„Dariusz Karłowicz” – książki

Tematem Arcyparadoksu śmierci Dariusza Karłowicza jest męczeństwo pojęte jako kategoria filozoficzna. Główne pytanie dotyczy wartości dowodowej chrześcijańskiego świadectwa śmierci. Autor do odpowiedzi próbuje zbliżyć się poprzez filozoficzną interpretację przekonania o perswazyjnej roli męczeństwa. Jest to nie tylko problem o podstawowym znaczeniu dla zrozumienia gwałtownej ekspansji starożytnego Kościoła, ale także kluczowy problem filozofii chrześcijańskiej. Koncepcja świadectwa śmierci, ukształtowana na przełomie II i III wieku, do dziś ogniskuje zainteresowanie teologów. Świadectwo jest bowiem rdzeniem chrześcijańskiej koncepcji doskonałości – podstawowym wyzwaniem i powołaniem uczniów Chrystusa. W tej sprawie po naukę trzeba się udać do dawnych mistrzów.

Książka jest medytacją nad polską tożsamością i nad naturą tożsamości politycznej. Napisana wyjątkowo piękną polszczyzną, mierzy się z niewypowiadalnością Polski, jej łacińskością, republikańskością i zaangażowaniem w katolickie miłosierdzie – prof. Ewa Thompson. Niech was nie zmyli elegancja Karłowicza. Jego książka pełna jest prowokacji. Owszem, historia kolejnych lat przyznała w dużej mierze rację autorowi, przydającemu naszym czasom powagi i uczulającemu na tragiczny aspekt współczesności, ale czy wszystkie jego propozycje da się zaakceptować? Karłowicz nie tylko kwestionuje liberalny ład, ale uderza także w poczciwie ustabilizowane mniemania tradycjonalistów. To książka, która irytuje, drażni, a więc pobudza Andrzej Horubała.

Pozycja Sokrates i inni święci poświęcona jest postawom starożytnych chrześcijan wobec rozumu i filozofii. Książka jest zachętą do przepracowania na nowo myśli Ojców Kościoła. Lekturze towarzyszy przekonanie, że pisarze sprzed osiemnastu wieków ciągle mają nam coś ważnego do powiedzenia. Ich sytuacja pod wieloma względami była podobna do naszej, również dlatego, że chrześcijaństwo w pierwszych wiekach nie stanowiło duchowego centrum kultury.

Książka Dariusza Karłowicza jest zbiorem tekstów poświęconych polskiej tożsamości, na którą Autor patrzy poprzez pryzmat starożytnej filozofii i współczesnej kultury. Na publikację składają się felietony pisane na przestrzeni ostatnich dwóch lat dla tygodnika „wSieci”, a także wybrane eseje z „Teologii Politycznej” oraz wywiady, jakich Dariusz Karłowicz udzielił redakcjom „Plusa Minusa” oraz „Pressji”. Agnieszka Kołakowska: Dariusz Karłowicz przechadza się po Europie, jej geografii duchowej, jej kulturze i filozofii, i - na tle tragedii greckiej, Herodota, Sienkiewicza i Leo Straussa - zastanawia się nad polską i europejską tożsamością, nad nowoczesnością i sekularyzacją, nad kryzysem powojennego porządku politycznego w Europie, fundamentalizmem islamskim i problemem imigracji. Pisze o politykach i pisarzach, o chrześcijaństwie i Kościele, o dziedzictwie rzymskim i pojęciu wspólnoty, o związku między podmiotowością kulturową a polityczną. Po drodze zahacza o malarstwo, religię doskonałego ciała, niepunktualność Putina, samochody bez kierowców i filozoficzne problemy z nimi związane. To wszystko z pasją, szczerością i humorem. Trzeźwe, odważne, uczone i często zabawne spojrzenie na nasze czasy. Antoni Libera: Autor podejmuje wciąż zaniedbywane, zapominane lub wręcz odrzucane pytania o polską tożsamość. Kim byliśmy niegdyś? Co stało się z nami wskutek kataklizmów dziejowych? Kim jesteśmy teraz i ku czemu zmierzamy? Ogromną zaletą szkiców Dariusza Karłowicza jest ich sokratejska cecha, polegająca na umiejętnym wciąganiu czytelnika w istotę rzeczy dosłownie w kilku zdaniach. A potem na uzmysławianiu mu, że odpowiedzi wcale nie są gotowe, lecz że trzeba je od nowa wypracować. Tożsamość narodowa i kulturowa zawsze jest pewnym zadaniem. Nie należy jej ani bezmyślnie powielać, ani "rewolucyjnie" przekreślać, lecz rozumnie i pieczołowicie odświeżać, sięgając zawsze wstecz, do najgłębszych korzeni. Mądra lekcja historii. Pasjonująca lektura, pobudzająca do zasadniczej debaty o duchu współczesnej polskości.

Filozoficzny komentarz do wydarzeń bieżących Trzeci Punkt Widzenia Trzeci Punt Widzenia to nietypowa książka, która jest zapisem rozmów trzech filozofów Marka A. Cichockiego, Dariusza Gawina i Dariusza Karłowicza. Ponad pięćdziesiąt tekstów zawartych w V tomie serii Teologii Politycznej Życie codzienne idei, bo właśnie w niej ukazała się ostatnia książka trzech Panów, jest wyborem z ponad 400 audycji telewizyjnych, przeprowadzonych w latach 2007 – 2010 na antenie TVP Kultura. Książka, jak również program telewizyjny, to komentarz filozoficzny do bieżących wydarzeń społecznych, politycznych i kulturalnych, które jak to określili autorzy, wstrząsnęły nimi i światem. Od marca 2016 roku program Trzeci Punkt Widzenia powrócił na antenę telewizyjną. Trzeci Punkt Widzenia pokazywał, jak fascynująca może być rozmowa. Pośrodku telewizyjnej pogoni za kolejnymi atrakcjami, trzech intelektualistów spokojnie omawia wydarzenia polityczne, społeczne i kulturalne, książki, filmy, spektakle. Zjawiska, o których mówią twórcy programu to rozmaite obrazy naszego świata. Pogłębiona analiza odsłania ich nieoczekiwane związki, a tropiąca je rozmowa staje się przedsięwzięciem wręcz sensacyjnym. Bronisław Wildstein, pisarz, publicysta Pośród wielu audycji, z których jako dyrektor TVP Kultura byłem dumny, szczególne miejsce zajmował Trzeci Punkt Widzenia. Cotygodniowe zasiadanie przed kamerą tych, jak ich nazywano w kuluarach TVP, "trzech muszkieterów", pośród papierowej, trącącej nieco myszką scenografii, nawiązującej swoją skromną szlachetnością do klasyki telewizji, przynosiło zawsze sporą dawkę humoru, wiedzy i nieoczekiwanych rozpoznań otaczającej nas rzeczywistości. Panowie potrafili bowiem rozmawiać i o fenomenie Kubicy, i o nowych książkach strasznie trudnych i skomplikowanych w lekturze filozofów, i o wydarzeniach z pogranicza polityki i socjologii. Wiem, że Trzeci Punkt Widzenia miał swoich zagorzałych wielbicieli. Nie ma co ukrywać, należałem do nich. Bo w dobie pędzącego w nicość przekazu telewizyjnego audycja firmowana przez Panów Karłowicza, Cichockiego, Gawina przenosiła nas w zupełnie odmienną od telewizyjnej rzeczywistość poważnej, choć w żartobliwej formie podawanej refleksji nad światem. prof. Krzysztof Koehler