Wam tę powieść z czystym sumieniem, bo obok tej historii nie można przejść obojętnie. To opowieść, która zapada w pamięci i robi wrażenie, no ale przecież napisał ją Janusz Leon Wiśniewski, więc wszystko jasne.

Za możliwość przeczytania książki dziękuję wydawnictwu Znak.

Głównym bohaterem powieści jest mężczyzna w średnim wieku, który po sześciu miesiącach śpiączki budzi się w szpitalu. Nie ma pojęcia co działo się z nim przez ten czas, ale doskonale pamięta swoje życie przed tym wydarzeniem. Wie, że jest cenionym matematykiem, wykładowcą i niezbyt dobrym ojcem. Co więcej jest również rozwodnikiem i "miłostką" kilku silnych, niezależnych i pięknych kobiet. One wszystkie zostały przez niego zranione, odrzucone i upokorzone, ale to właśnie te kobiety postanawiają być przy nim w chwili największej tragedii. Czy bohater będzie umiał wybrać spośród nich tą jedyną?

O twórczości Pana Wiśniewskiego słyszałam dużo dobrego, ale nigdy jakoś nie było mi z nim po drodze. W szkole z chęcią czytałam fragmenty jego utworów, lecz nigdy nie zdecydowałam się na przeczytanie ich w całości. Jednak kiedy otrzymałam propozycję zrecenzowania "Wszystkich moich kobiet" postanowiłam zaryzykować i przekonać się przede wszystkim o co tyle szumu. Co więcej piękna oprawa graficzna strasznie mnie intrygowała, a sami doskonale wiecie jaką mam słabość do cudownych okładek. Spójrzcie tylko na nią, czyż nie jest ona piękna? A oprócz tego sam opis wydał mi się naprawdę interesujący, więc doszłam do wniosku, że nic nie stracę dając szansę autorowi.

Tę książkę miałam zamiar skończyć jeszcze przed poprzednim weekendem, ale niestety tak się nie stało, ponieważ nie chciałam tak szybko pożegnać się z poznaną historią. Teraz kiedy jestem po przeczytaniu "Wszystkich moich kobiet", mogę z pełną determinacją napisać, iż nie jest to lektura na jeden wieczór, ponieważ trzeba się nią jak najdłużej rozkoszować i czytać ją w pełnym skupieniu oraz zrozumieniu. Z pewnością tej książki nie da się "połknąć" na raz, ponieważ kiedy poznacie szczegóły z życia głównego bohatera, wielokrotnie będziecie przerywali czytanie i oddacie się chwilowej zadumie. A wierzcie mi, że postępowanie matematyka nie jest zawsze dobre. Ba, jestem prawie pewna, iż niektóre jego zachowania wyprowadzą Was z równowagi.

Skoro już zaczęłam temat głównego bohatera to muszę przyznać, że mam wobec niego bardzo mieszane uczucia. Skłamałabym pisząc, iż jest on postacią bez wad, ponieważ ma ich naprawdę mnóstwo. Jeśli miałabym go opisać to z pewnością nazwałabym go egoistą, hipokrytą i tchórzem. Nic nie poradzę, ale naprawdę chwilami nie mogłam zrozumieć jego zachowania. Niby był cenionym naukowcem z listą sukcesów, lecz jak dla mnie w życiu prywatnym odniósł klęskę i to ze swojej winy. Bawił się uczuciami kobiet, ale zawsze znajdował usprawiedliwienie swojego zachowania. Przecież nie ma nic złego w zdradzaniu prawda? Albo w zwodzeniu młodej dziewczyny przez kilkanaście miesięcy. Oczywiście w tej chwili kipię ironią.

Jednak cała ta kreacja bohatera była przez Pana Wiśniewskiego dokładnie przemyślana. Moim zdaniem w literaturze potrzebujemy takich postaci, aby w naszym życiu unikać podobnych zachowań. Nasz ceniony matematyk był tylko człowiekiem, który chciał mieć wszystko - doskonałe projekty, ciekawe wykłady, ciepły i rodzinny dom z ukochaną kobietą na czele. Jednak gdzieś po drodze się bardzo pogubił i zaniedbał to co powinno być dla niego priorytetem - własną córkę. Ogólnie muszę przyznać, że jestem pod ogromnym wrażeniem twórczości Pana Janusza, bo na zaledwie 576 stronach opisał upadek i walkę człowieka o lepsze jutro.

