Kasztanowy ludzik

Czytanie tego formatu książek to prawdziwa przyjemność, na takie przygody z dreszczykiem czekam, niecierpliwie je pochłaniam, a jednocześnie zwracam uwagę na szczegóły. Narracja sympatycznie i przyjaźnie niesie. Wyważona mieszanka działających na wyobraźnię opisów i przekonujących dialogów, a przy tym dbałość o realność incydentów i logiczność następstw. Soren Sveistrup wprowadza krwawe i brutalne akcenty w intrygę, nie stroni od wyrazistych aktów przemocy czarnych charakterów, ukazuje wypaczone myśli i zwichrowane osobowości. Jednakże podaje z wyczuciem, tak aby nie zniesmaczyć, czy wywołać obrzydzenie, a przyciągnąć uwagę i nakręcać napięcie. Z trwogą wyczekuje się kolejnych odsłon powieści, i mimo, że sporo stron, to jednak porywająco się przez nie przechodzi. Nie mogłam oderwać się od opowieści, zarwałam pół nocy, aby jak najszybciej dowiedzieć się, jak kształtować się będzie finalna odsłona. I nie zawiodłam się, dostałam to, na co liczyłam, spójne zespolenie całości historii, niespodziewane rozwiązania i wiarygodne rozstrzygnięcia.

Autor postawił na ciekawe postaci. Ich różnorodność sprawia, że intryga zyskuje na głębi i kolorycie. Wszystko kręci się wokół zaginięcia córki minister spraw społecznych. Nigdy nie odnaleziono ciała dziecka, ale do jej porwania i zabójstwa przyznał się mający problemy psychiczne mężczyzna. Po roku od tragedii minister powraca na stanowisko w rządzie i wówczas zaczynają mieć miejsce wyjątkowo okrutne morderstwa, a każde wydaje się powiązane z kasztanowymi ludzikami. Naia Thulin z wydziału zabójstw jest odpowiedzialna za ustalenie tożsamości mordercy i uniemożliwienie mu dalszych czynów. To policjantka z krwi i kości, z dużym poświęceniem angażująca się w pracę. Przydzielono jej nowego partnera, ale współpraca nie układa się gładko. Mark Hess, nietuzinkowy bohater, wyrzucony z Europolu na prowincjonalny rewir, chodzący swoimi ścieżkami, lecz wiele wnoszący do rozwoju śledztwa. Czy uda się temu osobliwemu duetowi powstrzymać mroczne zapędy oprawcy, przeszkodzić w szaleńczej misji, przywołać spokój na przedmieściach Kopenhagi? Przecież wciąż pozostają w tyle, pojawiają się za późno, docierają do niewłaściwych osób, kręcą się w kółko, kwestionują własne umiejętności zawodowe, a potencjalne ślady sprawcy rozpływają się w powietrzu niczym kamfora.

Bookendorfina.pl

Kasztanowe ludziki kojarzyły mi się dotychczas z jesienią, kiedy poszukuje się brązowych kulek w trawie a później łączy z zapałkami, by dawały radość, głównie dzieciom. Jednak po lekturze debiutu Sorena Sveistrupa, zmieniło się moje postrzeganie tych figurek... Już nie uśmiecham się, gdy je widzę. Dlaczego? Winny jest najgorętszy thriller tej jesieni - "Kasztanowy ludzik"!

Kopenhagą wstrząsają brutalne morderstwa. Co tydzień ginie młoda kobieta a morderca pozbawia ją dłoni. Łączy je to, że są matkami a wcześniej oskarżano je o zaniedbania w stosunku do ich własnych dzieci. Drugim punktem wspólnym jest fakt, że na miejscu porzucenia zwłok policja znajduje kasztanowe ludziki! Nie byłoby w nich nic nadzwyczajnego gdyby nie to, że znaleziony na kasztanach odcisk palca należy do dziewczynki, która zaginęła ponad rok temu i wszyscy byli przekonani, że nie żyje... Czyżby było inaczej?

Sprawy morderstw prowadzą Naia Thulin oraz Mark Hess, policjanci z sukcesami, marzeniami o awansie, ale i traumami z przeszłości. Kolejne dni października przynoszą nowe zaskakujące informacje, ale śledczym wciąż brakuje wspólnych mianowników. Każdy na swój sposób próbuje dojść do prawdy, odnaleźć sprawcę, jednak ten wciąż wyprzedza ich o krok. Do ilu jeszcze morderstw dojdzie zanim policji uda się namierzyć sprawcę? Ile razy oberwą po głowie - również dosłownie - zanim odkryją straszliwą prawdę?

