Przebudzenie zmarłego czasu. Powrót

O Stefanie Dardzie po raz pierwszy usłyszałem ładnych kilka lat temu i już wtedy chciałem poznać jego twórczość. Ale wiecie jak to jest: człowiek by coś chciał, ma nawet jakiś tam plan, czy zarys planu, a potem zajmuje głowę czymś innym i zwyczajnie zapomina. Ostatnio jednak, podczas zakupu książek w jednym z antykwariatów na allegro, brakowało mi kilkanaście złotych do darmowej wysyłki w smarcie i zacząłem dokładniej przeglądać ofertę tegoż antykwariatu. Tak trafiłem na Przebudzenia zmarłego czasu. Powrót i od razu przypomniałem sobie swoje stare "chciejstwo" dotyczące poznania książek Dardy. Nigdy nie miałem sprecyzowanego planu, od której chciałbym zacząć, więc równie dobrze mogła to być ta.

To tyle jeśli chodzi o wstęp, bo jakoś zacząć musiałem. Teraz przejdźmy do samej książki. Przebudzenie zmarłego czasu zaczyna się w pociągu, w drodze do Przemyśla. I jako, że to miasto Stefana Grabińskiego, więc pociąg jest tu jak najbardziej odpowiedni, a i - jak się wkrótce przekonałem - duch polskiego Lovecrafta będzie towarzyszył mi podczas całej lektury. Przemyśl Dardy jest miejscem trochę tajemniczym, może nawet nieco odrealnionym; jest miastem jakby wyjętym z równoległego wymiaru. A przynajmniej tak to odebrałem, choć nie dosłownie. Jest to powieść stricte miejska, a zatem miasto odgrywa tu równie ważną rolę co główny bohater. Przemyśl w tej powieści jawi się jako miasto nieco senne, za to pełne sekretów. A naszym "przewodnikiem" po nim jest Jakub Domaradzki. Facet dopiero co został zwolniony z więzienia, odsiedział trzy lata, nim ta ślepa cholernica Temida, dostrzegła, że jest niewinny. Ale, żeby nie czuł się zbyt dobrze z powodu odzyskania wolności, dzień po wyjściu z mamra dowiaduje się, że jego ukochany wujek popełnił samobójstwo. Kuba jedzie więc do Przemyśla, aby ogarnąć pogrzeb i rzeczy zmarłego, a także spróbować znaleźć odpowiedź na pytanie: dlaczego Olgierd Lang targnął się na własne życie. A jeżeli nie zrobił tego sam, to kto mu w tym pomógł?

Nie brzmi to jak horror, prawda? I słusznie. Przebudzenie zmarłego czasu. Powrót to swego rodzaju kryminał z elementami grozy. Jest więc tajemnicze samobójstwo starszego mężczyzny i jeszcze bardziej tajemniczy list pożegnalny. I to właśnie on - ten list - staje się powodem prywatnego śledztwa głównego bohatera. To śledztwo zaprowadzi go do przemyskiej gemmy - magicznego amuletu, który podobno skrywa w sobie wielką moc. Gemma istnieje naprawdę i jest doprawdy niezwykłym artefaktem. Stefan Darda wykorzystuje ten przedmiot jako punkt wyjścia do całej historii, miksując fakty ze swoją nieprzeciętną wyobraźnią. Autor snuje swą opowieść niespiesznie, wręcz sennie, ale paradoksalnie, to jest atut tej powieści. Uważam, że wolne tempo pasuje tu idealnie, jest wręcz hipnotyzujące i przyciąga jak magnes. Bardzo podobał mi się sposób opowiadania Pana Dardy i sprawił, że nabrałem ochoty na inne Jego książki.

Oczywiście sama opowieść jest ważna, ale to nie jedyny element powieści. Równie ważne są postaci. Stefan Darda stworzył tu interesującego głównego bohatera. Kuba, to facet, który w przeszłości mocno dostał od losu po dupie. Przez fałszywe oskarżenia i wreszcie niesłuszną odsiadkę, jego życie wywróciło się do góry nogami, a jakby tego było mało jest kompletnie sam. Jego jedyny krewny właśnie wyskoczył z okna na główkę i Jakub za cholerę nie wie dlaczego. Dzięki swojemu śledztwu może na nowo poznać swojego wuja, a także miasto, w którym żył i zginął.

