Siódmy koci żywot

Dziękuję za możliwość wcześniejszego przeczytania najnowszej powieści państwa Dębskich. Duet bardzo polubiłam za sprawą ich wcześniejszego cyklu z Tomkiem Winklerem i choć dalej zostajemy w klimacie kryminalnym oraz Wrocławia, to historia jest zupełnie inna.

Tym razem państwo Dębscy przygotowali komedie kryminalną z kotem w tle. Myślę, że to świetny i oryginalny pomysł na fabułę. Całość jest okraszona błyskotliwym humorem. Uwielbiam styl państwa Dębskich, mają lekkie pióro dzięki czemu z przyjemnością się czyta. Akcja jest prowadzona nieśpiesznie, ale za to z dwóch perspektyw.

W rozdziałach o Sheili poznajemy świat z kociej perspektywy i jej spojrzenie na śledztwo, które jest bardzo realnie przedstawione. Kotka jest błyskotliwa i inteligenta, i na swój sposób pomaga Magdzie w ujęciu zabójcy swojego zmarłego właściciela.

W rozdziałach o Magdzie, twardej i nieustępliwej pani detektyw, śledzimy jak dąży do rozwiązania zagadki śmierci Jovana wraz ze swoim zespołem. Obserwujemy też, jak mimo przeciwności losu oraz różnicy gatunkowej, próbuje się porozumieć z kotem, który podsuwa jej wskazówki dotyczące śledztwa.

Jest też mały smaczek dla fanów Winklera, a mianowicie pojawia się babcia Roma!

Kolejny świetny kryminał Dębskich, który zapewni dobrze spędzony czas. Intrygująca zagadka kryminalna, nietuzinkowi bohaterowie, wszystko to ubrane w sardoniczny humor, a najważniejszą postacią, która rewelacyjnie spaja fabułę jest kot. Polecam!

A w środku znajdziecie polecajkę ode mnie, także gorąco zachęcam do czytania!

„Siódmy koci żywot” to kryminał napisany przez państwa Dębskich, znanych z serii z Tomaszem Winklerem. Ten kryminał należy jednak do nietypowych, mianowicie autorzy urozmaicili książkę w perspektywę kota. Sheila była świadkiem śmierci jej właściciela Jovana, Serba żyjącego od dłuższego czasu w Polsce. Kotka choć nie widziała mordercy z twarzy, postanowiła wykorzystać swoje kocie możliwości i spryt do tego, żeby morderca został złapany i zapłacił za to co zrobił.

Muszę przyznać, że koci wątek był dość niekonwencjonalny i bardzo intrygujący. Nie spotkałam się z czymś takim do tej pory. Stanowiło to bardzo ciekawe urozmaicenie fabuły. Jednakże rozdziałów z typowo kocią perspektywą było dość mało w stosunku do całej treści, co niestety trochę mnie rozczarowało. Miałam duże nadzieje, że kociej strony będzie dużo więcej. Niemniej jednak, książka jest dobrze napisana, sam przypadek morderstwa również jest nietypowy, a akcja jest dość dynamiczna, bardzo mi się to spodobało, bo lubię, kiedy dużo się dzieje w tego typu książkach. Nie zabrakło również zwrotów akcji, a na końcu nawet miałam ciarki podczas czytania. Ostatnie rozdziały mrożą krew w żyłach. Ale żeby nie było tak mrocznie autorzy zaserwowali nam kawał dobrego humoru, tak więc nie mamy do czynienia ze sztywnym kryminałem, a raczej bardziej jest to komedia kryminalna.

Polubiłam się z taką formą kryminałów, książkę pochłonęłam bardzo szybko i przyjemnie spędziłam z nią czas.

Polecam fanom kotów i komedii kryminalnych!