Trupów przybywa, emocje narastają, dochodzi do porwań, napadów, odkrywane są szokujące powiązania między postaciami poszczególnych dramatów, a wszystko to z polityką w tle. Obserwujemy minister spraw społecznych Rosę Hartung, która wróciła do pracy, ale nie radzi sobie z napływającymi informacjami dotyczącymi członków jej rodziny. Z każdą kolejną stroną coraz bardziej współczułam tej kobiecie.

"Kasztanowy ludziku, wejdź na środka. Kasztanowy ludziku, wejdź na środka.

Czy masz jakieś kasztany dzisiaj dla mnie?" *

Autor poruszył w swoim debiucie bardzo ważny temat, jakim jest krzywda dzieci. Pokazał, że niezależnie od wszystkiego dzieci są dobrem narodowym każdego kraju i powinniśmy o nie dbać z całych sił. Niezależnie od tego czy są to nasze własne pociechy, czy przysposobione. Mamy bronić zdrowia i życia tych małych istot, nie pozwolić nikomu ich krzywdzić oraz nie robić tego samemu. To potworne czego doświadczyli nieletni bohaterowie tej książki.

Sveistrup jest autorem scenariusza serialu 'The Killing' i pisząc 'Kasztanowego ludzika' również popuścił wodze fantazji, zwłaszcza w kwestii liczby stron. Wprawdzie były momenty, które można było skrócić czy pominąć bez szkody dla rozumienia fabuły, uniknąć powtórzeń pewnych wypowiedzi czy zredukować niektóre opisy, ale i tak to jeden z lepszych thrillerów w moim życiu! Jeśli nie najlepszy, bowiem wielokrotnie mylone tropy czy kierunkowanie wskazań sprawcy sprawiło, iż nie udało mi się w żadnym, najmniejszym nawet stopniu odgadnąć, kto jest winien tak wielu ludzkich tragedii a tym bardziej co nim kierowało! Majstersztyk!

Dodatkowymi plusami thrillera są krótkie rozdziały, dobra charakterystyka bohaterów, liczne tajemnice i mroczne sekrety z przeszłości a także szczegóły, mające ogromne znaczenie w tej sprawie. Akcja książki rozgrywa się w październiku i gwarantuję Wam, że jeśli sięgniecie po ten tytuł zaraz po jego premierze, będzie to najmroczniejszy miesiąc w tym roku.

Podsumowując - "Kasztanowy ludzik" to bardzo udany duński debiut, który dostarcza wielu emocji, szokuje, przeraża, nakazuje być świadkiem wielu brutalnych scen przemocy różnego rodzaju. Ponad pięćset pięćdziesiąt stron rozpaczy, tęsknoty, miłości i strachu, szoku i bólu, które przewijają się nie tylko w wątkach głównych, ale również w pobocznych. Choroby psychiczne, samotne macierzyństwo, godzenie pracy z wychowywaniem dziecka, adopcja, przemoc w rodzinie... To naprawdę bogaty w wydarzenia i nieco przerażający skandynawski thriller. Gorąco polecam!

* S. Sveistrup, "Kasztanowy ludzik", W.A.B., Warszawa 2019, s. 135/136

Kasztanowy ludzik" zbiera tak skrajne recenzje, że aż oczy przecierałam ze zdziwienia. Od entuzjastycznych ochów i achów, z których wynika, że powieść ta na kryminalnego Nobla zasłużyła, aż po komentarze, wśród których gniot i szmira to delikatne określenia. Ciekawa byłam, co też takiego zawiera ta powieść, że budzi tak skrajne emocje. Nie było trudno po nią sięgnąć, bo medialny szum o tej książce był ogromy. W pewnym momencie miałam wrażenie, że zewsząd patrzą na mnie kasztanowe ludziki i zapewniam Was, że nie spowodowała tego panująca dookoła jesień.

Sięgnęłam po powieść z przyjemnością. Starannie wydana książka, pomimo swojej objętości przyjemnie leżała w rękach, a "twardo - miękka" okładka uprzyjemniała czytanie. A zawartość?

