Pocałunek cesarza

„Pocałunek cesarza” jest powieścią o miłości, jej różnych odcieniach, rodzajach i cierpieniu, jakie przynosi, kiedy rozpada się na kawałki wraz z sercem. Charlotte jest główną bohaterką, która mieszka z rodzicami i młodszą siostrą w dworku w Lille, ma narzeczonego Victora, który przyjeżdża do niej z jednej ze swoich wypraw. Ich szczęście i radość nie trwa zbyt długo, bowiem mężczyzna oznajmia kobiecie, że musi na zawsze opuścić Lille i służyć cesarzowi, co uważa za wielki zaszczyt. Zakochana kobieta nie rozumie jego podejścia, obiecywali sobie wieczną i dozgonną miłość, nie widzieli poza sobą świata. Victor był nie tylko jej kochankiem, ale także najlepszym przyjacielem. Spędzili ze sobą wiele lat, w obliczu rozłąki zdecydowali się na próbę utrzymania związku i przyjazd Charlotte do Paryża, gdzie osiedliłaby się z ukochanym na stałe. Niestety po rozmowie z rodzicami dziewczyny, Victor kończy ten związek i wyjeżdża bez pożegnania pozostawiając za sobą ból, który spowodował pęknięcie na kruchym sercu Charlotte.

„Wyglądał jak anioł, który zstąpił na ziemię, by pomóc mi odnaleźć szczęście”.

Dziewczyna mocno przeżywa jego brak, staje się cieniem samej siebie, który chowa się i płacze po kątach. Tamtejszy świat jest obfity w dostojne spotkania towarzyskie, przyjęcia i bale, a kiedy jej rodzina przygotowuje takie przyjęcie, Charlotte próbuje z powrotem wrócić do świata żywych. Mimo wszystko jej myśli płyną wokoło postaci utraconej miłości, liczyła, że otrzyma od Victora list, krótką wiadomość, że dotarł do Paryża i wszystko jest w porządku. Niestety nic takiego się nie dzieje.

Na przyjęciu matka przedstawia dziewczynie mężczyznę, który marzy o tym, aby zostać lekarzem. Młodzi czują do siebie pociąg, podczas tańca Charlotte skrada mu pocałunek, po czym zawstydzona próbuje się ukryć z dala od przedstawienia, jakie wywołała. Franciszek jest pierwszym mężczyzną, który sprawia, że wierzy w to, że jest w stanie ułożyć sobie życie z dala od Victora. Ten drobny epizod sprawia, że rany na sercu dziewczyny lekko się zaczynały goić. W ocenie tej relacji myślę, że kierował nią przede wszystkim strach przed samotnością i byciem starą panną. Postać młodego lekarza nie przekonała mnie do siebie, nie wyróżniał się niczym specjalnym, tak, jak przypuszczałam „z tej mąki chleba nie będzie”. Chwilowy spokój burzy list z Paryża, którego nadawcą jest Victor, pisze w nim, że chciałby, aby dołączyła do niego, ale nie tylko, Charlotte otrzymuje także zaproszenie na cesarski bal.

„Jego pocałunek był jak prezent za wszystkie wyrządzone mi krzywdy. Był delikatny, ale i gorący. Słodki i gorzki. Był obietnicą, że wszystko skończy się dobrze. Nie chciałam oderwać się od tych ust. Gdy mnie całował, znikały wszystkie problemy i troski.”

Charlotte jest kobietą, która nie wie, czego tak naprawdę chce, co też sama podkreśliła. Mota się między Victorem, a Franciszkiem, który bardziej miał być zapełnieniem jej czasu, niż przyszłym mężem. Wystarczył jeden bodziec, napaść na nią w domu absztyfikanta ze strony jego brata, aby natychmiast podjęła decyzję o tym, że chce spróbować odnaleźć szczęście u boku Victora w Paryżu. Sprawia wrażenie kobiety, której życiowym celem jest odnalezienie miłości, dąży do niego za wszelką cenę nie zwracając uwagi na nic więcej. Jest wyjątkowo kochliwa, wpada w ramiona mężczyzn czując do nich pociąg, trochę rozpaczliwie łapiąc się tego, ze wszystkich sił. Może to być nieco denerwujące, jednak dojrzewa, co działa na korzyść kreacji postaci oraz całej powieści.