Przeczytać książkę z perspektywy kota? Czy jest ktoś chętny? To drugi kryminał jaki przeczytałam z kocim świadkiem. Państwo Dębscy świetnie go poprowadzili. Uwzględnili przy tym koci spryt, spostrzegawczość, inteligencję i wszelkie inne kocie sprawy, które koty muszą załatwiać. Ułożone zostało tak, że początkowo kotka nie widziała zagrożenia w tym, co się działo w pewnej odległość. Następnie widząc zbrodnię bardzo chciała zareagować, ale coś jej to uniemożliwiało. Później koci instynkt wziął górę z czego nie była zadowolony. Następnie przechodzimy do prowadzonego śledztwa w którym rośnie wiele spekulacji, gdyż policja nie ma żadnego punktu zaczepienia. Nie wiedzą bowiem, że kotka widziała sprawcę, choć zauważają jej dziwne zachowania i zaniepokojenie. My wiemy, że Sheilla pragnie zemsty, gdyż dobrze jej było ze swoim panem. Zaczyna w tym kierunku działać, ale jak sądzicie, czy zwykła kotka jest zdolna do wymierzenia sprawiedliwości? W tym samym czasie pani komisarz działa swoimi sposobami, by również ująć sprawcę. Jak sądzicie, czy dwie kobiety mogą ująć sprawcę? Kto pierwszy go ,,wyniucha "?

Naprawdę świetny kryminał. Przyznaję bez bicia, że najbardziej interesowało mnie śledztwo kotki, gdyż było to coś z czym na co dzień nie mam do czynienia. Ciekawił mnie jej punkt widzenia, myśli i sugestie innych, których słowa sobie przypominała. Uwiodła mnie swoją prostotą i inteligencją. Taki koci detektyw wniósł nieco świeżości do świata kryminału. Pozycja wydana dużym drukiem z krótkimi rozdziałami naprawdę bardzo mi się podobała. Śledztwo kotki było zwinniejsze i ciekawsze, ale to właśnie z perspektywy pani komisarz wiedziałam więcej szczegółów. Obie wzajemnie się uzupełniały. Koniec książki bardzo wzruszy i sprawi, że ta historia bardzo długo zostanie w waszej pamięci. Idealna dla każdego, kto kocha koty, bądź ich nie lubi. Po lekturze ci drudzy zmienią o nich zdanie. Polecam przeczytać nie tylko tą książkę, ale i inne pary autorów, którzy wielokrotnie udowodnili, że w świecie kryminału czują się jak ryba w wodzie:-)

Koty przez jednych są uwielbiane, a reszta po prostu się nie zna. Każdy kto miał dłużej do czynienia z tymi zwierzętami ten wie, że istnieje komunikacja między nimi, a ludźmi. Kot potrafi wymagać, wręcz żądać czegoś (przeważnie do jedzenia), ale też jest doskonałym towarzyszem, który wspiera swojego właściciela, tylko aby właściwie odczytywać sygnały, należy nabrać trochę praktyki, a potem wszystko będzie już łatwe.

Zarys fabuły

W książce spotykamy kotkę Sheilę, która jest świadkiem morderstwa swojego pana Jovana, który pochodził z Serbii, a obecnie od dłuższego czasu zamieszkałego we Wrocławiu. Sprawą zajęła się komisarz Magdalena Borkońska pseudonim Vileda wraz ze swymi podwładnymi. W trakcie początkowych czynności wyjaśniających okazało się, że nie ma kto zająć się kotką, a na dodatek przez pomyłkę została zabrana do prosektorium wraz z ciałem jej dotychczasowego właściciela. W takim wypadku Vileda postanowiła zaopiekować się Sheilą, a dochodzenie, które prowadziła okazało się dość trudne, gdyż trzeba było zaangażować w to serbski wymiar sprawiedliwości, a nieliczne poszlaki nie napawały nikogo optymizmem na szybkie dotarcie do sprawcy. Nieoczekiwanie z pomocą Magdzie przychodzi kotka, która postanawia nakierować swoją nową opiekunkę na właściwy tor, po wcześniejszej konsultacji z innymi kotami, a także psem, którzy znaleźli futrzastych świadków całego zajścia. W jaki sposób Sheila pomoże Viledzie w sprawie? Czyje życie jest zagrożone? Kto dokonał morderstwa i jakie były jego motywy? Jak zakończy się ta historia? O tym w książce „Siódmy koci żywot” autorstwa Beaty i Eugeniusza Dębskich.