Pewnego dnia dwunastoletnia córka szwedzkiej Pani minister, po zajęciach sportowych, nie wraca do domu. Pomimo postawienia Policji na nogi, nie odnaleziono ani dziewczynki, ani też jej ciała. Wprawdzie do zabójstwa przyznał się znany Policji psychopata (pamiętał nawet, co zrobił z ciałem) ale jego zeznania jakoś nie przekonały Policji i rodziny dziewczynki. W tym samym czasie w Szwecji dochodzi do serii brutalnych morderstw. Seryjny zabójca potwornie okalecza zwłoki swoich ofiar, a na miejscu zbrodni pozostawia kasztanowe ludziki. Co łączy te dwie tragedie? Na to pytanie odpowiedź ma znaleźć dwójka bohaterów: Thulin - policjantka będąca na początku swej kariery i Hess, który właśnie znalazł się na zawodowym zakręcie i musi na chwilkę przycupnąć i przeczekać burzę, jaka rozpętała się wkoło jego osoby. Nie grają oni na tych samych falach, a ich spojrzenie na popełnianie zbrodnie jest diametralnie różne. Łączy ich jednak chęć rozwikłania zagadki.

"Kasztanowy ludzik" to kryminalny roller coaster. Czytelnik wpada w bieg wydarzeń i kiedy już wydaje mu się, że wiadomo kto zabił, ukazuje się przed nim kolejny zakręt i kolejna pochylnia, po której ponownie mknie ku mrzonce następnego rozwiązania. Tak jest kilka razy i przyznam się, że przy którejś z kolei "zmyłce" byłam już zmęczona. Nie ulega jednak wątpliwości, że warto było czekać, bo zakończenie jest wstrząsające. To właśnie zakończenie wywołuje w czytelniku uczucie obcowania z mistrzowsko napisanym kryminałem. Trzeba przeczytać powieść do ostatniej literki, aby docenić ścieżki, którymi autor doprowadził nas do finału. Naprawdę warto

Minusy widzę dwa - jeden subiektywny, drugi wręcz przeciwnie. Ten subiektywny dotyczy użytego w książce czasu. Nie lubię powieści pisanych w czasie teraźniejszym. Powoduje to we mnie uczucie ciągłego niedopracowania. Nierozłącznie towarzyszy mi przekonanie że coś ominęłam i nie doczytałam. Po prostu nie lubię i już.

Drugi minus dotyczy języka, a raczej braku jego giętkości. Powieść miejscami jest drętwa, a dialogi nieżyciowe. Trudno powiedzieć, czy to wina autora, czy tłumacza, jednak pewne jest, że wyszło to nieciekawie. Na szczęście sama intryga i sposób rozwiązania zagadki wynagradza wszelkie niedoskonałości.

Warto sięgnąć po "Kasztanowego Ludzika". Nie dajcie się zniechęcić tylko oceńcie sami, bo naprawdę warto.

Co mogę powiedzieć o tej książce? Jeśli chodzi o plusy... Data premiery trafiona jest w punkt, bo klimat jesieni sprzyja czytaniu i potęguje odbiór mrocznych klimatów tej książki. Fabuła porusza tematykę przemocy domowej, w której ofiarami są dzieci oraz nieudolności instytucji, która w teorii owe dzieci chronić powinny. To bardzo gorący i aktualny temat, który w wielu osobach wywołuje emocje. Dzięki temu obok książki nie można przejść całkowicie obojętnie. Autor funduje nam również liczne i bardzo dosadne opisy zbrodni, które mocno wpływają na wyobraźnię. A minusy? Jeśli jakieś już muszę podać to będzie to fakt, że akcja toczy się szybko, a tempo dodatkowo podkręcają krótkie rozdziały. Wątki w poszczególnych rozdziałach przeplatają się ze sobą. Jak dla mnie, w kilku momentach doprowadziło to do niepotrzebnego haosu, który całkowicie wybił mnie z płynnego czytania.

„Kasztanowy ludzik” to pierwsza powieść scenarzysty popularnego serialu The Killing.

Byłam ciekawa tej książki, opis sugerował wciągającą lekturę, której długo nie zapomnę.

Czy faktycznie tak było?

Sam początek powieści pokazuje czytelnikowi straszną zbrodnię z 1989 roku. Zaraz po jej opisie mamy skok do czasów teraźniejszych i dwa przeplatające się ze sobą wątki. Makabrycznych morderstw młodych kobiet i zaginięcia córki pani minister, której ciała od roku nie udało się odnaleźć.