Podobała mi się postać całuśnego cesarza- Aleksandra, który potrafił utrzymywać wokoło siebie tajemniczość, która przyciągała czytelnika. Brakowało mi tutaj jedynie większej dominacji, w końcu to on władał krajem. Cesarz jest niesamowicie zazdrosny, musze przyznać, że były sytuacje, że w pełni to rozumiałam, zwłaszcza, że w głowie Charlotte czasem gościł Victor, który porzucił ją po raz drugi we Francji z miłości do innej kobiety, ale czy na pewno? W pałacu intrygi są na porządku dziennym, życie cesarza niejednokrotnie było zagrożone, spiski i zamachy są w książce obecne. Taka jest cena dzierżenia władzy.

Książkę czytało się szybko i przyjemnie, podobał mi się styl Sylwii Bachledy, akcja biegnie dość żwawym tempem. Jeśli chodzi o nieścisłości historyczne, czy niezachowane normy zachowań przyjęte w tamtym okresie postanowiłam podejść do tego, jak do fikcji literackiej, nie zagłębiając się w analizę, z której wynikałoby to, że Charlotte jest dość odważną i rozwiązłą kobietą, taką buntowniczką, którą wszyscy będą mieli na językach.

Jako debiut książka wypada dość dobrze, będzie idealną pozycją dla tych pań, które uwielbiają romanse osadzone w historycznej otoczce, która ściśle nie łączy się z realnymi wydarzeniami. Byłam jej ciekawa, chciałam dowiedzieć się, co dalej przygotowała nam Sylwia Bachleda, dlatego siedziałam i czytałam warcząc na tych, którzy śmieli mnie od niej oderwać, z tak błahych powodów jak obowiązki domowe. Zakończenie „Pocałunku cesarza” podsyciło ciekawość zamiast ją ugasić, jestem chciałabym poznać dalszy rozwój wydarzeń, czy to, co wyszło na jaw okaże się prawdą? Z jednej strony jest bardzo prawdopodobne, a z drugiej, czy Aleksander posunąłby się do takiego czynu? Czekam na kontynuację, mam nadzieję, że się ukaże, a wszystkie pytania otrzymają odpowiedzi.

„Dziewiętnastowieczna Francja to idealne miejsce na historię miłosną o kopciuszku, który spotkał swojego księcia… Jednak w tej bajce nie wszystko okaże się tak piękne, jak mogłoby się wydawać na pierwszy rzut oka. Oto młoda Charlotte, która olśniewa swoją urodą wszystkich dookoła, oczekuje powrotu swojego narzeczonego. Niestety, Victor wkrótce zdecyduje o opuszczeniu Charlotte na zawsze, a złamane serce dziewczyny będzie się domagać pociechy… Czy znajdzie się ktoś, komu będzie mogła zaufać? Co wydarzy się na francuskim dworze, kiedy piękna Charlotte zagości w murach Wersalu? I jaką rolę w tych wszystkich wydarzeniach odegra dumny cesarz Francji?”

Pocałunek cesarza to w miarę dobry debiut literacki Sylwii Bachledy. Napisałam w miarę dobry, bo mimo tego, że historia Charlotte okazała się nawet fajna i ciekawa to niestety miałam problem z bohaterami, którym moim zdaniem autorka nie poświęciła dość uwagi.