Jeśli spodziewacie się przerażającej historii, to od razu zaznaczam: tu jej nie znajdziecie. W Przebudzeniu zmarłego czasu, groza jest ukryta i nieoczywista, tkwi między cegłami ścian, chowa się między drzewami, wychyla ukradkiem ze starych szaf. Podczas lektury, towarzyszyło mi subtelne uczucie niepokoju, ale przede wszystkim ogromna ciekawość samą opowieścią.

Przebudzenie zmarłego czasu. Powrót, to część większej całości, niech Was więc nie zdziwi, że koniec przypada w kulminacyjnym momencie. Jestem bardzo ciekaw jak potoczy się dalej ta historia, dlatego czekam na drugi tom. A tymczasem Was zachęcam do przeczytania pierwszego. A zatem: udanej lektury i samych dobrych wrażeń!

"Jestem chyba ostatnią osobą, która może twardo stąpać po ziemi i wątpić w to, co dla innych jest niewiarygodne."

To moje pierwsze spotkanie z twórczością autora, ale zdecydowanie wystarczyło, by dołączyć do grona jego zagorzałych fanów. Nie bez powodu Stefan Darda uznawany jest za mistrza grozy na polskim rynku wydawniczym. Pisarz wyróżnia się fenomenalną fantazją, sugestywnym piórem i zdolnością prowadzenia fabuły w taki sposób, by czytelnikowi przez całą lekturę towarzyszył przenikliwy i rozdzierający strach. Mimo że z każdą stroną otumania on coraz silniej, to jednak nie ma szans zwyciężyć z ciekawością, jak dalej potoczą się losy bohaterów, a przede wszystkim, czy uda się im wreszcie znaleźć rozwiązanie iście zagmatwanej, wręcz mrocznej zagadki. "Przebudzenie zmarłego czasu" to jedna z tych pozycji, jaka utrzymuje czytających w stanie podobnym do hipnozy, a po wszystkim niełatwo od razu rozpoznać, co jest prawdą, a co tylko fikcją, czy przerażającym wymysłem bujnej wyobraźni.

"Szczęśliwi umarli, którzy odeszli. Niech Bóg zmiłuje się nad tymi, którzy odejść nie mogą i strażnikami pozostaną, aż ich pokuta się dopełni."

Mroczny, przeszywający, budzący grozę klimat to bezsprzecznie fundament tej książki. Napięcie rośnie pomału, nie tylko po to, by zaintrygować, lecz również umożliwić pełniejsze utożsamienie się z postaciami i całą sytuacją. W końcu, gdy czytelnik czuje się niemal jak uczestnik niepokojących wydarzeń, stają się one coraz bardziej zagmatwane, trudne do wyjaśnienia w logiczny sposób. Mimo przerażenia, nie sposób przerwać lektury ani na chwilę, bo prywatne śledztwo i owa droga do prawdy stają się wyjątkowo fascynującym, choć również niebezpiecznym doświadczeniem. Co ciekawsze, gdzieś z tyłu głowy głos podpowiada nam, że skoro mamy tu styczność ze zjawiskami nie z tego świata, to wydarzyć może się w zasadzie wszystko. Łącząc tę świadomość z misternie skonstruowaną, wciągającą fabułą otrzymujemy hipnotyzującą lekturę, która podbije naprawdę wiele czytelniczych, lubiących mocniejsze klimaty, serc.

"Jeśli do stu dni nie wrócę, wiedzcie, że spokojnym jak morze, łagodnym jak owieczka i jak kocięciem zawładnął mną spokój."

Na ogromne brawa zasługują także nakreślone postacie. To ludzie z krwi i kości, boleśnie i niesprawiedliwie potraktowani przez los, mający swoje sekrety, życiowe plany, jakie dla obcych mogą okazać się absurdalne. Mimo że główną kwestią jest tajemnicza śmierć Olgierda, nie zabrakło tu też interesujących wątków pobocznych, które jak się potem okaże, tworzą razem spójną całość. "Przebudzenie zmarłego czasu" to dopiero wstęp do fantastycznej, mrożącej krew w żyłach przygody i już nie mogę się doczekać kolejnego pasjonującego spotkania z tymi nietuzinkowymi postaciami.

"Kuba, zostaw. Nie szukaj. Lepiej zostawić zmarły czas. Niech śpi spokojnie jak morze."