Kocie śledztwo

Autorzy za pomocą tej książki zaproponowali czytelnikowi kryminalną komedię z kocimi wątkami w tle. Otrzymujemy kilka sytuacji przedstawionych z punktu widzenia kociej bohaterki, dowiadujemy się o czym myśli, jak patrzy na różne sprawy dotyczące życia pod jednym dachem z ludźmi, a także możemy ujrzeć jej własne śledztwo i pomoc Viledzie. Przypuszczam, że część wniosków wysnutych przez Sheilę autorzy mogli przytoczyć na podstawie własnego doświadczenia i wieloletnich obserwacji swoich kocich przyjaciół. Niemniej wszystko to rzeczywiście tworzy humorystyczne sytuacje, które w pewnej części są realistyczne. Myślę, że takie połączenie gatunkowe z kocią bohaterką, jest wyjątkowe i rzadko spotykane, a na pewno sprawia przyjemność odbiorcy, który może sięgnąć po coś świeżego, nieoczywistego.

Podsumowanie

Książka, jak na kryminał przystało powoli nabiera tempa, by potem gnać i wtrącać czytelnika w otchłań emocji i niesamowitych wrażeń związanych z bohaterami. Zakończenie wyciśnie łzy każdego kociarza i na pewno ta pozycja zajmie ważne miejsce na półce każdego z nich (jak ma to miejsce w moim przypadku). Wątek kryminalny jest na bardzo dobrym poziomie, gdyż cały czas musiałem się zastanawiać w jakich sposób i kiedy uda się zespołowi Viledy wpaść na trop zabójcy, a także, jak mu to potem udowodnią skoro nie zostawił żadnych śladów. Okładka przykuje wzrok chyba każdego za sprawą znajdującej się na niej głównej kociej bohaterki tej książki, co mnie pchnęło od razu do sięgnięcia po ten tytuł. Gorąco polecam tę komedię kryminalną wszystkim fanom gatunku, kociarzom, a przede wszystkim tym, którzy nie wierzą, iż kot może być prawdziwym przyjacielem człowieka.

Komedia kryminalna to gatunek, po który od jakiegoś czasu sięgam z przyjemnością. Cenię go dlatego, że zachowuje przyjemny balans między (czasem krwawą) powagą a humorystycznym rozładowaniem (zazwyczaj brutalnego) napięcia.

„Siódmy koci żywot” w przyjemny sposób opowiada o pracy wrocławskich policjantów, próbujących rozwiązać skomplikowaną sprawę morderstwa Jovana, Serba, od kilku lat mieszkającego w Polsce. Głównym świadkiem całego zajścia jest Sheila. I wszystko byłoby banalnie proste, gdyby nie fakt, że świadek jest...kotem. Współpraca policji na linii człowiek – kot jest właśnie tym ciekawym i komediowym akcentem. Osobiście szalenie podoba mi się ta koncepcja, szczególnie gdy część narracji prowadzona jest jakby oczami Szelki. Lawirowanie między chęcią zemsty na mordercy pana, poczuciem obowiązku wobec nowej pani i jednocześnie taktycznym planowaniem, by „cwana pańcia” nie domyśliła się, że kotka może więcej niż by się mogło wydawać, stanowi według mnie świeży i oryginalny koncept, który wskazuje na kreatywność i wysoki poziom umiejętności pisarskich. Myślę, że aby poprowadzić taki dyskurs, trzeba być zagorzałym fanem i znawcą kociej natury. W przypadku autorów chyba tak jest, bo nawet na fotografii pozują z parą pięknych, dostojnych kotów.

Sam wątek kryminalny nie jest specjalnie zaskakujący, powiedziałabym, że raczej klasyczny. Jest sprawa, są śledczy z różnymi charakterami, hektolitry kawy i papierosy liczone w setkach wypalonych sztuk. A jednak dałam się porwać fabule i wciągnąć w akcję, która szczególnie w drugiej części nabrała rozpędu. Zaangażowałam się do tego stopnia, że prawie poczułam Szelkowe pazury na przedramionach...

Mimo że dało się wyczuć atmosferę napięcia i stresu, nie ma w treści nadmiaru wulgaryzmów, które w takich sytuacjach zazwyczaj są elementem stałym w dialogach. Powtórzę zatem, że zapewne to zasługa dobrego warsztatu pisarskiego autorów. Bez przekleństw, dało się odczuć, że załoga komisarz Viledy nie miała łatwo przy rozwiązywaniu sprawy zabójstwa, a nawet dwóch. Komediowego charakteru dodawały też zwroty, które świetnie oddawały powagę napięcia, a jednocześnie łagodziły ciężki charakter sytuacji.