Fabuła książki to oczywiście fikcja literacka, więc nie warto doszukiwać się w niej prawdziwych wydarzeń. Nie jest to jakimś wielkim minusem, bo gdybym chciała poczytać o dziewiętnastowiecznej Francji oraz cesarzu to sięgnęłabym po podręcznik do historii. Książkę bardzo łatwo można sklasyfikować jako romans historyczny, więc od takiej lektury wymagam tylko lekkości, która zapewnia przyjemność z czytania. I właśnie to w tej powieści znalazłam. Historia jest ciekawa i naprawdę dość dobrze można spędzić przy niej czas.

Teraz napiszę Wam co nieco o bohaterach, którzy naprawdę mnie rozczarowali. Uważam, że to wina autorki, która słabo ich wykreowała. Charlotte, Victor, Franciszek i Aleksander zlewali się mnie w jedną całość. Na próżno szukałam cech, które mogłyby ich diametralnie od siebie różnić. Według mnie każdy z nich był taki samy. Często miałam wrażenie, jakby byli bandą nieogarniętych i zadufanych w sobie (przepraszam za określenie) idiotów. I jeżeli jako tako przetrawiłam męską część bohaterów, to niestety Charlotte irytowała mnie do tego stopnia, że momentami miałam ochotę ją zabić. Dziwne jest to, że mimo tak negatywnych odczuć względem postaci, całość książki oceniam na trzy z plusem, bo historia w pewien sposób mnie wciągnęła i zaintrygowała, a zakończenie zadziwiło, więc myślę, że przeczytam kolejny tom, który mam nadzieję będzie lepiej dopracowany.

Pocałunek cesarza nie jest książką złą, ale nie jest też książką bardzo dobrą. Autorka musi popracować jeszcze nad warsztatem, ale na pewno ma potencjał, który mam nadzieję wykorzysta przy kolejnym tomie, po który na pewno sięgnę.

Bardzo dawno nie czytałam tak dobrej książki. I choć nie spodziewałam się po takiego rodzaju historii niczego zaskakującego, to jednak okazało się, że książka potrafi nie tylko zaskoczyć, ale również i zaszokować przeciętnego czytelnika.

Przyznam, główna bohaterka Charlotte od samego początku bardzo mnie irytowała, była niestabilna w swoich uczuciach, nie wiedziała z kim chce być i kogo ma wybrać. Z czasem jednak akcja rozwinęła się w dobrym kierunku, a bohaterka zaczęła być w miarę normalna, a miejscami było mi jej nawet i szkoda.

Książka poza tym jednym elementem jest według mnie na ocenę celującą. Jest bardzo dobrze napisana, nie znalazłam w niej żadnych błędów, niedociągnięć czy błędów logicznych. Historia od początku do końca wciąga czytelnika. Zaś jakieś ostanie pięćdziesiąt stron książki całkowicie zmienia postać rzeczy. Akcja stosunkowo przyspiesza, wszystko się rozkręca. Szczerze, to te ostatnie kilkanaście stron przeczytałam w oka mgnieniu. No i niestety... Jak tylko odłożyłam książkę, to było mi żal, że muszę rozstać się z główną bohaterką oraz jej dylematami. Jednak nie martwcie się, z tego co wiem, ma powstać druga część historii.

Akcja książki kręci się stale wokół XIX- wiecznej Francji, głównie na Wersalu. Jednak nie dajcie się zmylić, nie znajdziecie w tej książce żadnych historycznych opisów wydarzeń lub miejsc. XIX wiek jak i sama Francja, cesarz oraz wszystkie inne rzeczy dla historii zostały pominięte, co według mnie jest dobre. Jeżeli ktoś będzie chciał zaznajomić się z historią, to zdecydowanie sięgnie po książkę do tego przeznaczoną.

