Jezioro Cieni

Nadal nie polubiłam Lirr, choć już mnie tak bardzo nie irytuje i jestem w stanie zrozumieć jej pewne zachowania, a nawet wybaczyć. Zrobiła postęp i to się chwali. Podróż z Raidenem obfituje w sytuacje niebezpieczne, w których pierwsze skrzypce gra magia, nadnaturalne istoty oraz pewien żywioł, nad którym nie ma kontroli, coś, czego z taką intensywnością doświadcza się raz w życiu. Jednak „Jezioro Cieni” to przede wszystkim kolejny etap odnajdywania przez Lirr własnej tożsamości i nauka panowania nad jej mocą, a także próba siły więzi, jaka łączy ją z Raidenem. Czym jest? Być może odpowiedź na to pytanie znajdą właśnie w jeziorze, w którym zatopione są dusze.

W tej części spotykamy również innych magów, członków tajemniczego Kręgu, z którego Raiden został jakiś czas temu wykluczony. Kto mówi prawdę, a kto, manipulując, chce coś ugrać dla siebie? To dość trudna kwestia i nawet ja nie mogłam jasno określić się po którejś ze stron. „Jezioro Cieni” to świetnie napisana powieść, Maria Zdybska ma wszystko przemyślane, a jednak nie można jej odmówić fantazji. Ten tom zdecydowanie mnie kupił i z niecierpliwością czekam co dalej z Kruczym sercem!

Całość to bardzo przyjemna opowieść fantasy. Oba tomy trzymają ten sam poziom. Jest to przygoda, którą będzie się miło wspominało. Warto dodać, że nie tylko młodzież będzie czerpała radość z tej lektury. Dorosły i twardo stąpający po ziemi nastolatek plus, również chętnie potowarzyszy bohaterom w ich szalonej wędrówce. Fajny pomysł, ładnie opowiedziany i zdecydowanie nienudny. Zajrzyjcie do baśniowej krainy płynącej magią i bijącej głośno kruczym sercem.

Dawno temu w moje ręce wpadła książka „Wyspa mgieł” Marii Zdybskiej. Tematyka i opis mocno zachęcały, więc jak już nadszedł jej czas, chętnie dałam się porwać opowieści.

I wiecie, okazało się, że to jedna z TYCH książek, wobec których człowiek okazuje się niezwykle surowy w ocenie, i mimo, że nie wszystkie jej elementy się podobają, to książka ma cholernie duży potencjał i czuje się w kościach, że kolejny tom zwyczajnie musi być lepszy.

Tak właśnie było podczas mojego pierwszego spotkania z autorką. Byłam surowa, czepiałam się, wymagałam więcej, bo wiedziałam, że Maria Zdybska ma talent.

Gdy niedawno ukazał się drugi tom trylogii Krucze Serce, czyli „Jezioro cieni” byłam już mocno zniecierpliwiona czekaniem na premierę i ciekawa losów Lirr i Raidena.

Więc gdy książka wreszcie do mnie trafiła, moje oczekiwania poszybowały do góry jak Adam Bielecki na ośmiotysięcznik.

Krótko mówiąc – wygłodniała jak harpia rzuciłam się na Jezioro cieni, a co z tego wynikło, o tym poniżej.

Akcja powieści rozpoczyna się tam, gdzie się mniej więcej zakończyła w pierwszym tomie. Lirr i Raiden skazani na siebie szukają sposobu, aby pozbyć się łączącej ich więzi. Spotyka ich przy tym wiele niesamowitych przygód i wydarzeń, które na zawsze zmienią ich relacje.

Wiele się w tej książce dzieje, pojawia się sporo nowych pistaci, ale nie ma co ukrywać, akcja kręci się dookoła Lirr i Raidena. Najbardziej cieszy zdecydowanie większa obecność tego ostatniego, a smuci nieobecność Mildy, którą szczerze pokochałam w poprzednim tomie.

Tutaj należą się autorce srogie baty za to, że tak haniebnie ukryła postać Mildy.

Brak tej cudownej postaci Maria Zdybska zrekompensowała mi trochę obecnością nowego bohatera – czyli barwnego i rubasznego Mikko.