Mimo, że początkowo nic nie łączy tych dwóch tragedii, śledczy, którzy zaczynają się zajmować morderstwami kobiet, spostrzegają pewne powiązania, które nie dają im spokoju.

Tak zaczyna się wyścig z czasem i gra z mordercą.

Akcja powieści od początku jest dość dynamiczna, choć przerywają ją dłuższe dygresje i opisy. Dwójka głównych bohaterów to młoda śledcza Thulin i odesłany z Hagi śledczy Hess, który czekając na decyzję swoich szefów odnośnie swojej przyszłości w Europolu pomaga jej w śledztwie.

Mimo, że oboje są dość ciekawie nakreślonymi bohaterami, nie za wiele dowiadujemy się o ich życiu prywatnym i przeszłości. Są to szczątkowe informacje, które może i rzucają ciut światła na ich osobowość i charakter, ale autor tutaj nie zaszalał i nie dał ich poznać czytelnikowi zbyt dobrze.

Bynajmniej nie przeszkadzało mi to w lekturze. Książka okazała się dzięki temu trochę odmienna od typowego schematu, gdy pisarz zdradza czytelnikowi wszystkie tajemnice swoich bohaterów, zazwyczaj będące jakimiś demonami przeszłości.

Może Soren Sveistrup powinien zdradzić ciut więcej, na pewno wyszłoby to książce na dobre, ale taki sposób ukazania swoich bohaterów też jest ok.

Język jakim posługuje się autor jest dobrze dobrany do tematyki powieści, barwny, obfitujący w krwawe szczegóły i wystarczająco obrazowy, abym mogła sobie wszystko to co opisuje wyobrazić z detalami.

Przyjemny styl sprawia, że powieść dobrze się czyta, bez problemu można się wciągnąć w fabułę i dać porwać prowadzonemu śledztwu. Mimo, że autor sprawnie mną manipulował, to tak gdzieś za połową książki odgadłam kto jest mordercą, a jego motywacje były dla mnie oczywiste już od samego początku.

Oczywiście do samego końca pozostała we mnie nutka niepewności, bo autor potrafił mnie zmylić i zaskoczyć, ale koniec końców, okazało się, że jednak miałam rację.

Nie popsuło mi to jednak przyjemności z lektury. Książka mnie wciągnęła i byłam bardzo zaintrygowana rozwojem akcji i tym jak ją poprowadzi autor.

Zakończenie powieści przypadło mi do gustu. Motywacje mordercy były dla mnie przekonywujące. Wszystkie wątki się ze sobą sprawnie połączyły i dały ciekawe rozwiązanie tajemnic z przeszłości. Sam morderca okazał się „godnym” przeciwnikiem dla śledczych i rozgrywka jaką z nimi prowadził była naprawdę emocjonująca.

Wszystko to sprawiło, że „Kasztanowy ludzik” okazał się powieścią, która naprawdę przypadła mi do gustu.

Do tego autor dobrze pokazał tło społeczno-polityczne i wady systemu pomocy społecznej i opieki nad dziećmi, który z założenia miał je chronić, ale czasami zdecydowanie szkodził, zamiast pomagać.

Czy zatem „Kasztanowy ludzik” to powieść idealna?

Otóż dla mnie nie. Jedyną wadą jaka pojawia się w powieści, jest wg mnie jej przegadanie. Są takie momenty, gdy autor zaczyna się rozgadywać, przez co wystopowuje akcję i wybija z rytmu. Początkowo mocno mi to przeszkadzało, gdy chciałam się wciągnąć w fabułę i poczuć jej klimat. Później ten dyskomfort minął i w sumie nie wiem, czy autor przestał się tak rozwodzić, czy coraz gęstszy klimat tak mnie wciągnął, że przestałam na to zwracać uwagę.

Mimo to, powieść oceniam zdecydowanie pozytywie i jestem zadowolona z lektury.

„Kasztanowy ludzik” okazał się bardzo wciągającym kryminałem i szczerze mogę go polecić.

"Kasztanowy ludziku, wejdź do środka,

kasztanowy ludziku, wejdź do środka"

"Kasztanowy ludzik" to debiut powieściowy Svena Sveistrupa, czyli scenarzysty serialu "The killing". A że zaliczam go do jednego z ciekawszych, które oglądałam, wiedziałam, że książkę muszę przeczytać. Od razu przyznaję, że jestem nią zachwycona! Już pierwsze strony to prawdziwa petarda!