Wbrew temu, że deklaruję się jako psiara, nie mogę nie docenić, jak intrygujące mogą być koty. Szczerze polubiłam Szelkę i wszystkie jej kocie zachowania. Przy okazji, ta bestia nieźle wytłumaczyła w książce, dlaczego koty zachowują się tak, jak się zachowują. Polubiłam komisarz Magdę i Malickiego, nawet jeśli jako czytelnik nie poznałam ich życiorysów.

Czas spędzony nad książką uważam za przyjemnie zagospodarowany, nie wiało nudą, nie lała się krew, nie było panicznego strachu, a „jedynie” stały poziom napięcia i momenty dobrej zabawy. Z kotem.

Moja ocena to 8/10.

Szczerze polecam.

Debiuty autorskie na ogół związane z rozwiązywaniem spraw kryminalnych bywają trudne w początkowej wystawianej ocenie i stwierdzeniu czy będzie się chciało poznawać dalszy ciąg losów bohaterów, który w przekazie całościowym do łatwych nie należy.

Z twórczością Pani Beaty i Eugeniusza Dębskich nie miałam okazji się do tej pory bliżej się z nią zaznajomić, ale postanowiłam to zmienić ze względu tematykę, którą wspólnie opisują i występujące w niej zwierzątko-kotkę imieniem Sheila, która to przygląda się wydarzeniu, od którego tak wiele zależy. Właściwie ono nie powinno zdarzyć. A życie bohaterów toczyć się inaczej, aby mogli cieszyć się nim bez względu na to, czy pojawia się radość bądź niepotrzebna do niczego nienawiść.

Urocze było to, w jaki sposób Pani komisarz Magdalena Borkońska miała łagodne podejście do kotki Sheili i wzbudzało to zaufanie w ich relacjach. Miała owszem swoje nawyki, ale to być może pomagało jej walczyć w analizach zachowań podopiecznych bądź też rozważaniami nad sprawami, które nie dawały jej spokoju.

Należy zwrócić szczególną uwagę w tej książce nad pomysłowością, doborem odpowiednich słów do danej przedstawionej sytuacji z perspektywy kotki Sheili, która bardzo pragnęła pomóc w rozwiązaniu tej skomplikowanej na pierwszy rzut oka zagadki. Podobały mi się jej słowa, którymi czarowała, obserwowała czujnie życie, jakie przeżywała, bo wiedziała, jak to jest przeżywać emocje, kiedy czuła się potrzebna bardziej lub mniej u boku właściciela.

Szczerze powiedziawszy, długo zastanawiałam, się czego brakowało mi w tym kryminale, bo czytając, go odnosiłam czasami takie wrażenie, że policja, rozwiązując tę tajemniczą zagadkę morderstwa Jovana czuła się nieco chwilami zagubiona. Dawało się to mocno odczuwać.

Nietrudno nie zauważyć, że akcja w tym kryminale toczyła się nieco powoli, co utrudniało, domyślenie się kto odpowiada za to, co przyczyniło się do nieprzewidywalnego wyciągania wniosków, jak powinno się potoczyć dalej i ile czasu trzeba poświęcić na poszukanie właściwych i trafnych rozważań, co do miejsca, gdzie on się znajduje i czy kolejna osoba nie straci niepotrzebnie życia.

Książka ta składa się z 31 rozdziałów, zawiera pięknie dobraną do tytułu okładkę, a w środku informację o autorach.

Kryminał ten dobrze mi się czytało, nie zabraknie w nim poczucia humoru. Można kilka wątków lepiej dopracować dotyczącej współpracy pomiędzy policjantami a przełożonymi.

Polecam przeczytać ten kryminał.

"-Dałeś mu te chrupki jak prosiłam?

-Dałem!

-No to czemu jęczy, franca?

-Bo nie przyklęknąłem na kolano, jak podawałem!"

I wszystko w temacie. Mój ulubiony dialog, wprawdzie tu w dość okrojonej formie, ale nie ma siły, żeby kociarze się nie zaśmiali.

Komedia kryminalna rządzi się swoimi prawami, a "Siódmym kocim żywotem" bezsprzecznie rządzi Kot. Kotka. Szelka. Mądra i waleczna.