Och bogowie, jaka to cudowna postać! Czytając o nim oczywiście miałam swoje skojarzenia i porównania Mikko do pewnego bohatera z filmu, ale nie ma tu żadnej kalki czy kopiowania. Mikko jest świetnym powiewem świeżości w świecie, który stworzyła autorka, dodał mu barw i humoru.

Jeśli chodzi o głównych bohaterów, to na wielki ukłon zasługuje pani Zdybska za rozwój postaci Lirr, który nie trudno zauważyć.

Z bohaterki, które denerwowała mnie swoim motaniem się i niemożnością podjęcia jakiejkolwiek sensownej decyzji, Lirr zmieniła się w osobę dojrzałą, nabrała doświadczenia i sporo zdrowego rozsądku.

Maria wycelowała złoty środek pomiędzy buńczucznością Lirr a jej nowo nabyta dojrzałością. Nie ma w niej przegięcia w żadną stronę, przestała irytować i nie pozostało mi nic innego, jak szczerze ją polubić.

Bez obawy jednak, Lirr to nadal przybrana córka pirata, która przeklina w wymyślny sposób, którą targają emocje (zwłaszcza przez pewnego maga) i która ma w sobie huragan sprzecznych uczuć. A jednak znać w niej zmianę, która zaszła pod wpływem wydarzeń, jakie stały się jej udziałem.

Jeśli chodzi o Raidena, to poznajemy go ciut lepiej. Autorka zdradza nam kilka tajemnic, ale nie liczcie na to, że rozgryziecie tego skrytego bohatera tak od razu.

Niezmiennie sarkastyczny, trzeźwo myślący i tajemniczy mag z uśmiechem Hana Solo to zdecydowanie jedna z moich ulubionych postaci męskich i co to dużo mówić, uwielbiam łotra.

Tak na marginesie dodam, że za pewne fabularne rozwiązania mogłabym panią Marię Zdybską ukatrupić, gdyby nie fakt, że chcę żeby tom trzeci się jednak ukazał.

Bo ostrzegam wszystkich lojalnie – zakończenie wbija w fotel (czy tam łóżko, krzesło, podłogę – zależy gdzie czytacie książki) i pozostawia z otwartą buzią i myślą kołatającą się w głowie „ALE JAK TO?!?”.

Kolejną zmianą na plus jest styl autorki. Już w Wyspie mgieł był bardzo przyjemny, tym bardziej jak na debiut. W drugim tomie widać ogromny progres jeśli chodzi o szlifowanie stylu i sposobu pisania.

Powieść napisana jest lekko, niezwykle obrazowo, przez co cudownie przemawia do wyobraźni.

Czytanie Jeziora cieni to była dla mnie ogromna przyjemność i nie nudziłam się ani przez chwilę.

Bardzo dobrze jest również ukazana relacja pomiędzy Lirr a Raidenem, ich więź, wzajemna fascynacja i emocje, które obojgiem targają.

Wszystko to opisane jest bez zbędnej ckliwości i lukrowatości. Jest pomiędzy tą dwójką niesamowita więź i chemia, która bardzo mi się podobała i mimo, że liczyłam na inne rozwiązania, to jednak to co zaserwowała mi autorka przypadło mi do gustu.

Czy warto było czekać na kontynuację książki, którą człowiek krytykował?

Tak!

Bo byłam pewna, że drugi tom może być tylko lepszy. Bo czułam w kościach, że ta historia ma niesamowity potencjał, a Marię Zdybską los obdarzył talentem, którego nie zawaha się użyć jak Thanos kamieni nieskończoności.

Uczciwie mogę teraz przyznać, że moje oczekiwania i podejrzenia okazały się w 100% trafne i „Jezioro cieni” okazało się powieścią bardzo dobrą, dopracowaną i niesamowicie wciągającą.

Gratuluje autorce talentu i rozwoju i cieszę się, że w jej głowie zalęgła się ta historia, którą postanowiła się z czytelnikami podzielić.

„Lirr i Raiden muszą uciekać z Ysborga nie tylko przed gniewem jego władczyni, ale również przed podążającymi ich tropem bezwzględnymi Łowcami Mocy. Wiedząc, że Maeve nie spocznie dopóki nie zemści się na nich, dwójka zbiegów postanawia poszukać schronienia na brzegach mitycznego Jeziora Cieni.