Kopenhaga. Na jednym z placów zabaw odnalezione zostają brutalnie okaleczone zwłoki. Wkrótce policja odnajduje kolejne ciała. Ktoś w bestialski sposób morduje kobiety, zostawiając przy zwłokach ręcznie robione kasztanowe ludziki.

Sprawę prowadzi Naia Thulin i oddelegowany z Europolu Mark Hess. Ślady prowadzą do zaginionej przed rokiem Kristine Hartung, córki minister spraw społecznych.

Czy obie te sprawy faktycznie coś łączy?

Jakie to było dobre! Takie książki mogłabym czytać codziennie. 556 stron niesamowicie wciągającej historii. W tej książce znajdziemy wszystko co powinien zawierać świetny thriller. Mamy tu prefekcyjnie skonstruowaną zagadkę, seryjnego mordercę, wyrazistych bohaterów i zwroty akcji. Nie da się przy tej książce nudzić.

Sveistrup wie jak stopniować napięcie, z rozdziału na rozdział chce się więcej i więcej!

Nie sposób nie wspomnieć o ciekawie rozbudowanym wątku polityczno - społecznym. Autor porusza temat przemocy wobec dzieci, błedów systemu i braku odpowiedniej pomocy społecznej.

Uwielbiam książki z tak wielowątkową i przemyślaną fabułą, której elementy w zakończeniu doskonale łączą się w spójną całość. Sveistrup zafundował nam książkę z niezwykle mrocznym, jesiennym klimatem, co dodatkowo nie pozwala się od niej oderwać. Dla mnie to była czytelnicza uczta.

Czytajcie, bo warto!!

Kasztanowy ludzik jest naprawdę fajny! Początek tak nieśmiało przyswajałam, ale ze strony na stronę wciągałam się coraz bardziej 👍 I choć Autor pracuje na wytartych już do bólu schematach - czyli obowiązkowy policjant outsider, tajemniczy i antypatyczny, mrukliwy, z mroczną przeszłością, podpadnięty przełożonym i trudny we współpracy - to postać naprawdę daje się polubić 😉 Ale nie marudzę, absolutnie, postaci są konkretne, fabuła wciąga, akcja toczy się w fajnym tempie. Niepokojący klimat i napięcie towarzyszą nam przez cały czas. .

Jest październik. Kopenhaga. Powtarzają się brutalne zbrodnie na młodych kobietach. Morderca, oprócz zadania śmiertelnych ciosów, okalecza zwłoki i zostawia swój charakterystyczny podpis.. Ślady bardzo szybko prowadzą do sprawy zaginięcia córki minister spraw społecznych. Tamto śledztwo zostało zakończone, a morderca skazany. Dlaczego więc pojawiają się niejasności?

Czy to tylko atak na minister, próba wytrącenia jej z równowagi, okrutny żart? Wiadomo, że kasztanowe ludziki są pewną wskazówką, ale jak z niej skorzystać?

Sprawca jest inteligentny, skuteczny, dokładny i ewidentnie ma jakąś misję do spełnienia. Tropem pędzą policjanci, prowadząc wyścig o uratowanie kolejnej ofiary.

Dużo uwagi poświęcone jest krzywdzie dzieci, przemocy, systemowi opieki socjalnej, problemom rodzin. Niektórzy zdecydowanie sobie nie radzą, nie są w stanie zapewnić podstawowych potrzeb. Dramat tych dzieci jest przejmujący.. .

Nie bójcie się objętości tej książki, czyta się ją ekspresowo, a przede wszystkim z przyjemnością 😉 Krótkie rozdziały, dynamiczna akcja sprawiają, że kończy się zaskakująco szybko. A do tego naprawdę fajnie 👌📚

Akcja książki rozwija się dość wolno, czytelnik jest zmuszony do odkrywania każdego najmniejszego nawet szczegółu z bohaterami. Pomimo znacznej objętości i złożoności lektury, książka wciąga, a jej gabaryty nie są aż tak przerażające, gdy człowiek zacznie się wkręcać w historię.

Każda z postaci ma dość złożoną historię życia oraz charakter, a praca nie jest jedynym czynnikiem, która ich definiuje.

Podczas czytania „Kasztanowego ludzika” miałam mały kryzys czytelniczy mniej więcej w połowie powieści, kiedy moim jedynym pragnieniem było odłożenie książki i sięgniecie po coś innego, jednak na szczęście przełamałam się, a druga połowa powieści była naprawdę dobra, a akcja się zagęściła.