"Przebudzenie zmarłego czasu" to wciągająca, przesycona wyjątkowym, niepokojącym klimatem i naszpikowana tajemnicami oraz niewyjaśnionymi zjawiskami powieść, która pobije serca wszystkich fanów mocniejszych wrażeń. Stopniowo rosnące i przenikające napięcie, od którego nie sposób się nie uzależnić, elementy fantastyczne, nadające całości magicznego, intrygującego, lecz również złowieszczego klimatu, niesłychanie sugestywne pióro autora, a w tle pasjonująca, niesamowita, ale i zatrważająca historia urokliwego Przemyśla. Przygotujcie się na emocjonującą przygodę, szybsze bicie serca, ciarki na plecach, a przede wszystkim notoryczną próbę odgadnięcia, gdzie kończy się prawda, a zaczyna fikcja. Polecam gorąco!

Książki Stefana Dardy "Przebudznie zmarłego czasu. Powrót" zdecydowanie nie mogłam sobie odmówić, z racji tego, że rzecz dzieje się w moim rodzinnym Przemyślu. To pierwsza część horroru kryminalnego, traktującego o tajemnicach mieszkańców mojego ukochanego Przemyśla. To moje pierwsze zetknięcie z twórczością Stefana Dardy i przyznam szczerze, że autor ma oryginalny styl i z całą pewnością nie do podrobienia.

Akcja w książce rozgrywa się, jak już pisałam, w Przemyślu, który jest tutaj wyjątkowo pięknie opisany, aż nie mogę się doczekać, żeby znów tam pojechać. Głównym bohaterem jest Jakub Domaradzki, który wychodzi z więzienia, po niesłusznie wydanym wyroku. Spod bram więzienia ma go odebrać wuj Olgierd Lang, ale dziwnym trafem okoliczności, tego samego dnia popełnia samobójstwo. Zostawia jednak pożegnalny list, który tylko potwierdza przypuszczenia Kuby, że wuj jednak nie popełnił samobójstwa. Był to sympatyczny, racjonalny starszy pan, fryzjer z przemyskiego starego miasta. Postanawia więc zbadać śmierć krewnego, bo nie wierzy policji, która twierdzi, że do jego śmierci nie przyczyniły się osoby trzecie lub ewentualnie odkryć motywy samobójstwa ukochanego wuja.

W śledztwie pomaga mu Pani Róża, przyjaciel Ludwik oraz January Osóbka-Grudnik, którego fascynuje przemyska gemma. Prowadząc własne śledztwo Kuba odkrywa pod podłogą zmarłego skarb w postaci ogromnej ilości gotówki i zaczyna podejrzewać wuja o kradzież największego przemyskiego skarbu - gemmy czyli magicznego amuletu typu hystera, wykonanego z heliotropu. Amulet ma wielką moc, ale też stanowi wielkie niebezpieczeństwo.

W czasie śledztwa, które rozpoczyna główny bohater, poznajemy historię samego Jakuba, którego wydaje się prześladuje w życiu pech, a jedno wydarzenie potrafi zmienić całe życie. Ciekawi mnie jak potoczą się dalsze lody Kuby Domaradzkiego. Z niecierpliwością więc czekam na kolejną część.

Historia w najnowszej powieści Stefana Dardy "Przebudzenie zmarłego czasu. Powrót" wciągnęła mnie bez reszty już od pierwszych stron. Akcja rozgrywa się tutaj dość płynnie, ale nie z zawrotną prędkością, fragmenty pisane gwarą idealnie oddają klimat miejsca, w którym rzecz się dzieje. Napięcie wyczuwalne niemal na każdej stronie, tylko wzmacnia chęć czytania więcej i więcej. Dodatkowy plus za dbałość o każdy szczegół, czy to opisując miasto czy kreując bohaterów.

Jestem pewna, że po tej lekturze zapragniecie odwiedzić Przemyśl.

Kuba wychodzi z więzienia, w którym spędził, niesłusznie skazany, trzy lata. Spod więzienia ma go odebrać wujek Olgierd Lang, mieszkający w Przemyślu.

Ale Olgierd się nie zjawa, a niedługo potem Kuba dostaje informację, że popełnił on samobójstwo.