Odnajdą tam jednak duchy przeszłości, które mogą zmienić wszystko, co dotąd o sobie wiedzieli i wszystko, co kiedykolwiek do siebie czuli.

Nadchodzi czas walki z własnymi demonami!

Nadchodzi czas próby wśród zwodniczych cieni!

Krucze przeznaczenie zaczyna się wypełniać!”

Wiecie, co? Ta książka jest po prostu REWELACYJNA. To, co zrobiła ze mną autorka, jest po prostu nie do opisania, czuję się jak na haju i jeżeli wkrótce nie dostanę w swe ręce kolejnej części, to mogę zrobić komuś krzywdę. Przepadłam w tej historii z kretesem i tak szczerze, to po zakończeniu, które zaserwowała mi autorka (Marysiu ciesz się, że nie miałam Cię pod ręką) boję się, co będzie dalej. W ogóle, to ja się pytam, jak można zostawić czytelnika w takim zawieszeniu, w mojej głowie cały czas rozbrzmiewają słowa „Co tu się naodpierdzielało” i choć wiem, że musi być dobrze, że Marysia na pewno jakoś rozwiążę tę sytuację, to jednak czekanie mnie zabija, bo z chęcią poznałabym już teraz, natychmiast dalszą część tej historii.

„Jezioro cieni” to powieść przepełniona magią, w której dominują tajemnice, sekrety i półprawdy. Autorka nic nie podaje nam na tacy, ona cały czas miesza i mąci, a po zakończeniu lektury jeszcze więcej pytań kłębi się w głowie. DLATEGO JAK NAJSZYBCIEJ POTRZEBUJĘ KOLEJNĄ CZĘŚĆ, która mam nadzieję, rozjaśni mi w głowie i da odpowiedzi na wszystkie nurtujące mnie pytania. Ta historia kipi magią, dostarcza wielu emocji i niezapomnianych wrażeń. Dla takiego fana książek z elementami fantastyki jak ja, była to literacka uczta na jak najwyższym poziomie.

Uwielbiam, kocham i nienawidzę bohaterów jednocześnie. Lirr to dziewczyna zadziorna, krnąbrna, która dopiero odkrywa swoją magiczną naturę. Wszystko jest dla niej obce, niezrozumiałe i tylko dzięki Raidenowi, dziewczyna zaczyna się godzić z losem. Jeżeli chodzi o Raidena to ten bohater dostarczył mi najwięcej emocji. To mężczyzna tajemniczy, zuchwały, który cały czas jest dla czytelnika ogromną zagadką. Do tej pory nie rozgryzłam go całkowicie, ale mam nadzieję, że w kolejnej części będzie mi to dane. Oczywiście w książce jest o wiele więcej bohaterów, jednak to Lirr i Raiden do samego końca grają pierwsze skrzypce.

Historia Lirr i Raidena skradła moje czytelnicze serducho i naprawdę niecierpliwie wyczekuję kontynuacji. To wspaniała książka o odkrywaniu siebie i swojego przeznaczenia, o poszukiwaniu odpowiedzi na nurtujące pytania oraz o miłości, do której czasami ciężko się przyznać. To cudowna opowieść, w której znajdziecie świetnych bohaterów, nieoczekiwane zwroty akcji oraz tajemnice i sekrety. Myślę, że każdy fan fantastyki będzie zadowolony.

Dajcie się porwać fantastycznej i urzekającej przygodzie pełnej sekretów, tajemnic i magii. Historia Lirr i tajemniczego maga Raidena dostarczy Wam wielu emocji i niezapomnianych wrażeń.

Gorąco polecam!

Bardzo ucieszył mnie fakt, że udało mi się otrzymać książkę Marii Zdybskiej „Jezioro cieni”, pierwszy tom „Wyspę mgieł” połknęłam dzięki Legimi, jednak wiem, że jest to pozycja, do której chętnie wrócę i kupię, aby uzupełnić „namacalne braki”. Nie przeszkadza mi fakt, że tak ciekawy cykl pisze polska autorka, powinniśmy odczuwać dumę, że tak wiele rodaczek i rodaków potrafi stworzyć coś ciekawego, na tyle dobrego, że cieszymy się, kiedy na powrót możemy zetknąć się z wykreowanym światem i bohaterami. Co nas czeka w „Jeziorze cieni? Czy pozwoliłam na pochłonięcie cienistym mackom i wciągnięcie pod ciemną warstwę wody?