Fabuła książki opiera się głównie i wyłącznie na losach głównej bohaterki Charlotte, którą poznajemy już od samego początku historii. Tak jak wcześniej wspomniałam, jest to typowy przykład młodej dziewczyny niestabilnej emocjonalnie, która do końca nie potrafi wybrać spośród trzech mężczyzn, którzy pojawiają się na jej drodze do szczęśliwego życia. Charlotte jednak doskonale wie kim jest i zdecydowanie wysoko się ceni. Zapewne nie ma ani jednego mężczyzny w jej świecie, który nie spojrzałby się na nią. Każdy widzi i docenia jej niezwykłe piękno, ponieważ jest to jedna z najpiękniejszych kobiet w okolicy, którą zdecydowanie każdy się zachwyca.

Życie miłosne Charlotte w książce rozpoczyna się od momentu, kiedy poznajemy Victora. Jest to mężczyzna, z którym dziewczyna pragnie spędzić resztę swojego życia. Ich życie nie jest jednak tak idealne, ponieważ wybranek uświadamia jej, że musi wyjechać do Francji, aby móc służyć cesarzowi, nie potrafi wyjaśnić Charlotte, że takiego rodzaju posługa jest dla niego najważniejsza. Jednak pragnie zabrać ze sobą dziewczynę i tam wziąć z nią ślub.

Wszystko jednak się zmienia, ponieważ Victor postanawia wyjechać bez niej, można nawet powiedzieć, że w najmniej oczekiwanym momencie ucieka przed wybranką. Ta sytuacja łamie serce Charlotte, ale nie na długo. Wkrótce potem zostaje przedstawiona swojemu rówieśnikowi - Franciszkowi, w którym bardzo szybko się zakochuje i gdyby nie brat nowego wybranka - Luis, ich miłość kwitła by jeszcze znacznie dłużej.

W międzyczasie Charlotte otrzymuje list od Victora z przeprosinami. Mężczyzna informuję kobietę o tym, że nie potrafi bez niej żyć utwierdza ją w miłości do niej i pragnie nadal ściągnąć ją do Wersalu aby wziąć z nią ślub... Charlotte jest pewna swojej decyzji i ślepo biegnie w ramiona Victora do Paryża, do Wersalu. Szybko jednak zauważa, że nie tylko jej wybranek jest nią zafascynowany, ale również i sam cesarz Aleksander...

Ta książka jest niesamowita! Zdecydowanie działa na ludzkie emocje, momentami denerwuje, szokuje, a zakończenie zwala z nóg. Szczerze przyznam, że jak zaczynałam ją czytać to nie spodziewałam się takiego obrotu sprawy i to mnie bardzo zaskoczyło, oczywiście pozytywnie.

Tak jak wcześniej mówiłam książka jest dopracowana pod każdym kątem, nie ma w niej nieścisłości, jakiś błędów, nielogiczności. Każdy z bohaterów jest inny, niezwykle barwny i na swój sposób ciekawy. Miałam problem z główną bohaterką, o czym też wspomniałam wcześniej, ale z czasem przyzwyczaiłam się do jej bezmyślnego zachowania i zaczęłam ją zwyczajnie tolerować.

Maleńkim minusikiem był również fakt, że w tej XIX-wiecznej Francji brakowało mi trochę tego Paryża i opisu tamtych lat. Trochę lepiej jakby pojawiło się jednak w niej nieco więcej opisów miejsc, zwyczajów. Zaś w samym wyrażaniu się bohaterów zabrakło tego klimatu historycznego. Jednak zapomina się o tych wszystkich małych minusach, w momencie kiedy wczytamy się w główny wątek i zajmiemy się samą akcją oraz fabułą.

Podsumowując, uważam, że jest to jedna z lepszych książek jakie ostatnio czytałam a te minusy i tak niewiele zmieniają, ponieważ fabuła jest na tyle dobra, że naprawdę ciężko przejmować się tymi drobiazgami. Zdecydowanie polecam ją każdemu kto lubi historie o miłości, życie we Francji i XIX wiek.

Recenzja pochodzi z bloga:http://recenzentka-doskonala.blogspot.com/