Moim zdaniem ta lektura jest o życiu - prawdziwym, szczerym i chwilami brutalnym. Pan Wiśniewski na kartach swojej powieści ukazał nam portret człowieka, który pragnie być kochanym i docenionym, a sam nie potrafi cieszyć się z tego co ma. To również obraz kobiet - pięknych, silnych i niezależnych, a jednak czasem bardzo naiwnych jeśli chodzi o strefę uczuciową. Tak naprawdę w tej powieści znajdziecie wszystko - upadek, ból, rozczarowanie, tęsknotę, poczucie winy, śmierć i miłość. Właśnie ta powieść pokazuje nam, że na świecie nie ma niczego czarnego albo białego, wszystko ma swoje cienie i blaski.

Czego jeszcze możecie się spodziewać po "Wszystkich moich kobietach". Na pewno przygotujcie się na skomplikowane relacje damsko - męskie, bohatera z wieloma twarzami i na przeróżne portrety kobiet, które są gotowe poświęcić swoją godność, aby być z ukochanym mężczyzną. To również historia ojca, kochanka, męża i naukowca, który z niesamowitą szczerością opowiada o swoich losach. Jestem pewna, że po lekturze powieści Pana Wiśniewskiego będziecie w pełni usatysfakcjonowani

W złości mamy skłonność do nieprzemyślanego wypowiadania przykrych słów i prób natychmiastowego zerwania kontaktu. Tymczasem, jeśli spędzimy z kimś chociażby kawałek życia i mamy z nim wspólne wspomnienia, to okazuje się, że taka relacja nigdy definitywnie się nie kończy i w sytuacji nieszczęścia decydujemy się na „zakopanie wojennego topora”. Uczy o tym również Janusz Leon Wiśniewski, który w swojej książce „Wszystkie moje kobiety” pokazuje, że chociaż główny bohater zwykle jest skoncentrowany tylko na sobie, a kobiety traktuje jako mniej lub bardziej ważne chwilowe towarzyszki życia, to wszystkie one zdają się wybaczać mu wyrządzone krzywdy, gdy nagle zapada w śpiączkę. One go zadziwiają, ale i byłyby zapewne zaskoczone, jak wiele o nich myśli i jak podświadomie są dla niego ważne. Okładkowe określenie, że tą książką J.L. Wiśniewski oddaje hołd kobietom, wydaje się być na wyrost. Wydaje się, że głównym przesłaniem i wartością tej książki jest jednak stwierdzenie, że jeśli ktoś jest dla nas ważny, to choćby i odszedł, nigdy nie znika. Wiśniewski zdaje się zachęcać nas do tego, byśmy pomyśleli o relacjach międzyludzkich mimo codziennego zabiegania, a nie dopiero w chwili niespodziewanego nieszczęścia.

Podobno niekiedy trzeba otrzeć się o śmierć, by zrozumieć co w życiu jest naprawdę ważne. Tak brutalna i wstrząsająca sytuacja skłania nie tylko do głębokich przemyśleń, ale przede wszystkim do zrobienia starannego rachunku sumienia. Tak właśnie było w przypadku naszego głównego bohatera, który niespodziewanie budzi się w klinice a w Amsterdamie oraz dowiaduje się, iż przez pól roku leżał w śpiączce.

Dla zapracowanego, cenionego matematyka sześć miesięcy bezczynności jest czymś niewyobrażalnym, a wygląda na to, że jeszcze sporo czasu będzie przywiązany do łóżka. To jednak dopiero początek szokujących wiadomości. Okazuje się, że gdy leżał w szpitalu, oderwany od rzeczywistości, odwiedzały go różne kobiety, z którymi był związany w przeszłości. Przyjechały do niego nie bacząc na odległość czy krzywdy, jakie dawniej im wyczynił. Bez względu na wszystko pragnęły go jeszcze raz zobaczyć, czuwały przy jego łóżku, modliły się za niego, poświęciły mu swój czas.