Śledztwo jest tu więc ważne, choć nie najważniejsze. Dość uproszczone, niewiele mające wspólnego z rzeczywistością ale nie zmienia to faktu, że historia mocno kryminalna jest. Są i niebezpieczni przestępcy i trupy w ilości dwóch. W każdym razie, policjantki Magdy Borkońskiej trudno nie polubić mimo, że w wieku 36 lat ma "osiągnięcia tylko zawodowe" (choć tu bym też polemizowała). Ale najważniejsze, jak ona kocha tę kotkę!

Sporo dobrego, acz delikatnego humoru, choć i niepohamowane wybuchy śmiechu się zdarzają (wiadomo, wszystko to sprawa indywidualna ;⁠-⁠) Jeżeli komuś w poczucie humoru historia się nie wpisze, to w książce może wyczytać wiele celnych, na wskroś prawdziwych spostrzeżeń otaczającej nas codzienności. Wiele ubranych w smakowity sarkazm, a przy tym niezwykle wiarygodnych scen życia z kotem. Choć wydaje się również, że i wyjątkowo trafnie opisanego życie z człowiekiem. Tego możemy się jedynie domyślać ;⁠)

Lekkim, przyjemnym stylem napisane. Nieobciążające głowy, choć przemyślane i inteligentnie opowiedziane. Dodatkowo moje słownictwo wzbogaciło się słowami, które autorzy na potrzeby książki stworzyli. Kot-łowanina myśli, krymi-miau, kottuzjowana i wiele innych, mnie, jako kociarę, bawiło ogromnie.

Idealna lektura na wieczór (ewentualnie dwa),na reset, na dobry humor. Co kto woli ;⁠)

Z małżeństwem Dębskich jest mi po drodze od chwili, w której zapoznałam się z serią o Tomku Winklerze. Podbili nie tylko moje serce, ale mają już rzesze wiernych czytelników. Tym razem zaskoczyli wszystkich, ponieważ ich nowy kryminał nie ma nic wspólnego z prywatnym detektywem i jego niesamowitą babcią Romą. Czy rozczarowali? Mnie z pewnością nie!

Jovan Dragosavljević Serb od kilku lat mieszkający w Polsce pewnego dnia zostaje zamordowany. Jedynym świadkiem zdarzenia była Sheila. Problem jednak w tym, że jest ona kotem, więc jako świadek jest „niekompetentna”. Komisarz Magdalena Borkońska prowadząca dochodzenie w sprawie śmierci Serba postanawia adoptować kotkę denata. Jak powszechnie wiadomo, futrzak ten potrzebuje ludzi, by ci mu służyli, a Sheila myśli jeszcze dodatkowo o zemście i schwytaniu „zbrodzienia”, który zaszlachtował mu opiekuna…

Czy taka międzygatunkowa współpraca ma rację bytu?

„Co za gatunek, ci ludzie. Żeby mieć tylko jedno życie? No, jak się ma jedno, to trzeba o nie dbać, a nie dać się zabić we własnym mieszkaniu”.

Pisarski duet, czyli Beata i Eugeniusz Dębscy zyskał sławę dzięki wykreowaniu postaci prywatnego detektywa i jego babci Romy. Jednak zamiast kolejnych przygód Tomka Winklera autorzy zaserwowali czytelnikom lekki kryminał z pazurem. I to z pazurem w sensie dosłownym bowiem jedną z głównych bohaterek jest temperamentna, piękna i bystra kotka rasy norweski leśny. Historia przebiega dwutorowo i przedstawiona została z perspektywy Sheili oraz pracy policji a dokładniej zespołu podlegającemu komisarz Borkońskiej, która nie uznawała lenistwa i półśrodków i co chwila rzucała podwładnym uszczypliwe uwagi. Kotka prowadząc własne śledztwo, popychała niczego nieświadomą policjantkę w prawidłowym kierunku.

Kto okaże się sprytniejszy kotka czy Borkońska?

A może mimo wszystko nadawały na tych samych falach?

Sam wątek kryminalny nie był zaskakujący, ale za to ciekawie skonstruowany, ciągle się coś działo, nie pozwalając na nudę i odłożenie książki. Jednak to, co sprawiało, że lektura była pełna uroku, niewymuszonego dowcipu i całkowicie skradła moje serce to duet Borkońska i kocica. Myślę, że książka spodoba się nie tylko wielbicielom lekkich historii kryminalnych z dużą dawką humoru, ale również tym, co posiadają stworzenia zwane kotami. Na jeszcze większą zachętę napomknę również, że pojawił się i ktoś z serii o Winklerze.

