Wymazani z pamięci

Znany z pisania kryminałów Piotr Borlik tym razem pokusił się o thriller, który nosi tytuł „Wymazani z pamięci”. I ach, co to była za lektura! Dopracowana na najwyższym poziomie zarówno pod względem językowym jak i fabularnym. Opowiada historię zaginionych przed laty dzieci, a raczej ich bliskich – głównymi bohaterami są dwie matki i jeden starszy brat. Czytelnik obserwuje jak ich życie wyglądało przed odnalezieniem i po, jak męczą ich wyrzuty, troska o dzieci, a i denerwuje to, że sprawcy ciągle są na wolności. Obserwujemy ich myśli i uczucia, jak radzą sobie z zaistniałą sytuacją i jak dążą do złapania sprawców. Ciężko tak naprawdę dobrze tę książkę opisać, bo oddaje ona tak wiele. Porusza wiele ważnych tematów – oczywiście pierwszy to zaginięcia dzieci i krzywdy jakie są im wyrządzane. Drugi to sposób radzenia sobie rodziców, którym przez sekundę nieuwagi posypało się całe życie… Książka jest też pełna ogólnych spostrzeżeń dotyczących społeczeństwa, trafnych, acz smutnych. No i taki jest świat przedstawiony – mroczny i smutny. To bardzo mocny tytuł, który, jak na dobry thriller przystało, trzyma w napięciu od pierwszej do ostatniej strony. Szczerze polecam!

Piotr Borlik po raz kolejny pokazuje, że potrafi zręcznie zaplatać wątki, by dojść do zaskakującego rozwiązania zagadki. Od powieści trudno się oderwać, język jest łatwy w odbiorze i dostosowany do postaci. Nie leje się tu krew, nie mamy scen przesyconych brutalnością, lecz tym razem autor daje nam thriller psychologiczny skupiony na innych aspektach niż początkowo można by zakładać. Ja się nie zawiodłam, lecz muszę przyznać, że spodziewałam się po tej pozycji czegoś innego (bardziej nowatorskiego). „Wymazani z pamięci” są dla mnie przede wszystkim dobrze napisaną powieścią o odnajdywaniu się w nietypowej sytuacji. O radzeniu sobie z traumą, próbach odnalezienia sposobu na dalsze życie i konfrontacji z obcością najbliższych.

Grupka dzieci błąka się po okolicy. Okazuje się, że są poszukiwane od jakiegoś czasu, niektóre krócej inne dłużej. W zasadzie tylko to ich łączy. Są w różnym wieku, pochodzą z różnych miast. Niestety nie chcą współpracować z policją. Twierdzą, że nic nie pamiętają i panicznie boją się ciemności. Rodzice początkowo bardzo szczęśliwi po odnalezieniu swoich pociech po czasie spędzonym z nimi zauważają, że dzieci się zmieniły.

Kiedy dowiedziałam się, że pan Piotr Borlik wydaje kolejną książkę wiedziałam, że muszę ją przeczytać. I powiem Wam, że kolejny raz nie zawiodłam się. Choć ta pozycja jest utrzymana w zupełnie innym klimacie niż na przykład trylogia to czyta się ją znakomicie. Aura, którą roztaczają dookoła odnalezione dzieci jest tajemnicza, mroczna, momentami przerażająca. Starasz się domyślić o co w tym wszystkim chodzi, ale gwarantuje Ci, że zapewne na koniec mocno się zaskoczysz, chociaż i tak uważam, że zakończenie mogłoby być trochę bardziej rozwinięte :)

W książce zostały ukazane różne problemy społeczne, nie tylko te dotyczące rodzin patologicznych, ale również takie z którymi borykają się zamożni ludzie (brak czasu, zainteresowanie, życie w biegu). A obie te grupy społeczne łączy jedno, brak miłości odczuwanej przez dzieci. Każdy gest wobec pociech, chociaż najdrobniejszy, jest bardzo istotny, bo przecież dorośli też nie lubią być pomijani i niedostrzegani, a dzieci odczuwają to kilka razy mocniej.

Bardzo podobała mi się postać Karoliny, która oczywiście momentami przeginała i to solidnie, ale walczyła cały czas.

Kolejna dobra polska książka!!! Słyszałam różne opinie na temat tej lektury i uważam, że to nawet lepiej. Dzięki temu wywiązuje się dyskusja :) A temat rodzicielstwa z pewnością jest bardzo trudny.