Myślę, że „Kasztanowy ludzik” nadaje się na długie jesienne wieczory (najlepiej z kasztanowym ludzikiem na stole, który sprawi, że ciarki przejdą po plecach).

"Kasztanowy ludziku, wejdź na środka. Kasztanowy ludziku, wejdź na środka. Czy masz jakieś kasztany dzisiaj dla mnie?"

⠀

Po lekturze debiutanckiej powieści Sorena Sveistrupa ta stara, duńska rymowanka zagnieździ się w Waszej głowie na dobre.

Psychopata z piłą sygnujący swoje "dzieła" figurkami kasztanowych ludzików. Brzmi absurdalnie? A jednak ten symbol niewinnych, dziecięcych zabaw urasta tutaj do rangi zwiastuna makabry.⠀

⠀

Źle się dzieje w państwie duńskim. Seryjny morderca poluje na młode kobiety, a wszystkie tropy zdają się prowadzić do rozwiązanej już sprawy zaginięcia córki minister spraw społecznych. Tylko, że sprawę zamknięto, a morderca pod ciężarem niepodważalnych dowodów przyznał się do winy i przebywa w więzieniu. Co przeoczono? Pozornie niedobrana para detektywów stara się odpowiedzieć na to pytanie i rozwikłać zagadkę, zanim dojdzie do kolejnej zbrodni. Tutaj liczy się czas. I kasztanowe ludziki. Bo gdy znajdziesz jednego, będzie już za późno.⠀

⠀

Fabuła jest dość mocno osadzona w realiach społeczno-politycznych. Poznajemy historie zaniedbywanych dzieci, problemy rodzin, wadliwy u podstaw system opieki społecznej. Zbadanie tych tematów jest tak naprawdę kluczowe dla rozwiązania zagadki. Bo motyw traumy z dzieciństwa wybija się tutaj na pierwszy plan.⠀

⠀

Autorowi udało się stworzyć bardzo dobrze skonstruowaną, wielowątkową intrygę i wyrazistych bohaterów (mimo, że nie uniknął sztampowej postaci "policjanta outsidera"). Książka nie porwała mnie bez reszty, ale jednocześnie coś sprawiało, że czytałam dalej. Po prostu musiałam poznać rozwiązanie zagadki. Tomiszcze o dość pokaźnych rozmiarach, idealne do jesiennego zatulenia się w kocyk z kubkiem gorącej herbaty.

Książka liczy dokładnie 556 stron. Zamiłowanie do objętości pozostało autorowi chyba z czasu pisania scenariusza serialu (the killing). A ja nic na to nie poradzę, ale grube tomiszcza lubię bardzo. Choć właściwie, gdy jest to dobre pisanie to później mam dylemat. Nie chcę aby się kończyło ale też jestem tak ciekawa, że chcę już wiedzieć jak się skończyło. I tak jest właśnie z tą książką.

Lubię ten styl pisania, w którym autor żongluje  krótkimi, z pozoru niepowiązanymi rozdziałami, buduje napięcie, dodaje wątki, przeplata itp. itd. I ten moment, w którym wszystko się klaruje, musisz pomyśleć, poskładać. Super!

Autor nie oszczędza nam opisów scen zabrodni, nie oszczędza pracy przy ich oględzinach a nawet roboty patologów. Do tego wszystkiego, temat jest wyjątkowo nieprzyjemny, bo związany z przestępstwami poczynionymi dzieciom. A to co łączy wszystkie wątki to tajemnica pani minister spraw społecznych Danii oraz zaginięcie jej córki. Przy okazji brniemy zatem i w kuluary duńskiej polityki. No i najważniejsze, okrutna zbrodnia z 1989r, która to zamyka całe koło tragedii. Rozpracowanie tajemnic leży w gestii inteligentnych śledczych. A ten team jest równie niedopasowany, co zbuntowany.

Książka napisana jest płynnie, lekko, po prostu wciąga bardzo, mkniesz po tych kartach jak szaleniec. Żołądek ci ściska, serce bije w zwolnionym tempie a ty brniesz po tych trupach i przestać nie możesz. I zakończenie... nieoczywiste i baaardzo trzymające w napięciu.

P.S. Po tej książce to wy długo dzieciom nie pozwolicie robić ludzików z kasztanów.