„Siódmy koci żywot” Beaty I Eugeniusza Dębskich to książka, która równocześnie będzie gratką dla fanów ich serii kryminalnej o Winklerze, jak i z pewnością zaciekawi wszystkich tych, którzy z kotami mają styczność na co dzień… Utrzymana jest w uniwersum Winklera, ale jest to historia oddzielna, niezwiązana z cyklem. Gatunkowo również jest to coś innego – połączeniem kryminału, powieści obyczajowej i komedii. Część fabuły przedstawiona jest z perspektywy kotki, która była świadkiem morderstwa swojego człowieka, mieszkającego w Polsce Serba. I tak, kotka decyduje się podjąć własne śledztwo w tej sprawie. Bezwiednie współpracuje z nią Magda Borkońska, która jako ludzki przedstawiciel prawa została przydzielona do prowadzenia dochodzenia. Obydwie panie, choć nie mówią tym samym językiem, w bardzo pokrętny sposób ze sobą współdziałają… Co jest o tyle proste, że obydwie są indywidualistkami, myślą w podobny sposób. Fragmenty przedstawione przez kotkę są bogate w sarkastyczny humor, te skupione na Magdzie – w gry słowne, zabawę językiem. Intryga kryminalna jest dosyć prosta, akcja toczy się tempem spokojnym, bogatym w detale życia codziennego, dopiero pod koniec lekko przyspiesza. Ogólnie jest to fajny, lekki i niezobowiązująco szybki przerywnik pomiędzy cięższymi lekturami. Coś dla kociarzy, miłośników historii lekkich i/lub fanów cyklu o Winklerze!

Już w najbliższą środę, czyli 26 kwietnia, premierę będzie miała książka, która według mnie ma jedną z ciekawszych okładek. Odkąd zobaczyłam pierwsze grafiki wiedziałam, że u mnie na półce musi stać przodem, broń Boże grzbietem! I tym samym, postanowiłam, że czytanie jej to tylko w wersji elektronicznej, żeby nie zniszczyć wersji papierowej. Na szczęście czytać skończyłam zanim odebrałam paczkę z tym cudeńkiem, ale nadal zerkam na nią z przyjemnością, choć po lekturze, to i z ogromnym zrozumieniem kim jest kotka z okładki. No ale jak wiadomo, nie oceniamy książki po okładce, więc treść to inna para kaloszy, a czy również świetna i godna uwagi?

Poznajemy Jovana i jego kotkę, Sheilę. Ten pierwszy niestety od razu traci swoje życie. Zostaje zamordowany, a ponieważ nie ma dziewięciu żyć jak kot, to pada trupem. Sheila siedzi w tym czasie na balkonie i wszystko widzi bardzo dokładnie, w tym twarz zabójcy. W tym momencie postanawia, że zemsta musi zostać dokonana. Tyle, że jest kotem i może to nie być wcale takie proste...

I w zasadzie nic więcej wiedzieć nie trzeba aby stwierdzić czy ma się ochotę na przeczytanie takiej książki. Ja uwielbiam historie opowiadane z perspektywy zwierząt, więc nie wahałam się ani chwili. Sheila jest typowym kotem więc wszystkim scenom towarzyszy spora dawka humoru. A ponieważ tylko osiem procent ludzi spiera się ze swoimi kotami, to gdy charyzmatyczna pani komisarz wchodzi z nią w pewnego rodzaju relację, postanawia, że będzie podążać jej ścieżkami. Czy to doprowadzi je do mordercy?

Z jednej strony to kryminał pełną gębą, bo jednak mamy trupa, zagadkę, a z drugiej strony nieco komedia, bo jednak mamy sporą dawkę genialnych tekstów, które powodują, że można wybuchnąć śmiechem nad książką, choć miejscami nie wypada.

Od pierwszych stron czułam, że to są w stu procentach moje klimaty i się nie pomyliłam. świetnie opowiedziana historia, zagadka kryminalna, którą chce się rozwiązać, a jednocześnie poprzebywać z temperamentną kotką jeszcze choć chwilę. Czy pogniewałabym się gdyby Dębscy zrobili z tego serię? Ani trochę!