Mężczyźnie ciężko uwierzyć w to co się stało, więc jedzie do Przemyśla, gdzie nie tylko zajmuje się organizacją pogrzebu wujka, ale zostają wciągnięty w wir wydarzeń związanych z wyjątkowo tajemniczym przedmiotem – gemmą przemyską (dla zainteresowanych link do wiki: https://pl.wikipedia.org/wiki/Gemma_przemyska)

List pożegnalny Olgierda zasiewa w Kubie trochę niepewności, a kolejne wydarzenia sugerują, że jest w tej tragicznej śmierci więcej niejasności, niż mogło mu się wydawać.

Przyznaję, że „Przebudzenie zmarłego czasu” to moje pierwsze spotkanie z autorem. Od dawna czytałam wiele pozytywnych wypowiedzi na temat jego twórczości i tak się złożyło, że w końcu trafiłam na jego książkę.

Akcja powieści wciągnęła mnie od razu. Mimo, że jest niespieszna i rozwija się powoli, to jednak autor sprawnie kluczył wokół wątku samobójstwa Olgierda i jego powiązania z gemmą, co powodowało, że szybko zaczęłam szukać w powieści powiazań pomiędzy wydarzeniami z pozoru z nią niezwiązanymi.

Dałam się wciągnąć w opowiadaną przez autora opowieść, zaciekawić, zaintrygować i sprawić, że chwilami czułam lekki powiew grozy.

Podobał mi się styl i sposób prowadzenia narracji. Powieść napisana jest lekko, a autor bardzo plastycznie opisuje obraz przemyśla i jego historię.

Było kilka momentów, gdy autor mocno rozpisał się na temat wydarzeń, które wydają się mało ważne dla opowiadanej historii, ale mimo to nie nudziłam się podczas czytania ani przez chwilę.

Jeśli chodzi o bohaterów, to zabrakło mi możliwości lepszego ich poznania. Autor skupia się na głównym bohaterze i rozpoczęciu kilku wątków, które mogą mieć spore znaczenie dla fabuły. Mimo wszystko, patrząc na to, że „Przebudzenie zmarłego czasu” to dopiero pierwsza część tej historii, nie jest to dla mnie wadą, bo podejrzewam, że będziemy ich lepiej poznawać wraz z kolejnymi tomami. A jest kogo, bo prócz Kuby Domaradzkiego, pojawia się jeszcze jego licealna miłość Justyna, pan Ludwik, który pracował z Olgierdem, interesujący January, tajemnicza pani Róża. Czuję, że każde z nich odegra ważną rolę w tej historii, a zapewne jeszcze autor mnie czymś zaskoczy, tak jak to miało miejsce podczas zakończenia tego tomu.

Sama tajemnica jest dopiero na początku swojej drogi. Autor niewiele zdradza czytelnikowi, a że powieść jest objętościowo dość skromna (ma zaledwie317 stron), to dla mnie jest to wprowadzenie do tej opowieści i spodziewam się, że kolejny tom wrzuci mnie już w sam środek wydarzeń.

Jeśli chodzi natomiast o klimat, to do mnie on przemówił wyjątkowo mocno.

Bo wiecie, niby nic się nie dzieje, niby wszystko jest w normie, ale już czuć, że coś się zbiera dookoła Kuby, że coś nadciąga i nie będzie to nic przyjemnego.

Mam swoje podejrzenia jak rozwinie się ta historia, ale patrząc na „Przebudzenie zmarłego czasu” jest spora szansa, że autor znów mnie zmyli.

W powieści mamy mieszankę kryminału, horroru i powieści obyczajowej. Ja odnosiłam wrażenie, że najmniej jest w tym tomie horroru, choć zakończenie sugeruje, że tak „lekko” w kolejnym już nie będzie i nie jeden raz poczuję dreszcz lęku i chęć obejrzenia się przez ramię.

Czy „Przebudzenie zmarłego czasu” podobała mi się?

Tak.

I to nawet bardziej niż się spodziewałam. Unikam powieści (poza fantastyką) pisanych przez naszych rodzimych autorów, a pan Darda swoją powieścią udowodnił mi swoją, że postępuję niesłusznie.

Tak więc liczę, że kolejny tom przygód Jakuba Domaradzkiego ukaże się niedługo, bo jestem ogromnie ciekawa jak rozwinie się ta opowieść i czy choć część moich podejrzeń okaże się trafiona.