"Każdej z nich wyrządził krzywdę, każdą z pewnością rozczarował, na swój sposób poniżył, każdej mniej lub bardziej poharatał życie i sprawił wiele bólu, każda miała powód, aby czuć do niego żal i chcieć go wymazać ze swojej pamięci. A jednak tego nie uczyniły. Inaczej przecież nie byłoby ich tutaj."

Okazuje się, że mężczyzna miał naprawdę bogate życie miłosne i nie zawsze postępował słusznie. Poznajemy wszystkie wspomnienia dotyczące jego dawnych sympatii, dowiadujemy się, jak je poznał, co w nich kochał, jaki był wobec nich, a także jak potem wyglądały rozstania oraz co było ich przyczyną.

Dopiero teraz, po wielu latach dostrzega, jakim był egoistą i jak bardzo je skrzywdził. Wiele do myślenia daje mu również zachowanie personelu szpitala, w którym przebywa. Wszyscy są jak wielka rodzina, pełni ciepła i dobroci. Bezinteresownie dbają o niego, pomagają znacznie więcej, niż wymagają tego ustalone odgórnie obowiązki. Ta cała sytuacja jest zupełnym przeciwieństwem jego dotychczasowego zachowania, przez co pozwala mu zupełnie inaczej spojrzeć na własne życie. Troska tych ludzi, a także pamięć i dobro okazane przez byłe kochanki, uświadamiają mu, jak podłym był człowiekiem. Dociera do niego również to, iż praca czy wolność nie są największą wartością.

To moje pierwsze spotkanie z twórczością Janusza Leona Wiśniewskiego, ale jestem bardzo mile zaskoczona. Bezsprzecznie styl autora jest bogaty, wyjątkowy i niezwykle barwny. Dodatkowym atutem są liczne ciekawostki z zakresu psychologii czy seksuologii, które zostały subtelnie wplecione w fabułę. Nadaje to powieści niepowtarzalny klimat, a także skłania czytelnika do refleksji, praktycznie po każdej kolejnej przeczytanej stronie. Nie jest to banalna, lekka historia na jeden wieczór. Książka wręcz poraża swoją głębią i mądrością oraz sprawia, że chcemy się nią rozkoszować jak najdłużej, w spokoju i pełnym skupieniu.

Niewątpliwie na plus zasługują liczne, doskonale wykreowane postacie. Są one różnorodne i bardzo interesujące, każda nas czegoś uczy, każda wnosi coś nowego do naszego życia. Bohaterów jest naprawdę sporo, tak więc mamy możliwość ujrzenia zarówno męskiego, jak i damskiego punktu widzenia. Przede wszystkim poznajemy jednak dawne sympatie pacjenta obudzonego ze śpiączki. Genialne ukazane zostały różne oblicza miłości, a także skomplikowane, niepowtarzalne stosunki damsko-męskie.

„Z każdą z nich był przez dłuższy lub krótszy czas szczęśliwy. I każda była dla niego ważna. Każdej darował swoją uwagę, czułość, każdą otaczał opieką. Chciał, aby i one były z nim szczęśliwe. Ale tylko wtedy, kiedy znajdowali się blisko siebie.”

Autor w wspaniały, ale autentyczny sposób udowadnia nam również, iż nic nie dzieje się bez przyczyny, a każdą osobę w naszym życiu spotykamy w jakimś ważnym celu. Ludzka egzystencja jest pozbawiona zbiegów okoliczności.

"Przypadkowe spotkania nie są wcale przypadkowe. Ale to się wie dopiero po latach..."

Powieść "Wszystkie moje kobiety. Przebudzenie" uświadamia, iż życie w ciągłym biegu i całkowite poświęcenie się karierze zawodowej, nie tylko nie zapewni nam szczęścia, ale również skrzywdzi naszych bliskich. Te zaniedbanie możemy dostrzec dopiero po latach, niestety już będzie za późno. Intensywnie przeżywamy cierpienie bohatera, gdy uzmysławia sobie, że nie był idealnym ojcem. Moim zdaniem, powinniśmy wyciągnąć wnioski z jego postępowania i zatrzymać się choć na chwilę, zacząć w pełni żyć, a nie tylko podążać za zawodowymi sukcesami.

