O dobroci

To zbiór poetyckich rozważań stacji drogi krzyżowej. Przejmujące, pełne prawdy, zmuszające do osobistej refleksji słowa o tajemnicy naszego zbawienia. Rozmyślania ks. Alojzego Henela skłaniają do głębokiego przeżycia Wielkiego Postu. Nikt z nas nie wybiera sobie drogi krzyżowej i nikt nie zna swojej sytuacji. A kiedy już ją spotka, musi podnieść oczy do Boga, zaufać i podjąć krzyż.

Homilie na dni okresu zwykłego (I-XI tydzień). Pomagają zatrzymać się nad słowem Bożym każdego dnia i odnieść je do naszego życia. Autor nie omija trudnych tematów związanych z wiarą i wskazuje sposoby na rozwiązanie problemów. Daje jasne i proste odpowiedzi, ale zostawia także miejsce na osobistą refleksję.

Książka jest zbiorem homilii, które zostały wygłoszone podczas pogrzebów osób zmarłych w różnym wieku, miejscu i okolicznościach. Jej lektura jest nietypową okazją do refleksji nad ludzkim życiem.

Książka zawiera krótkie teksty do rozważania, przydatne nie tylko na czas rekolekcji. Każda kartka stanowi odrębną całość. Polecamy szczególnie tym, którzy chcą pogłębić swoje życie religijne i wzrastać w wierze, nadziei i miłości.

Przystanąć,pomyśleći iść w dobrą stronę.Gdy trzeba powrócić ?powrócić.Książka zawiera krótkie zamyślenia na temat ludzkiego życia, jego przemijalności i sensu.

To były rozmowyo małżeństwie, rodzinie,o domu rodzinnym.Można przeczytać każdą karteczkęoddzielnie, ale dobrze,żeby przeczytać całą.Karteczki ułożono tak,aby teksty zebrane w zbiorkuzaczynały się od literwedług alfabetu.

W tobie mieszkają modlitwy? Oto, jak księga? Jak wracający z pól?Modlitwa w złoconych brzegach?Jesteś daleki, Boże, moim oczom?Przyjdź, Panie?Przyszliśmy do Ciebie, Boże?WspominamJak ręce?Dziękuję?

Zaproponowane teksty stanowią tylko prowokację do prywatnego przemyślenia.. Wiadomo, że każdy buduje prywatnie to, co w życiu najważniejsze. Buduje „na skale” lub „na piasku” – jak mówi Ewangelia. Może i te kartki dołoży ktoś do fundamentu, który Pan pobłogosławi – autor. Los człowieczy jest przenikaniem lądu i wody dnia i nocy głosu i ciszy milczenia i słów żytnich pól i cmentarza życia i umierania rozważania i bezmyślności cnoty i przestępstwa Boga i człowieka zakurzonych kwiatów i rozkwieconego kurzu w którym trzeba się znaleźć albo zgubić zniknąć lub zbawić w doczesności w wieczności które są wspólnie teraz i na zawsze

Książka zawiera krótkie zamyślenia na temat ludzkiego życia i jego przemijalności. Tematem wiodącym tych zamyśleń jest słowo „zdążyć”. Autor przywołuje wiele codziennych spraw, które należy jeszcze podjąć przed zmierzchem własnego życia? Zdążyć? Dla wielu, to będzie zdążyć do konfesjonału, czyli pokłonić się Bogu i oddać się Miłości, która wie wszystko i przygarnia zagubionych. Tylko w taki prosty sposób odchodzimy od świata do Świata. Tylko tak dziecko Boga powraca do Ojca. Bywa znękane, bywa poranione, ale zawsze jest Jego, Boga, Ojca Miłości.

Zaproponowane przez autora teksty stanowią tylko prowokację do prywatnego przemyślenia. Ich tematyka dotyka spraw najważniejszych - wieczności i zbawienia własnej duszy. Niestety, nie wszystkich rozumiałem, nie każdego kochałem, nie wszystkim służyłem, nie każdemu ulżyłem, nie wszystkich żałowałem, nie każdego pocieszyłem, nie wszystkim pomagałem, nie każdego upominałem, nie wszyscy mnie lubili, nie każdego ja polubiłem? Dzisiaj jesteśmy razem w Bogu, Wieczności, Zbawieniu.

A katecheza kartekłatwych do odrzucenianie jest ani natrętna,ani sekciarska, ani natarczywa. Jest gestem,jest dopowiedzeniem,jest czekaniem,jest obecnością,jest podarowaniem,znanym od dziecka tekstem,głosem,znakiem,rzadko wykrzyknikiem,częściej zapytaniem. I nie ma ambicjiby tworzyć,by osiągnąć,ale by wspierać,ale by służyć. Nie smuci się,gdy jest tylkowyrozumiałym czytaniem. Autor

Zaproponowane teksty stanowią tylko prowokację do prywatnego przemyślenia. Wiadomo, że każdy buduje prywatnie to, co w życiu najważniejsze. Buduje „na skale” lub „na piasku” – jak powie Ewangelia. Może i te kartki dołoży ktoś do fundamentu, który Pan pobłogosławi. Autor Przystanąć… Nawet najbardziej pracowici przystają na chwilę, żeby podnieść oczy na drogę, żeby zobaczyć dokąd niosą ich nogi, żeby nie zedrzeć serca i duszy na byle co, na trud daremny, na spóźniony żal.