Szczerze polecam, to taka książka do zabrania w walizkę na wakacje i przeczytania podczas leżenia na leżaku tuż przy basenie. A do tego ta okładka... no, kawał dobrej roboty!

Beata i Eugeniusz Dębscy to duet pisarki, który może poszczycić się pięcioma wspólnie napisanymi książkami. Cztery z nich to cykl o detektywie Tomku Winklerze, który, jak dotąd, nie trafił w moje ręce. Mam nadzieję, że to się zmieni i będę mogła ocenić starania twórcze pary. Pod koniec kwietnia, a konkretnie 25 kwietnia, w polskich księgarniach ma ukazać się „Siódmy koci żywot”- polska komedia kryminalna. Książka ta jest już w moim posiadaniu dzięki Wydawnictwu Agora i Agencji PRart Media, a w sposób szczególny pragnę podziękować pani Bognie Piechockiej, która chyba telepatycznie odkryła moją wielką miłość do kotów. Zwolennicy tych wspaniałych, pięknych i mądrych zwierzaków zakochają się już w okładce, która jest przecudowna, ale przecież nie o okładkę tylko chodzi. Czy sama akcja okazała się wciągająca? Według mnie tak, ale należy zwrócić uwagę na coś kluczowego- NIE jest to typowy kryminał, w którym wszystkie rozdziały przerażają i wywołują dreszcze na ciele odbiorcy. Owszem, mamy morderstwo, dochodzenie i szukanie winnego, ale w tym wszystkim musimy też przygotować się na ogromną dawkę humoru, bo autorzy zdecydowali się na zupełnie inną szatę językową. Jeśli zatem ktoś jest smutny, przygnębiony, ale też ma duszę osoby ciekawskiej to „Siódmy koci żywot” jest właśnie dla kogoś takiego!

Pewnego dnia w swoim mieszkaniu ginie szczypiornista Jovan. Mężczyzna jest Serbem z pochodzenia, wcześniej był bardzo zaangażowany we wspomnianą wyżej dyscyplinę sportową, a potem, dla zarobku, imał się innych zajęć. Mimo, że Jovan uchodził za kogoś bardzo postawnego, zginął od jednego precyzyjnego ciosu nożem. Wszystko to, za drzwiami balkonu widzi jego wielka miłość, czyli Sheila. Nie mogła ona jednak wezwać pomocy, krzyczeć czy zadzwonić po policję, ponieważ nie jest człowiekiem. Sheila, nazywana później także Szelką, jest piękną… kotką. W sprawę zamordowanego szczypiornisty włączony zostaje duet policyjny, czyli komisarz Magda Borkońska, nazywana w zespole Viledą,

i Maciej Malicki. Próbują oni ustalić, kim był mężczyzna ubrany na sportowo, z bejsbolówką na głowie i z laptopem Jovana pod pachą. Chcą też poznać opinie o denacie od sąsiadów, a szczególnie od Marianny Włodarczuk, która czasem zostawiała sąsiadowi swojego psa. Czy policjanci szybko rozwiążą sprawę? Jaką opinię wyrobił sobie Jovan wśród sąsiadów? Co powie o nim jego była żona, Mila? Dlaczego mężczyzna się rozwiódł i czy ma to coś wspólnego z jego smutnym końcem? Kryminały, nawet z dawką humoru, mają to do siebie, że szczegóły nie mogą być ujawnione, a zatem zapraszam czytelników do zapoznania się z rozdziałami książki.

Narracja stworzona przez autorów ma charakter dwutorowy. Poznajemy szczegóły śledztwa z perspektywy policjantów, a szczególnie zaznajamiamy się z dedukcją prowadzoną przez Magdę Borkowską. Innym znowu razem poznajemy bardzo mądre, ale i śmieszne myśli Sheili, pięknej kotki. Czy konkretne postępowanie zwierzaka wciągnie czytelników i zrozumieją oni zaproponowaną grę słowną? Tego nie wiem, ale stuprocentowi fani kociego futerka z całą pewnością będą zachwyceni. W końcu jest to KRYMI-MIAU!