Jeśli natomiast chodzi o temat przewodni, czyli romanse, to ukazane niektóre egoistyczne relacje z kobietami, raczej nie spodobają się czytelniczkom, ale nie jest on człowiekiem, którego można znienawidzić. Jego spowiedź rozczula, porusza do łez oraz upewnia nas w fakcie, iż nie jest do końca złą osobą.

Najbardziej chyba z tej książki zapamiętam jednak fantastyczna klinikę, a dokładniej przecudowny personel, który zajmował się naszym bohaterem. Ciężko opisać, jak wiele ciepła, dobroduszności i bezinteresownej pomocy otrzymał od tych wspaniałych ludzi. W tę nostalgiczną fabułę wnieśli tak wiele humoru i optymizmu, że całkowicie skradli moje serce. Mam nadzieję, iż w szpitalach naprawdę można spotkać tak pozytywnych i serdecznych pracowników.

Podsumowując "Wszystkie moje kobiety. Przebudzenie" jest słodko-gorzką historią o prawdziwym życiu, pełnym trudnych wyborów, których każdy z nas stale musi doświadczać. To opowieść nie tylko o miłości, ale również o samotności, której początkowo możemy nawet nie być do końca świadomi. Zdecydowanie przypadnie do gustu dojrzałym czytelnikom, gdyż przez młodszych może nie zostać w pełni zrozumiana. To książka, która poraża swą autentycznością i skłania do głębokich przemyśleń na temat własnego życia. Nie można pozostać wobec niej obojętnym. Gwarantuję, iż ta wyborna uczta literacka zafunduje wam kilka niezwykłych wieczorów, przepełnionych silnymi emocjami i własnymi wspomnieniami, przez co na długo pozostanie w waszym sercu. Gorąco polecam!

"Samotność wcale nie zaczyna się od tego, że nagle nikt nie czeka na ciebie w domu. Samotność zaczyna się wówczas, kiedy pierwszy raz odczujesz pragnienie, aby czekał tam na ciebie ktoś zupełnie inny..."

Janusz L. Wiśniewski to jeden z najpoczytniejszych współczesnych polskich autorów, jego książki zdobyły popularność nie tylko w naszym kraju, ale także w innych europejskich państwach, zwłaszcza w Rosji. Miłośniczkami prozy Wiśniewskiego są głównie kobiety, które twierdzą, że autor doskonale zna ich dusze, czego potwierdzenie odnajdują na stronicach jego książek – dzięki bohaterkom, z którymi się utożsamiają, uczuciom, jakie znają z autopsji i miłosnym historiom, które chciałyby przeżywać. Wiśniewski dostarcza wzruszeń, karmiąc przy tym licznymi ciekawostkami i naukowymi faktami, a w dodatku rozpala nadzieję, że prawdziwa, wielka miłość może przydarzyć się każdemu. Fakt, że to właśnie mężczyzna w tak trafny sposób dostrzega kobiece potrzeby i pragnienia, sprawia, że każda kolejna premiera książki autora budzi wielkie zainteresowanie.

Nie inaczej jest w przypadku jego najnowszej powieści – „Wszystkie moje kobiety. Przebudzenie”. Historia głównego bohatera to okryty aurą oniryzmu zapis retrospekcji i przemyśleń człowieka, który stanął oko w oko ze śmiercią. Mężczyzna wybudza się z kilkumiesięcznej śpiączki i dokonuje rewizji swojego dotychczasowego życia uczuciowego i relacji ze wszystkimi kobietami, które były dla niego ważne. To graniczne doświadczenie nie mogło pozostać bez konsekwencji dla jego stosunku do życia, pracy i ludzi mu bliskich. Tytułowe „Przebudzenie” odnosi się nie tylko do przebudzenia w sensie fizycznym, ale też jest odrodzeniem w sensie mentalnym – dla głównego bohatera stanowiło ono odcięcie się od złudnych wyobrażeń na temat życiowych wartości.