„Lepiej zginąć w ogniu niż skostnieć w bezczynności. Bezpieczeństwo jest nudne”.

„Jezioro cieni” to drugi tom trylogii, opowiada historię uratowanej przez piratów Lirr i irytującego maga Raidena. Bohaterowie uciekają z Ysborga, przed złością jego władczyni Meave, którą wspiera mag Viorel. To potężny sojusznik, którego nie można lekceważyć. Bądź, co bądź bohaterowie nie mogą pozwolić sobie na to, aby zostać schwytani, pociągnęłoby to za sobą nieprzyjemne dla nich konsekwencje. Walka, ucieczka i niebezpieczeństwo dyszało wprost w ich plecy! Kiedy mogłoby się wydawać, że w końcu wychodzą na prostą, sprawy się komplikują. Dusze Lirr i Raidena są ze sobą połączone w magiczny sposób, co poniekąd ich zmusza do współpracy i wspólnego działania, które ma na celu wykaraskanie się z kłopotów, które tak ochoczo na ich barki zsyłała Zdybska. Dziewczyna jest niezwykle impulsywna, posiada także pewien dar, który nie raz mnie rozbawił, a mianowicie przychodzą jej do głowy niezwykle barwne przekleństwa, na które mało, kto by wpadł. Raiden jest banitą, nie jest człowiekiem bez skazy, ale nikt taki nie jest, w każdym z nas malują się pewne wady i zalety. Jak można rozdzielić te dwie dusze i co ważniejsze, czy kiedy przyjdzie pora, aby się na to zdecydować, czy to zrobią? Raiden i Lirr muszą dostać się do Kregu i poproszenie o pomoc Siedmiu, a nie jest to proste.

„-To mój przyjaciel.

Mag się skrzywił.

-Znajdę ci nowego.

-Zapewne będzie to dla ciebie zaskoczeniem, ale przyjaciół nie pozbywa się tylko dlatego, że mają paskudny gust muzyczny. - ściągnęła groźnie brwi.”

Intrygi i tarapaty szczególnie upodobały sobie parę naszych bohaterów, zwłaszcza, kiedy magia zaczyna się budzić w Lirr. Któż by nie chciał tylu wspaniałych umiejętności zagarnąć jedynie dla siebie? To przecież jest takie kuszące i ciekawe! Droga, którą będą zmuszeni ze sobą przejść sprawi, że dojrzeją, zmienią się, a ich więzi zacieśnią. Podróż sama w sobie uczy, łamie, sprawia, że człowiek zaczyna spoglądać na siebie pod innym kątem. To, co kochałam w „Jeziorze cieni” to przede wszystkim bohaterowie charakterni, potrafiący prowadzić ze sobą dialogi, które bawią, złoszczą i sprawiają, że nie możemy się od nich oderwać.

„- Ironia losu... -Wykrzywił usta w na wpół grymasie, na wpół uśmiechu . - Ty chcesz za wszelką cenę przypomnieć sobie dzieciństwo, a ja wręcz przeciwnie”.

Akcja powieści jest bardzo demoniczna, nie sposób się jest przy niej nudzić. Poznajemy fakty dotyczące przeszłości Raidena, dzięki czemu potrafimy go lepiej poznać i wczuć się w jego sytuację. Tak samo poznajemy Lirr, jej silną potrzebę odkrycia tego, kim naprawdę jest.

„Jezioro cieni” ma mroczniejszy klimat mimo tego, że jest wzbogacony o romantyczny wątek, który nie należy do tych cukierkowych i prostych, wręcz przeciwnie. Jest realistyczny, pełny wątpliwości, życiowy. Zdawały się chwile niezwykle emocjonalne, ciepłe, ale także takie, które łamały serce. Zakończenie, jakie zaserwowała nam autorka wbija w fotel, sprawia, że czujecie się rozbici pragnąć dowiedzieć się, co było dalej.