W książce podoba mi się jeszcze coś- zakładałam zupełnie inne zakończenie, a tymczasem zostałam poczęstowana odmienną puentą, co bardzo dobrze wpływa na ogólną ocenę lektury. Zdaję sobie sprawę, że dobrane słownictwo i historia śmierci Jovana przedstawiona z perspektywy jego kotki wymagały ogromu pracy twórczej. Możemy zatem pochwalić duet pisarski za niewątpliwie wyczuwalną fantazję.

Czy polecam powieść? Jeśli ktoś chce się zanurzyć w policyjnym śledztwie, ale też zabawić i przeczytać coś niecodziennego, to jak najbardziej „Siódmy koci żywot będzie dobrym wyborem.. Powieść tę czyta się wręcz ekspresowo, dlatego jeden wieczór wystarczy, by poznać odpowiedzi na pytania kłębiące się w głowie odbiorcy.

Jovan został zamordowany. Tragedia – wiadomo… Na szczęście Sheila wszystko widziała. W tym szczęściu jest jednak pewne nieszczęście – Sheila jest… kotką. I jasne jak słońce, że nic nie powie. Kiedy do sprawy śmierci serbskiego szczypiornisty zostają przydzieleni komisarz Magda Borkońska i Maciej Malicki, kotka postanawia włączyć się do akcji i wspomóc policjantkę w wykryciu sprawcy zbrodni dokonanej na jej właścicielu. Od tej pory każdy ruch policjantki must be approved by the cat.

Ja w zasadzie nie przepadam za komediami kryminalnymi, nigdy zbrodnie nie wydawały mi się zabawne i w sumie z rzadka (prawie wcale) sięgam po ten gatunek, dlatego ogromnie się zdziwiłam, że powieść tak bardzo przypadła mi do gustu. Napisana lekkim, bardzo współczesnym językiem, bez zbędnych udziwnień i sztucznie literackich stylistyk, po prostu, samo życie i normalna, żmudna, policyjna robota, przeplatana środowiskowym slangiem. Komisarz Borkońska to błyskotliwa i skuteczna policjantka. Mimo że dla podwładnych złośliwa i często wredna, to jednak wzbudzająca ogromne pokłady sympatii. Razem z Joanną Samolej uważam je za najbardziej wyraziste postaci w powieści. Maciek Malicki… oj, tu już sprawa wygląda gorzej… no nie polubiłam chłopa ani troszkę. Jego siermiężny dowcip i luzacki styl bycia był irytujący, na granicy infantylnej głupoty. Nawet Sheila go nie polubiła, a z kotem się przecież spierać nie będę – nie mieszczę się w tych mitycznych ośmiu procentach…

Wątek kryminalny początkowo rozwijał się powoli, wręcz leniwie, lecz w pewnym momencie akcja zaczęła się zagęszczać i zrobiło się naprawdę ciekawie. Historia została osnuta wokół bałkańskiej gangsterki i zmyślnie zaimplementowana na polski grunt. Zagadki śledcze, nieuchwytny sprawca, nowe tropy i kot w roli detektywa, w połączeniu z dużą dawką humoru czynią powieść niebanalną i ożywczą. Idealną na wieczorny relaks lub towarzyszkę podróży.

Sympatycy Tomka Winklera z poprzedniej serii autorów znajdą tutaj miły akcent, a mnie ucieszyła ciekawostka na temat profesora Bralczyka.

Długo się zastanawiałam, jak podsumować moje wrażenia i przypomniała mi się taka reklama bananów, która twierdziła, że jest zwykły banan i banan Chiquita. Ja za bananami nie przepadam, więc porównania nie mam, ale kryminałów przeczytałam całkiem sporo i tu się wypowiedzieć mogę: normalnie uznałabym tę książkę za zwykły kryminał, ale obecność Sheili sprawia, że jest to kryminał z pazurem. Epizody przedstawione z kociej perspektywy nadają powieści klimatycznej świeżości, są zabawne i trafne. Obraz człowieka widziany kocim okiem niestety nie zawsze jest dla naszego gatunku przychylny, ale jako była właścicielka kota mogę stwierdzić, że w wielu punktach prawdziwy. Początkowo trochę się obawiałam tej kocie perspektywy śledczej, ale niepotrzebnie – wyszło świetnie.

Męczy mnie tylko jedno: czy sąsiadka Jovana nie powinna przypadkiem zadzwonić na 112, a nie na 997?