Książka jest pełna refleksji nad ludzkimi uczuciami, miłością i relacją między kobietą a mężczyzną. Ponadto, nie brakuje w niej erotyzmu i pikantnych momentów. Powieść poniekąd można odczytywać jako personalne rozliczenie z życiem autora, kilka analogii do biografii Wiśniewskiego nasuwa taką interpretację. Być może właśnie dlatego powieść jest tak osobista i pełna autentycznych emocji. Niemniej jednak momentami może drażnić nienaturalna forma wypowiedzi bohaterów w postaci rozbudowanych, patetycznych monologów i filozoficznych przemyśleń.

Z całą pewnością miłośnicy prozy Wiśniewskiego będą usatysfakcjonowani lekturą, choć, jeżeli czytelnik liczy na coś zaskakującego, raczej w powieści „Wszystkie moje kobiety” tego nie znajdzie – styl i charakterystyczny sposób narracji autora pozostają niezmienne od lat, co w zależności od preferencji można uznać za walor lub przywarę. Powieść do podumania i ogrzania serca, polecam zwłaszcza romantykom i wrażliwcom.

Wszystkie moje kobiety. Przebudzenie Janusza Leona Wiśniewskiego to swoista relacja z życia miłosnego głównego bohatera. To historia jego erotycznych podbojów i związków z kolejnymi kobietami. Nie brakuje tu niczego, co powiązane jest z damsko-męskimi relacjami: pasji, zaangażowania, uniesień, rozczarowania, zazdrości... Wszystko wskazuje na to, że szykuje się kolejny bestseller poczytnego pisarza.

"Wszystkie moje kobiety. Przebudzenie" niekoniecznie jest lekką lekturą. Zmusza do refleksji, przyjrzenia się również naszym relacjom z innymi z ich punktu widzenia. Główny bohater, doktor habilitowany, wybitny matematyk, budzi się po pół roku śpiączki. Dowiaduje się, że podczas gdy on leżał pogrążony w śpiączce, większość kobiet, które były dla niego ważne w którymś momencie życia przybyło go odwiedzić. Dowiaduje się też przy tym jak one przeżywały ich rozstania i uziemiony w szpitalnym łóżku robi wreszcie rachunek sumienia ze swoich postępków.

Styl Janusza Leona Wiśniewskiego oczaruje Was tak jak mnie. Bo tak naprawdę to akcji tam za wiele nie ma - bohater leży w szpitalnym łóżku, ale to o czym on myśli i jak to pięknie obrazuje nam autor, to już zupełnie inna historia ;)

Polecam wszystkim, którzy chcą przeczytać kawał (bo ponad 500 stron!) dobrej literatury.

"Wszystkie moje kobiety” to książka pokazująca, że nie wszystko da się zmierzyć za pomocą liczb czy wzorów matematycznych i reguł. Historia o tym jak wypadki w życiu doprowadzają do przeanalizowania życia i zmiany poglądów. A do tego skomplikowane relacje damsko – męskie. Opiewający etos kobiecości i miłości, nie zawsze z happy endem. I odpowiedź dlaczego warto żyć. Moim zdaniem najlepsza książka Wiśniewskiego po Samotności w sieci. Zwarta, zgrabny język, skłania do przemyśleń, na długo pozostaje w pamięci.

Kobieta z punktu widzenia mężczyzny to temat, który nigdy się nie znudzi. Główny bohater książki oprowadza czytelnika jak po albumie ze zdjęciami, opowiadając o swoich miłościach i miłostkach, wywołując na przemian wzruszenie i rozbawienie. Powieść jest świetnie napisana, czyta się jednym tchem. Obserwacje na temat kobiet, przemijania, sensu nie trącą banałem. Z punktu widzenia kobiety-czytelnika świetna lektura, a myślę, że i panowie znaleźliby w niej dla siebie wiele trafnych spostrzeżeń.

„Wszystkie moje kobiety” to kolejna powieść Janusza Leona Wiśniewskiego, jaką miałam przyjemność przeczytać. Tym razem jest to jednak książka wyjątkowa, bardzo osobista. Otarcie się o śmierć (choć brzmi to banalnie), przyniosło narratorowi refleksję o tym, co w jego życiu najważniejsze – o kobietach, które z różnych powodów były dla niego ważne, ale nie wszystkie darzył miłością. I na tym banalność się kończy. Historia opowiedziana przez Wiśniewskiego zaskakuje, bawi, zasmuca… To swoisty hołd złożony kobiecości. Polecam :)